bırakılanların şerefine

Başlığı hak etmeyen bir hikaye,Bırakılanların şerefine.

Ben kendimi bildim bileli hep mutlu olmak için yaşadım.Mutluluğu sevgimde,aşkımda,hislerimde aradım.Ama ne biliyor musun?Mutluluğu başkasında ararsan sen o sevinci asla bulamayacaksın.Kimse sana hakkettiğin mutluluğu vermeyecek,veremeyecek.Hep daha fazlasını isteyeceksin insanlarda.İşte sen bu nedenle,kendi hayatına devam etmek için aradığın sevincini ve aradığın gücü başkalarından beklememelisin.Kendini mutlu edecek yine sensin.Aradığın güç senin içinde.başkalarında değil.Başkaları için yaşamayı bırak,kendin için yaşa.Kendini mutlu etmeye çalış.Hedeflerin olsun,yaşamına devam edebilmek için kovalayacağın hayallerin olsun.Şimdi sen diyeceksin ki,belki de benim mutluluğum o adamda.Benim sevincimi o verecek.Hayır!Kimse seni mutlu etmek için yaşamıyor.Herkes kendi dünyasında kendi hayallerinin peşinde.Belki de benim hakkımda şöyle düşünüyorsundur;bu yazar aşka,sevgiye yenilmiş.İnancı kalmamış.Evet haklısın sayın okurum.Ben böyle düşünmek zorundayım.Aşka inanmamak,başkalarının peşinde koşmamak zorundayım.Zamanında bazı şeyler yaşadım ve ben;böyle yaşamak zorunda olduğumu öğrendim.Bazı insanlar aşkıyla,sevgisiyle mutlu olur.Ben olamadım.Yapamadım.Pes ettim.Aşkı kovalamak yerine yerimde saymayı tercih ettim.Gücüm kalmadı çünkü benim.Koşmaya,çabalamaya,inanmaya gücüm kalmadı.Belki gücüm olsaydı,ben bunu yapabilirim diye devam etseydim şuan hayatım farklı,belki güzel belki çok daha kötü olurdu.İşte ben savaşmaya devam edersem,kötü olacağına inandım ve bu düşüncelerim beni bu cümleleri kurmaya itti.

Çok yakın bir arkadaşım var,en kötü ve en güzel günlerimi onunla yaşadım ben.Yaşadıklarımız sonucunda bazı kararlar almak zorunda kaldık.İşte yazılarımda bu kurallar,nedenleri ve sonuçlarında bahsedeceğim.İzin ver seninle paylaşayım okurum.Belki sen de bu kurallar üzerine yeni bir hayat kurabilirsin.Kural 1: 'Ben onsuz yaşayamam deme.'Bu kuralı açıklamam gerekecek olursa; ben bu güne kadar iki kere aşık oldum.Belki de sadece abartıyorum,belki de çok yoğun hislerdi sadece.Belki de aşk değildi,ben öyle sandım.Ben bu iki "aşka" da yenildim.İlk aşkımı ikinci aşkım sayesinde atlattım ama o yaralarımı öpmek yerine daha fazla canımı yaktı.Geçmiş zamanla anlattığıma bakma,hala hayatımda o kişi var sayın okurum.Hala benimle.Belki de onu daha sonra anlatırım şimdilik bu kadar bahsedeceğim.Onu kelimelere dökmek çok kolay olmayacak.Kelimeler yetmez diye bir söz var ya;ondan işte.Biraz klişe olacak belki de ama,kelimeler yetmez.Tekrar ediyorum bu yazdıklarımın hepsini yaşadıklarıma dayanarak anlatıyorum.Kural 1'e devam edecek olursak,gitme kal dediklerinizin hepsi gidecek.Hiçbiri sizinle kalmayacak.Diyeceksiniz ki bana söz verdi,gitmeyecek biliyorum.Hayır okurum,söz vermek o kadar kolay ki,bir insanın içinde neler düşündüğünü asla anlamayacaksınız.Mesela ben hayatımın geri kalanında mutlu olacağıma söz veriyorum.Güldünüz dimi, evet, ben de güldüm.Sonuca gelecek olursak,ben bir insan olmadan yaşayamam demeyin.Onunla tanışmadan önce nasıl yaşadıysanız,o gittikten sonra yaşamınıza da devam edeceksiniz.Bunu yapmak zorundasınız.Ayrıca yazdığım ve yazacaklarımın hiçbirinde intihardan bahsetmeyeceğim.Sadece yaşamak ve beklenmedik ölümler var.Kendi yaşamına son vermek yok,biz umutsuz insanlar değiliz,sadece mutsuzuz.

