Psychology

... μην με αφήσεις μονη μου

Γεια σας! Σκέφτηκα να ξεκινήσω κάποιες έτσι μικρές ιστοριούλες που να έχουν σχέση με την ψυχολογία.
Αν θέλετε να το συνεχίσω πλιζ Αφήστε τα μηνύματα σας κάτω. ( βαλτε την μουσικη)

Είχα καιρό να νιώσω χαρούμενη. Με τα κορίτσια κανονισαμε να γυρισουμε όλες μαζί σπίτι. Δεν ξερω γιατί με κάνει αυτο χαρούμενη αλλά καλό είναι τα μικρά πράγματα να μας γεμιζουν με χαρά.

Είναι η προτελευταία ώρα. Κοιτάζω έξω για να αντικρύσω τον ουρανό. Σύννεφα. Απειλητικά και γκρι.

Δεν πέρασε πολύ ωρα που άρχισε να βρέχει. Ενώ το τμήμα μου έκανε πάρτυ, γιατί οι καθηγητές δεν πανε καλα, εγώ ήμουν κουλουριασμενη ήσυχη στην θέση μου. Είχα κλείσει τα αυτιά μου ,  είχα καλύψει και τα μάτια μου.

- Ει Τζένη σήκω! Γιατί καλύπτεις το κεφάλι σου; μου είπε η ελενη ενώ άνοιξα αργά τα μάτια μου. Μήπως φωνάζουν πολύ τα αγορια;

- ... μάλλον...

Η αλήθεια είναι πως φοβαμε τους κεραυνούς... τέτοιο φόβο δεν έχω ξανανιώσει σε κάτι. Δεν ήθελα να είμαι με ατομα που δεν εμπιστεύομαι αυτήν την στιγμή...

Προσπαθούσα να ηρεμήσω καθώς άκουγα τις αστραπές αλλά όλο και πιο πολύ ταραζομουν. Έτρεμα.

Θα σας φαίνεται αστείο γιατί φοβαμε τις αστραπές... απλά ... απλά μου θυμίζουν την εποχή που ήμουν μόνη μου... και άκουγα απειλητικά τις αστραπές χωρίς κάποιος να είναι κοντά μου.

Μόνη...

Ανατρίχιασα στην ιδέα ότι θα ξαναγινοταν αυτο. Ευτυχώς που ειμαι με τα παιδιά στην ταξη γιατι μπορει να αντιδρουσα αλλιως αν ημουν μονη μου.

Ακούστηκε το κουδούνι να βγούμε έξω... Δεν ήθελα... δεν ηθελα να μιλήσω σε κανέναν...

Πήρα από την τσάντα μου το βιβλίο μου και έτρεξα κάπου με φως, και χωρίς αλλα ατομα.

Ετρεμα κάθε φορά που η λάμπα πάθαινε τα τρελά της . Ακούγομαι τόσο υπερβολική σαν να διακινδυνευοταν η ζωή μου... αλλά για μένα έτσι ήταν.

Το κουδούνι χτύπησε για μέσα... ήθελα τόσο πολύ να δραπέτευσω... Όπως έκανα πάντα... αλλά δεν μπορούσα..

...

Flashback

- αγάπη μου, ξέρω πώς σου Ζητάω πολλά, αλλά πρέπει να είσαι δυνατή... μου είπε η μητέρα μου καθώς μου έπιανε το χέρι με όση δύναμη της είχε απομείνει.

Τα χέρια της ήταν πάντα λεπτά... αλλά τώρα που ήταν στο νοσοκομείο απογιναν... έβλεπα τα όμορφα χέρια της που κάποτε ήταν στολισμένα με όμορφα στολίδια..  τώρα στολισμένα με όρους..

- Μαμα... μην με αφήσεις μόνη μου... σε παρακαλώ... είπα ενώ είχα βουρκωσει κοιτοντας την στα μάτια.

Είχε αρχίσει να βρέχει, μια καταρακτωδης βροχή

- Συγγνώμη μωρό μου... μου είπε ενώ το χέρι της έπεσε από το δικό μου .

Μια ασταπη έκανε την εμφάνισή της μόλις τα πρώτα σοκαρίστηκα λεπτά έφυγαν...

- ΜΑΜΆ!!!!

...

- Τζένη... Τζένη!! Τελείωσε το σχολείο. Μου είπε η Ελένη καθώς με σκουντιξε ενώ όλα τα παιδιά είχαν πάρει τα τσάντες τους.

Σηκώθηκα από το θρόνο και άρχιζα να τρέχω μαζί με την τσάντα μου στο σημείο συναντήσης που είχαμε δώσει με τα κορίτσια...

Οι πόρτες του σχολείου άνοιξαν αλλά η βροχή δεν είχε σταματήσει... ηθελα να κρυφτώ από τις αστραπές αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να τρέξω στην βροχή... και να ακούω τον εχθρό μου να μου φωνάζει.

Όταν έφτασα στο σημείο δεν ήταν κάνεις...

Έχουν περάσει πέντε λεπτά από την ώρα που έπρεπε να ήταν...

Έκατσα στην βροχή και περίμενα...

Περίμενα...

Καθώς τα μάτια μου ήταν ανοιχτά. Η γκρι μου ζακέτα είχε κολλήσει πάνω μου.

Τελικά τα παράτησα... Δεν θα ερχόντουσαν.

Ένιωσα σαν κάποιος να με πρόδωσε... σε μια τόσο.... άσχημη κατάσταση που ήμουν... θα έπρεπε να έρθουν..  να καταλάβουν... αλλά από το σχολείο κάνεις δεν κατάλαβε... κάνεις δεν νιαστηκε.

- Συγγνώμη που σε άφησα να περιμένεις. Έχεις γίνει όμως μούσκεμα τι εγινε;; άκουσα μια γλυκιά φωνή.

Γύρισα έτοιμη να βάλω τα κλάματα

- Άννα!!!! Έπεσα επάνω της και άρχιζα να κλαίω.

- Τι έπαθες;

- Γιατί... Γιατί αργησες;;;; σε παρακαλώ μην ξαναργυσεις... μην με αφήσεις μόνη μου!!!! Της φώναξα ενώ έτρεμα.