Κινούμενα σχέδια και συνωμοσίες - Μέρος Α

Τιτανικος

Ροκφέλερ, οι Henry Davidson, Charles Norton και Benjamin Strong, που εκπροσωπούσαν τον Τζον Πιερπόντ Μόργκαν, και ο Paul Warberg (κι ένας ακόμα συνεργάτης που παρέμεινε ανώνυμος) εκ μέρους της ευρωπαϊκής δυναστείας των Ρότσιλντ.

Παρά το γεγονός ότι οι Ρότσιλντ, οι Ροκφέλερ και ο Μόργκαν ήταν σφοδροί επιχειρηματικοί αντίπαλοι, είχαν αποφασίσει μπροστά στον κοινό κίνδυνο της γενικευμένης οικονομικής ύφεσης και του παγκόσμιου κραχ να ενώσουν τις δυνάμεις τους ιδρύοντας ένα οικονομικό καρτέλ που θα εγγυόταν τη μακροημέρευσή τους. Ήταν η εποχή εξάλλου να κυβερνήσουν οι τραπεζίτες και κανένας πολιτικός δεν θα στεκόταν εμπόδιο.

Μπορεί βέβαια οι πανίσχυροι ολιγάρχες του τραπεζικού κλάδου να τα βρήκαν, υπήρχε μια χούφτα όμως από ισχυρούς που δεν ήταν υπέρ ενός τέτοιου σχεδίου που απειλούσε ευθέως τα συμφέροντά τους. Τρεις μάλιστα ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι και χρησιμοποιούσαν ήδη τις διασυνδέσεις τους στο Κογκρέσο για να μπλοκάρουν τη δημιουργία ενός κολοσσού που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ο σύγχρονος κόσμος. Αυτοί οι τρεις δεν ήταν άλλοι φυσικά από τους βαθύπλουτους Benjamin Guggenheim, Isa Strauss και John Astor, που περιλαμβάνονταν στη λίστα με τους πλουσιότερους ιδιώτες του τότε κόσμου.

Την ίδια στιγμή, η ναυπήγηση του Τιτανικού είχε ήδη ξεκινήσει από το 1909 σε ένα ναυπηγείο του Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, όταν εντελώς αναπάντεχα ο Τζ. Π. Μόργκαν αγόρασε τη ναυτιλιακή White Star Lines, που ήταν η πλοιοκτήτρια του Τιτανικού…

Ιησουίτες και Ιλουμινάτι

Η θεωρία συνωμοσίας αναγνωρίζει μια ακόμα πιο σκοτεινή δύναμη πίσω από τη βύθιση του Τιτανικού, σκοτεινότερη και από τις διεργασίες του παγκόσμιου πλούτου δηλαδή. Ανάλογα με τον συνωμοσιολόγο που θα ρωτήσεις, ήταν οι Ιησουίτες ή οι Πεφωτισμένοι αυτοί που κρύβονταν πίσω από την πλουτοκρατία της εποχής: Ροκφέλερ και Μόργκαν εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα των Ιλουμινάτι, την ίδια ώρα που οι Ρότσιλντ προωθούσαν το ρωμαιοκαθολικό τάγμα.

Τόσο οι Ιησουίτες όσο και οι Πεφωτισμένοι πάλευαν υποτίθεται για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο πλούτος θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει την πλανητική κυριαρχία. Και βέβαια τίποτα δεν θα προωθούσε τα συμφέροντά τους καλύτερα και γρηγορότερα από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, μόνο που έπρεπε να βγουν από τη μέση τα εμπόδια. Όλοι αυτοί που συνειδητοποιούσαν τι θα συνέβαινε αν το τραπεζικό σύστημα αποδεσμευόταν από την κρατική κηδεμονία δηλαδή, γεννώντας έτσι ένα έκτρωμα που τίποτα δεν θα μπορούσε να το ανακόψει.