"Lost Wolf (Dutch), a Harry Potter story!"

Verdwenen

Ik wordt wakker op de eerste dag van lessen. Ik loop naar Glowy en pak een handje uit de zak met meedkorrels (Dat zijn speciale nootjes met extra vitamine. ze bestaan niet echt) en ik laat haar lopen op mijn arm. Ze heeft zulke scherpe klauwen dat ze me een paar afdrukken nalaat.

Als ik mezelf compleet klaargemaakt heb, loop ik de leerlingenkamer uit. Ik zie Wendy al verderop zitten in de hal langs Kane die een plekje voor me vrij houd. Ik ga zitten en kijk in het rond." Waars Damian?" Vraag ik bezorgd. "Geen idee." antwoord Kane. "Zou het niet weten!" Zegt Wendy. Maar ik ga gewoon verder met het ontbijt.

Ik kom professors Sneep zijn les binnen en ga zitten. Naast mij zou Damian moeten zitten. Nu begon ik me echt zorgen te maken. "Meneer dit is echt vreemd, Damian is deze ochtend al niet komen opdagen!" Zeg ik. "Nou dan is hij te laat voor deze les." zegt hij chagrijnig en draait om. Als hij niet kijkt neem ik mijn kans en probeer de klas uit te komen zonder iemand die het ziet. Maar dan hoor ik een bekend stemmetje roepen "Professor! Lira probeert weg te gaan." Ik kijk  Ze kijkt om en kijkt me vies aan. Sneep draait om alleen ik was terug aan het lopen en stop mijn neus als een studiebol in de boeken.

Ik kijk op de klok. 'Nog een minuut' denk ik ongeduldig. "5 .. 4 .. 3 .. 2 .. en race naar de gang. Ik ga langs de hal op weg naar het kamertje van Perkamentus. Ik ren de hoek om maar bots op tegen iemand. Ik kijk omhoog en zie tegen wie ik opbotste. Loïs Steinfeild! Oftewel plork ( by the way niet gebruiken nogal erg ) dat betekend:"prachtig lichaam omtzettende rotkop."😂
Ze is zo vals en ze schept op over haar patronum, de Ijsfeniks. Ik bedoel,
De meest zeldzame patronus is de wolf! Ik zou willen dat ik hem had.

"WAT HEB JE MET MIJN NET GEPOETSTE SCHOENEN GEDAAN" zegt ze woest. Ik kijk naar haar schoenen. Ik zie een strikje half los hangen maar voor de rest niets. Met haar vuurrode kop kijkt ze me kwaad aan en pakt haar stok en zegt:"Depulso!" En ik val op de grond. "En blijf uit mijn buurt" zegt ze dreigend, en loopt weg. Ik kijk naar mijn knie, er zit een grote schaafwond op. Ik zie Wendy aan komen rennen. Ze stelt me vragen die ik niet kan beantwoorden doordat ik onwijs duizelig ben. Dan wordt alles heel zwaar en ik val buitenwesten op de vloer.

Ik ben in het verboden bos. Ik hoor stemmen. Het is alsof ik hoor vanaf kilometers wat anderen zeggen. Dat roept Kane mijn naam. Mijn ogen gaan rustig open. Ik kijk om me heen en zie de ziekenzaal. "Hoezo ben ik hier?" Vraag ik zemuwachtig. Wendy antwoord:"Je bent in de ziekenzaal omdat je bewustenloos was. "Maar waarom was je bewustenloos?" Ik herriner het boze gezicht van Loïs. 'Ik ga niks zeggen over wat er gebeurden, ze zal problemen krijgen.' Denk ik. "Nou ik kreeg het boek van Lexon tegen
me kop. Nou ja, ik kan wel weer! Ik sta op en voel de pijn in mijn knie.
Maar ik laat niks zien.

Ik ben bij de hal en ga zitten. Ik zie Wendy zitten. Ik loop op haar af en ga naast haar zitten. "We moeten weten waar Damian is." Zeg ik dringend. Ze kijkt me aan. "We kunnen het vragen aan Taron, hij is Damian's beste vriend." Ze gooid haar blik op een gespierde jongen. Ik kijk haar aan. "Ooh nee, geen sprake van." Zeg ik afwijkend. "Ooh ja" antwoord ze. Dan sleurt ze me mee naar hem toe. Hij staat met een jonge te praten. "Hey! Ik had een vraag, waar is Damian?" Zegt ze moeite loos. Ik sta er maar een beetje gewoontjes bij. "Geen idee, laatste keer dat ik hem zag was bij de uilenpost." Ik keek Wendy aan, en zij mij ook en we begonnen te rennen. We komen aan en zien dat Damians uil Poko er niet is. "Hij heeft een brief geschreven naar iemand." Zegt Wendy. "Nee goh." Antwoord ik logisch. "Maar naar wie, dat is de vraag." Zeg ik nieuwschierig. Ik kijk naar het vakje van Poko en dan rollen mijn ogen naar beneden. Ik zie een gescheurt papiertje liggen. Ik raap het op en draai het om. "Scarlett Winston." Lees ik hardop. "Wie is dat?" Vraagt Wendy. "Geen idee." Antwoord ik. "Ik ga in de bibliotheek zoeken." Zegt Wendy. "Ik ga mee." Antwoord ik. En we lopen in de richting.

In de bibliotheek aangekomen zie ik van alles een perfecte ordening qua boeken. Alles staat precies in de goede rijtjes en op de juiste kleur gesorteerd. Als ik wat verder loop zie ik wat er aan de hand is. Clara Whiskers en Loïs Steinfield staan op een laddertje de boeken te sorteren. Wanneer Loïs haar hoofd mijn richting op draait springt ze van haar ladder en komt dicht tegen me aan staan. Dan fluisterd ze in mijn oor:"Die schoenen zet ik je betaald, ik ga het leven heel zuur maken voor jou." Zegt ze smerig als een zwarte kat. Ik voel de agressie in mijn hoofd opstijven maar dan grijpt Wendy mijn arm en sleurt me mee naar de rij "S" toe. "Wat deed je daar nou weer? Zo fok je het alleen maar op." Zegt ze geïrriteerd. "Maar zij liep op mij af." Zeg ik door mijn onschuld te proberen bewijzen. "Whatever, ik ga zoeken." Zegt ze als een studje.

"Hey Wen! Ik heb iets!." Roep ik opgelucht. Wendy komt op me aflopen en rolt haar ogen op de bladzijde.

Scarlett Winston
De secetaresse van Zweinstein School van tovenarij en dranken. Verklaard op 16 November 1988 haar ontslag.

Kranten kop uitgeverij Maisons

Ik kijk Wendy aan. "Maar dat is al 18 jaar geleden." Zegt Wendy nerveus.
"Misschien weet hagrid iets." Zeg ik. "Goed plan." Zegt Wendy. En we lopen aan.

DEEL TWEEE IS DONE! What do you think? Weet Hagrid iets? Tot in het volgende deel!💛🖤