Yenə sadə günlərindən biri idi. Səhər yuxudan oyanıb ,duş qəbul edib çayını içib universitetə getməyə hazırlaşırdı. Onun üçün artıq bunlar ritmik hadisəyə çevrilmişdi. Universitetdə hamını güldürən ,tək olanda isə qəm, kədərin uzaq olmadığı bir insan idi. Hamı onu deyib gülən şən bir insan kimi tanıyırdı heç kim onun dərdli olduğunu bilmirdi. O isə öz sadə həyatına davam edirdi. Küçədə tək gedərkən insanlara baxır onları seyr edirdi. Sevgillərə baxıb daha da qəmgin olurdu çünki oda sevilmək istiyirdi.
