13, είμαι μόνο 13...
Είναι λογικό να κάνω κάτι τέτοιο.
Δεν έχω κάνει τίποτα το τρομερό...
Και όμως αυτή η γυναίκα με κοιτάει λες και σκότωσα την μάνα της...
Με κοίτα με μίσος, με κοίτα με φόβο...
Δεν με ρωτά αν είμαι καλά...
Κρύβει το παιδί της πίσω από την φούστα της.
Φοβάται.
Το νιώθω.
Δεν σταματάω.
Συνεχίζω να περπατάω κάτω από την βροχή.
Όχι, δεν φοβάμαι μην βραχώ.
Έχω ομπρέλα μαζί μου αλλά δεν την βγάζω...
Με ποιά λογική να το κάνω άλλωστε?
Θα βραχώ που θα βραχώ, ας το απολαύσω.
Περνώ τον δρόμο.
Οι οδηγοί ούτε που κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν το πρόσωπο μου.
Περνάω έξω από μια παιδική χαρά...
Τα παιδάκια κολουν τις μύτες τους στο τζάμι...
Σταματώ και κοιτώ τα μάτια τους.
Ξέρω πως θέλουν κι αυτά να βγουν έξω.
Θέλουν να παίξουν.
Είναι παιδιά.
Θέλουν να ζήσουν.
Θέλουν να ΤΟ ζήσουν...
Οι μητέρες τους ψωνισμενες, με ακριβά κοσμήματα να στολίζουν τον λεμο και τα χέρια τους τραβούν με μάνια τα παιδάκια.
Θέλουν να τα αποτρέψουν από αυτή την επιθυμία τους....
Προχωρώ.
Μια γιαγιά μόλις με αντικρίζει κλίνει βιαστικά τα στορια του διαμερίσματος της.
Χαμογελάω και συνεχίζω να περπατάω.
-κοπελιά, θα βραχεις! μου φωνάζει ένας κύριος.
Ξεσπάω σε τρανταχτά γέλια.
Προχωράω.
Προχωράω και δεν σκέφτομαι τίποτα, δεν με νοιάζει τίποτα....