Yaşadıklarımın gazına gelip Ağustos 2017 zamanlarında yazmıştım yukarıda yazdıklarımı.Yarıda bırakmıştım,bilgisayarda gezerken karşılaştım.O zamandan bu yana hayatımda çok şey değişmemiş aslında.Hala aşk ve sevginin insanı mutlu ettiğine inanmıyorum.Hala mutluluğumu başkalarında aramama çabası içerisindeyim.Yukarıda birinden bahsetmişim,daha doğrusu "kelimeler yetmez","belki daha sonra bahsederim ondan" demişim.Ben onu size anlatamadan o gitti.Evet,gitti.Yukarıda yazdıklarımı yazarken de gideceğini biliyordum.Dediğim bir şey dikkatimi çekti."yaralarımı öpmek yerine daha fazla canımı yaktı."O benim hayatımdayken de canımı yaktı.Ben buna razıydım,yanımda olsun isterse öldürsün düşüncesindeydim.Yanımda olduğu sürece hiçbir şey önemli değildi."İster öp okşa,istersen öldür.Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk." Dizelerinde doğru söylemiş Kaan,o zamanlar bu dizelere göre yaşıyordum.Ona her şeyimi verdim.Ailem yerine onu tercih ettim.Arkadaşlarıma sırtımı çevirdim ama ona koştum.Aslında o başka bir şeye koşuyormuş.Bana değil.İlk iki paragrafımı Ağustos'un başlarında yazmıştım.O ,24 Ağustos'un gecesi saat 2.27'de upuzun bir veda mesajı yazdı.Dakikası dakikasına hatırlıyorum o mesajı.Geceler boyu baştan sona okuduğum için belki de.Yüz yüze vedayı bile çok gördü anılarımıza.Son kez gözlerine bakamadım.O günden sonra çok gördüm onu.Yaşadığımız şehir küçük,ki bu özelliğinden nefret ediyorum,gittiğimiz yerler belli.5-6 kere karşılaştık.Eskiden beraber oturduğumuz,gülüp eğlendiğimiz yerlerde iki yabancıydık.Hiçbir geçmişi olmayan,birbirini tanımayan iki yabancı.Önünden kahkahalarla geçtim.Umursamıyormuş gibi davrandım.Ben güçsüz görünmeyi seven biri değilim.Yüzüne 2 saniye baksam ağlayacaktım.Bakamadım,yere bakmayı tercih ettim.Gözüm doldu,gözümü kapattım.Yapamadım.Fazla acı veren şeyler bunlar.Anılarınız aklına gelir,birlikte güldüğünüz şeyler aklına gelir,artık hayatında olmadığını unutup gülümsersin.Sonra hatırlarsın.Artık iki yabancısınız.O gülüp eğlendiğiniz şeylerin hiçbir önemi yok.O gitti,sen kaldın.Yapayalnızsın.İlk yazdığım paragraflarda kurallarımızdan bahsetmiştim."Onsuz yaşayamam deme,bağlanma" bunları diyen ben,o gittikten sonra kimseyle konuşamadım.İçime kapandım.Kendimi bırakılmış bir zavallı olarak gördüm.Olanları kabullenene kadar kendim olamadım.Şuan kendim miyim,onu da bilmiyorum.Size daha fazla nasıl bırakıldığımdan ve yaşamaya nasıl devam ettiğimden(edemediğimden) bahsetmeyeceğim.Az çok hikayemi biliyorsunuz.Bırakılmış bir aşığın hikayesi.Böyle diyince güzel oldu aslında,"çok söze gerek yok."Hikayeme devam edeceğim.