Focus

20

Na een gezellige avond liep ik vermoeid het huis binnen. Amine heeft gelukkig ervoor gezorgd dat mijn moeder een eigen huis heeft waar ik hem zo erg dankbaar voor ben, en natuurlijk heb ik me eigen kamer erin.

Na al mijn gemiste gebeden te hebben ingehaald ging ik op mijn bed zitten en begon ik koran op te lezen. Morgen heb ik weer een afspraak bij het ziekenhuis ,ze hebben blijkbaar iets in mijn bloed gevonden. In Shaa Allah niks ernstigs.

Volgende dag;

"Kom ik breng je, je hebt geen keuze" zei Amine, ik knikte lachend en stapte in zijn auto. Amine wou zo graag met mij mee naar het ziekenhuis. "Vertel is, meende je het wat je zei bij de wedstrijd?" Zei hij met een brok in zijn keel, Ah nee waarom begint hij ermee is hsoema(schande(lijk)) ,ik uit mijn gevoelens nooit, maar dan ook echt NOOIT. Allemaal door een jongen die ik kende jaren geleden.

"En?" Zei hij en verstoorde mijn gedachtes. "Ik weet niet hoe ik het moet zeggen" zei ik en keek naar mijn voeten, tot ik zijn hand op mijn hand voelde. Hij keek me met een glimlach aan "je kunt me vertrouwen, als je niks voor me voelt geeft niet dan verandert er niks tussen ons" zei hij en keek me aan. Ik knikte , zal ik het zeggen? Wat als hij met mij speelt zoals (...)? Nee, ik zeg wel als vriend. Dan verpest ik wel heel erg mijn kans. "Je vind me niet leuk he? Geeft niet." Zei amine toen ik nog steeds niet had geantwoord, ik keek hem aan en zag hem geconcentreerd naar de weg kijken. Hij was boos dat was te zien, maar hij hield zich in.

Wat houd mij tegen? (...)? Ik heb kans op geluk en ik gooi het weg voor wat? Zodat hij me hart niet kan breken? Ik heb me al eens opengesteld tegenover hem en hij oordeelde niet eens over mij?!.

"Amine, dat is het niet. Ik... ik durf het gewoon niet. Bang dat alles zal veranderen." Hij keek me verward aan "wie heeft je hart gebroken?" Ik keek hem verbaasd aan "ik zie het aan je? Wie was het!" Zei hij woedend ,hij begon harder op het gaspedaal te drukken en we reden al 190 km per uur en mijn hart die was volgens mij op de weg beland, ik was zo bang.

"Stop! Het is hier!" Riep ik snel naar hem en wees naar het ziekenhuis "denk maar niet dat je het mij niet zal vertellen!" Zei hij boos en stapte uit. Met een diepe zucht stapte ik ook uit, amine liep ver voor mij . Ik heb het zwaar verpest .

"Mevrouw Ragmani?" Hoorde ik een dokter roepen, ik stond op samen met Amine "het is Rahmani" zei ik met een glimlach en schudde haar hand ze deed hetzelfde en Amine ook. "Komt u verder" zei ze en wees naar een kantoor.

"Even zien, dokter de Vries heeft u onlangs verteld dat we vandaag de uitslag zouden hebben van uw bloed en van de röntgenfoto's" ik knikte "helaas, heb ik slecht nieuws. Er is een virus in uw maag gevonden. Voor nu is het geen ernstige dreiging maar als u niet zo snel mogelijk de operatie zal ondergaan kan het dodelijk zijn. Als u ermee akkoord gaat zullen we uw operatie morgen middag uitvoeren" ik keek amine geshoqueerd aan. "Jaa ,morgen middag doet ze de operatie" zei amine voor ik iets kon zeggen. "Bent u ermee eens ,mevrouw?" Zei de dokter, ik knikte maar. "Fijn dat verwacht ik u en uw man hier morgen om 12:00. De operatie zal beginnen rond 14:00 maar u moet eerder aanwezig zijn. U kunt bij de balie beneden melden en dan verwijst een verpleegster u naar uw tijdelijke kamer." Ik knikte en we hadden nog over de bijwerkingen etc.

Zwijgend liepen Amine en ik naar zijn auto, ze noemde Amine gewoon mijn man lijken we op een koppel ofso?.

Er hing een awkward stilte in de auto, ik zag dat amine de auto bij een park parkeerde. Ohnee, hier gaan we. "Stap uit" zei hij boos, ik deed maar wat hij zei en stapte uit. Samen liepen we naar een bankje "luister ik geef je nu de kans om me alles te vertellen" "oké... maar je moet me beloven hem niks aan te doen"

-
Sorry dames ,afgelopen week was het heel druk ivm examens etc. In Shaa Allah vandaag nog een deel😘