Hayatımın sırrı

MERHABA ARKADASLAR. EHEY. BU BENİM İLK HİKAYEM OLDUGU DOLAYISIYLA ASIRININ ASIRISI HEYECANLIYIM. UMARIM BEGENİRSİN KONUMUZ ASKTAN COK GİZEM YÜKLÜ OLUCAK AMA ASKI DA EN GÜZEL HALLERİYLE TADACAGIZ. HERKESE İYİ OKUMALAR. BANA ULASMAK İSTERSENİZ; TWİTTER: @misssancakk

2. yılıydı yalnızlıgın. Deniz kenarlarındaki banklarda tek basına oturarak gecirdigim bi 2 yıl. Bıkmadım deniz kenarına inmekten, sıkılmadım hic. O anlıyordu beni ,dinliyordu. Yanımda olmaya calısan insanlarda vardı. Beraber yalnızlıgı asmak isteyenler.. Ama alısmıstım bi kere, baska biriyle konusmak denizi aldatmak gibiydi sanki. Öyle günler oluyodu ki denizin görkemine kapılıp aksam ediyordum günü. Annemle babamı o yangında kaybedeli 2 yıl olmustu. O yüzden eve gec gitmeyi tercih ediyordum daha cok. Yanında kalabilecegim cok fazla akrabam vardı ama cogu zaman evde uyurdum. Zaten büyük bi sitede kaldıgımdan korkmuyordum tek uyumaktan.

Cumartesi aksamıydı film izlerken kanepede uyuyakalmıstım. Yatagımdan baska bi yerde rahat uyuyamadıgımdan tam dalamamıstım uykuya ondandır ki mutfak kapısından birinin girdigini duyabilmistim. Korkmamıstım cünkü bu teyzemle enistemin yaptıgı klasik bi seydi. Uyumaya devam ettim. Nasıl olsa enistem beni kucagına alıp yatagıma götürecekti. Yavas yavas ilerleyen adımları dinledim. Tek kisiydi. Biraz ürpermistim. Belki de enistem arabayı parkediyordu. Kendimi korkutmamaya calısarak yavasca oldugum yerden kalktım. Mutfaga dogru yavasca yürümeye basladım. Mutfak kapısından iceri girdigimde tam neden kimse yok diye düsünürken bir el kapının arkasından agzımı kapattı ve oturma odasına dogru itekledi. Cıglık atmaya calısıyordum ama eli agzımda oldugundan sesim cıkmıyordu, cıkamıyordu. Sonunda yüzünü görme fırsatını buldum. Siması yabancı degildi nerden tanıdıgımı hatırlamaya calıstım. Deniz kenarına inerken sürekli önünden gectigim bir restaurantın önünde görmüstüm bu cocugu. Kahverengi koyu gözlerini gözlerime kilitlemisti. Uzun boylu, kaslı, esmer bi cocuktu. Kaslı oldugunu anlamak hic zor olmadı, elinden kurtulmak icin bütün gücümü kullanmıstım ama yerinden kıpırdamadı bile. "Elimi cekersem cıglık atmayacagına söz verir misin" dedi kulagıma dogru egilerek, nefesini boynumda hissedince ürperdim. Evet der gibi kafamı salladım. Elini biraz gevsetirken "Korkma sana zarar vermicem" dedi ve gülümsedi. Su durumda yapılacak en son seydi gülümsemek. Nasıl girmisti buraya? O kadar güvenligi nasıl atlatmıstı? Burda mı yasıyordu yoksa? Kafamdaki soru isaretlerini cevaplamaya calısırken agzımın artık serbest oldugunu farkettim. "Kimsin sen?" cıktı agzımdan ilk önce, geri geri adımlar atmaya baslamıstım. Telefonumu nereye koydugumu hatırlamaya calıstım. Cantamdaydı ve cantam onun hemen arkasındaki masanın üstünde duruyordu. "Bu kadar korkmana gerek yok mavis" dedi. Demek büyük gözbebeklerimin yanındaki mavi rengi anlayabilcek kadar iyi incelemisti gözlerimi. "Kimsin sen dedim" diye tekrar ettim. "Önce biraz sakinlesmen icin oturmanın daha iyi olucagını düsünüyorum mavis" dedi. Ah hadi ama bu cocugun derdi neydi. "Lütfen güvenligi aramadan cık burdan" dedim. "Lütfen mavis, otur her seyi acıklayayım" dedi sert bakıslarını biraz yumusatarak. Bu beni de biraz yumusatmıstı. Dedigini yaptım ve yanındaki koltuga oturdum cok beklemeden yanıma çömdü hemen. "Asil ben, okul arkadasın. Okula olan bu uzak tavrını düsününce beni tanımaman gayet normal tabi" dedi. Aslında onun dediginin aksine aileme verdigim bi söz vardı ve derslerime pek baglıydım. Okuluda aksatmamaya calısırdım ama evet 2-3 kisiden fazla arkadasım yoktu ve bu cocugu daha önce hic görmemistim. "Harika! kendini tanıttın. Simdi neden burda oldugunu da anlatmak ister misin?" bunu söyledigimde gözlerimin dısarı cıktıgına emindim ve kulaklarımdan ates cıkıyordu. "İnan bana mavis amacım seni korkutmak degildi sadece evde yalnız uyumana göz yumamadım" dedi biraz dalgalı bi tebessümle.Güldügü zaman yanagında derince bir cukur olustugunu farkettim. Bu onu oldugundan da cekici yapıyodu ama bu düsünceyi kafamdan atarak konuya odaklanmaya calıstım. "Hadi ama mavis beni hatırlıyor olman lazım" dediginde onu baska nerde gördügümü kestirmeye calıstım ve acı gerceklerle karsılastım. Beni yangından kurtaran cocuktu. Eger o olmasaydı bende annem ve babam gibi ölmüs olucaktım. İlk zamanlar ona cok sinirliydim ama uzun bi zaman gecti ve hayatta kalarak ailemin adını yasatmanın daha iyi olduguna karar verdim. Her zaman güclü bi kız olmam gerektigini söylerdi ailem.Güclüklere karsı ayakta durmam gerektigini.. Beni düsüncelerimden gayet ciddi ve etkileyici "Mavis iyi misin?" sesi uyandırdı. Degildim, kafamı ellerimin arasına aldım ve o günü hatırlamaya calıstım.