*Duke
Dilim ang unang sumalubong sa aking pag labas. Ang maliliit na bituin na nagkalat sa kalangitan ay syang nagpaganda dito. A serene surroundings that will calm anyone that need some peace. You will never believe that this place is just around on manila.
"Halley!" Napahawak ako sa batok ko ng marinig ang naghahabol na si lloyd.
"Sabi ko naman sayo ay hintayin mo na ako, Isasabay na kita pauwi." Kinuha nya sa akin ang bitbit kong gitara at ngumisi. He's eyes darted on his bike.
Sa pagtataka kung bakit hindi pa lumalabas ang dalawa sa loob ng munting bahay ay napasulyap muli ako roon.
"Kaya ko namang umuwi mag-isa, lloyd. Isang sakay lang mula dyan sa labas ay makakauwi kaagad ako." Tingin ko'ng muli sa kanya.
He frowned.
Nakita ko sa mukha nya ang pagkadisgusto sa aking sinabi. Ngumuso ako para maitago ang magbabadyang pag ngisi.
"Madilim na. At mahirap magtiwala kahit na kanino, lalo na sa ganitong oras. At malayo pa ang labas mula dito."
First year college ako ng masali ako sa banda nila lloyd. Hindi ko inaasahan na magiging masaya'ng muli ang tahimik ko'ng buhay. Hindi ko din inaasahang mabubuhay muli ang pagmumusika sa akin. At sa sobrang dami nilang kaylangan tapusin ay naihuli na namin iyon.
They are now successful. Pero hindi ko na pinagtakhan kung bakit di sila tumigil sa pag ba banda. Music is their life. That was the first thing that i learned to them.
Tumango na lang ako sa kanya at sumunod kung saan nakaparada ang kanyang motor.
Sumampa ako sa likuran ng motor at agad ipinatong ang aking mamay s akanyang mga balikat. But his hand is quick. In just a snap naipulupot nya ang aking kamay sa kanyang bewang.
Nag init ang pisngi ko ng madama ang matigas nyang tyan.
He start the engine and drive carefuly.
Naging maayos naman ang aming byahe. Dalawampung na minuto lang ay nakarating na kagad kami sa aking tinutuluyan.
Nang makapasok na kami sa aking maliit na kwarto ay agad na naupo sa single bed si lloyd at ipinatong ang aking pulang gitara sa gitna nito.
"This place is too small, halley. Dapat siguro maghanap ka na ng ibang malilipatan." Inilibot nya ang kanyang mata sa kabuuan nito.
Hindi naman kaliitan itong tinutuluyan ko. Sa fifth floor ito.
Pero, pag pasok mo pa lamang ay bubungad nakagad sayo ang kabuoan nito. Studio type.
Nasa gilid ang kama. At sa tabi nito ay meron akong wooded study table. May konti pang space bago ang pinto palabas. And at the top of my bed headboard there's a window that you can see the city lights of manila.
Sa paanan naman ng kama ang isa pang pinto para sa comfort room.
"Hindi magkakasya ang budget ko kung kukuha ako ng malaking apartment. At ano ang gagawin ko sa malaking apartment kung nag-iisa lang ako, diba?"
Tinitigan nya ako sa mga mata ko. He's eye's darkened.
"Bumalik ka na lang kaya sa inyo?" He suggest in a serious tone.
I take a deep breath.
"Parang sinabi mo na rin sa akin na balikan ko ang nakaraan? Alam mong pag bumalik ako ay makukulong akong muli sa kalungkutan."
Hinila nya ako sa kamay at niyakap ng mahigpit.
Just by thinking that i will see them making my heart ache so bad. Bawat pag patak ng tubig, bawat paglipas ng oras, pag lubog at pag sikat ng araw ay naiisip ko iyon. Pero, mas natatakot ako sa mga pwedeng mangyari.
Natatakot ako sa bilis ng panahon. Natatakot akong mas masaktan ngayon.
Natatakot ako na baka hindi ko na kayanin pa.
Seventeen year old me, running, climbing and hiding on a three house. Imagine, a seventeen year old girl still running. Mygosh. Wala na akong pake sa edad ko. Basta, ayoko na syang makita!
"Halley! Come down now!" Narinig ko yung sumisigaw na boses ni mama sa baba.
Sinilip ko sya sa maliit na bintana ng three house, bago ako sumimangot sa kanya.
She was holding her waist and she seemed to be stress on me.
"Why are you in such a hurry to climb up when you see who is coming?" Mas lalo akong sumimangot sa kanya.
Ayoko ng makita pa yung bisita namin. He will leave if he want to leave.
Sa huli wala din akong nagawa at bumaba. Nagamamdali sa paghila sakin si mama papunta sa sala.
Halos lahat sila ay nandon, my two older brothers, my father and also the visitor, they are laughing on something.
When he land his eye's on me my heart hurt, but not in the bad way. It hurt's because it's not beating normally.
"Hi, halley!" Ngumisi sya sa akin at lumapit. Mas lalong tumindi ang pagtibok ng puso ko.
He's taller than the last summer. His body grew. He look more pogi. Hihi
Tinaasan ko naman sya ng kilay. Pinipigil ang pag ngiti. Basta, naiinis ako sa kanya.
Tumawa si papa habang nakatingin sa amin at tinawag ako para umupo sa tabi nya.
"How are your mom and dad, ijo?" Tanong ni papa kay duke.
"Medyo mas naging busy po sila this year, tito." Nagkamot ng ulo si duke, bago naupo sa tabi ng mga kapatid ko.
"Palago na ng palago ang kumpanya nyo, i think they need a break, pati paghatid sayo dito sa pinas ay pinag uutos pa."
Marami pa silang napag usapan bago magpasya sila mama na pagpahingahin muna si duke.
Papasok ako sa kwarto ko ng matanaw ko ang paglabas ni duke sa katabing kwarto ko.
"So, summer na naman kaya nandito ka?" Humalukipkip ako at hinarap sya.
"So, nandito na naman ako kaya nagtataray ka?" Ginaya nya ako at humalukipkip din.
I rolled my eyes and he come closer to me. Napatingala ako sa kanya. Malaki nga ang tinangkad ng mokong.
"Everytime na mag send si tita ng picture nyo kay mommy lagi ka naman nakangiti. Bakit ganon? Hmm?" Tumingin sya sa akin, mas malalim.
"Anong bakit ganon?" Nagtataka sa sinasabi nya.
"Mas maganda ka sa picture." Mas lalo nagdikit ang mga kilay ko. I feel so attacked! So, hindi ako maganda sa personal ganon!?
He laughed. Hard.
"Everytime na dadating ba ako ay tatarayan mo na lang lagi?" Pagtatanong nya habang ginugulo ang aking buhok.
"At sa pag aalis ka ay hindi ka magpapa alam sa akin? Aalis ka kung kailan mo gusto at babalik kung kailan pwede?"
Tumitig sya sa mga mata ko. Deep, parang nangungusap. Nangangako.
"Hindi na ako aalis."
