The Portrait (Completed)

Chapter Eleven

۪۪۪۪~**~**~

“Kuya dali na samahan mo na kasi ako.” pangungulit nung babae sa lalaki. Napakamot nalang sa ulo yung lalaki at ginulo ang buhok niya(babae).

“Tsk bunso, mag aayos pa ako ng gamit ko. Ikaw nalang text mo nalang ako kung asan ka na para susunod ako”

Sila na naman? Pero bakit ganun? Hindi ko talaga makita ang mga mukha nila. Ang labo.

“Aish! Kainis ka! Sige na nga” sabi nung babae at padabog na umalis sa kwarto ng kuya niya. Nagpatuloy nalamang ang lalaki sa pag aayos ng gamit niya. Nang matapos niya nang ayusin ang gamit niya. Humiga siya sa kama niya at ipinikit ang mga mata niya. Maya maya pa'y may biglang kumatok sa pinto, agad namang tumayo yung lalaki at binuksan ito. Babae 'yong nasa pinto pero hindi ko makita yung mukha niya.

“Asan kapatid mo? Six na ng gabi wala parin siya dito” sabi nung babae, siguro ay nanay nila yun.

“po? Hindi pa naman po siya nag tetext sakin—Aish! Sige po hahanapin ko nalang po siya.” sabi nung lalaki at tumakbo na palabas ng bahay.

Biglang nag iba ang lugar sa panaginip ko, tama panaginip ko lang ito. Tingin ko ay nasa forest ako. Nakita ko yung lalaki, sinundan ko lang siya kung san siya pumupunta. Medyo madilim narin pero hindi ito pinapakialaman ng lalaki patuloy lang siya sa paglalakad at may sinasabi siyang pangalan pero hindi ko ito masyadong marinig. Habang naglalakad ako hindi ko inaasahang may mababangga ako. Napatingin ako dun sa nakabangga ko at laking gulat ko nalang ng makita ko si--

“Waaaaaaaaaah!” napabalikwas ako sa pagkakahiga ko, hindi ko inaasahang makikita ko si Samara sa panaginip ko.

“Oh Tao okay ka lang? Bakit bigla ka nalang nasigaw dyan?” takang tanong sakin ni Lay, nasa sala pala kami ngayon

“nakatulog ako?” tanong ko sakanila

“Hindi, you passed out” sagot ni Luhan. Passed out? Holo? Napatingin ako sa palagid ko at narealize na ang dilim dilim pala dito.

“tol bakit ayaw mong buksan yung ilaw?” tanong ko uli

“Yun na nga Tao eh, ayaw bumukas ng mga ilaw.” sagot ni Ren sakin. Napabuntong hininga nalang ako, so ganun ganun nalang? Parang ang unfair naman pumatay ni Samara (=___=)

napatingin muli ako sa portrait niya, hindi mo ipagkakaila na maganda talaga siyang babae, napatitig ako sa mata niya dahil yun talaga ang unang umattract sakin. Nanlaki ang ulo ko sinubukan kong iwasan yung tingin sa mga mata niya pero hindi ko magawa. Pakiramdam ko ay para niyang hinihila ang kaluluwa ko,

Alalahanin mo lahat please! Yun lang ang tanging--

napablink ako ng ilang beses ng maramdaman kong biglang yumakap sakin si Harumi,

“Bakit?” tanong ko sakanya pero hindi siya sumagot. She only buried her face on my arm. Narealize ko nalamang kung ano yung nangyayari sa paligid namin, lumamig ang hangin at maririnig mo ang mahihinang tawa ng isang babae, maririnig mo rin yung mga footsteps nito na unti-unting lumalapit samin. Nakaramdam ako ng takot dahil alam kong any minute andito na siya. Ang babaeng kikitil sa buhay namin.

“Dito kayo, mas maganda kung magdidikit dikit tayo” suggest ni Lay iginitna namin sina Ren at Harumi ako ang nasa unahan tapos sa tabi ko ay si Luhan tapos si Harumi tas si Ren at sa dulo ay si Lay. Biglang bumukas yung TV sa may harap namin. May lumabas na isang babae doon pero nakatungo lang siya habang may hawak siyang kutsilyo at natawa ito. Ano to sadako lang ang peg?

“Natatakot ako” narinig kong sabi ni Ren, napatingin ako sa direksyon niya may sasabihin sana ako kaso may biglang nabasag sa may kusina kaya napatingin ako dun. May nabasag uli at this time yung TV naman. Napahigpit ang hawak ko sa may unan sa tabi ko. Nagpatay bukas ang ilaw, at 'yun nakita namin siya, nababa siya sa hagdan nakatungo ito. Unti unti kaming umisod at tumayo sa kinauupuan namin, dahan dahan kaming pumunta sa may pinto sinubukan itong buksan ni Lay pero hindi niya mabuksan. Naglalakad na siya papalapit samin, nangangtal na ako. Natatakot ako sakanya. Naririnig ko yung mga iyak nila Harumi at Ren.

“Pwede bang tumigil ka na!” nagulat ako ng biglang sumigaw si Luhan, “Hindi pa ba sapat yung binawian mo yung mga kaibigan kong wala naman masamang ginawa sayo! Pati kapatid ko dinamay mo!” sigaw niya muli pero tumawa lang yung babae at tumunghay ito.

“H-hindi” bulong ko, napahawak ako sa dibdib ko at ramdam yung sakit, napaluha ako ng makita kong siya. Siya ang may gawa ng lahat ng ito.

.

.

.

.

.

.

.

“Blaire?”

A/N:

Oha! Bitin muna XD oh sorry na alam kong lame TT^TT

dedicated ito sa Star ko <3 hello Star ^^ salamat sa support mo dito :*

Gaah matatapos na siya and em happeh XD pero meron akong upcomning na story hoho supportahan niyo rin kaya yun? XD

anyway Happy 2k reads guyth! :D

Thank you so much <3