Focus

55

Met open mond keek ik toe hoe de politieagenten Naoufal ruw hun politieauto in stopten, ik probeerde los te raken van de agente die me vasthield maar het lukte niet. "Naoufal!!!" bleef ik roepen, ik wou niet dat hij zou denken dat ik hem gewoon laat meegaan met de politie, dat het me niets scheelt. "Laat me los a hond" riep ik boos en bewoog hevig met mijn armen, al die jaren van pijn, stress en problemen barste ik uit.

Al jaren had ik geen last meer van mijn agressieaanvallen, sinds ik met Amine woonde. In een ruk draaide ik me om, de agente was geschrokken door mijn beweging en probeerde me terug te draaien en greep me bij mijn schouders vast. Dat was het domste wat ze kon doen, want mijn handen waren vrij nu. Mijn handen jeukten om haar een paar hevige stoten te laten voelen, ik trok aan haar lange golvende blonde haren en sleurde haar naar de andere kant van de stoep "Kom aan mijn zoon, kom! A hayawan (dier) flik iets. Je was toch zogenaamd sterk alles, Ewa kom dan!" Riep ik boos.

Tot ik me besefte wat ik aan het doen was, ik ben in hemelsnaam een 37-jarige vrouw, een moeder. Dit is niet het voorbeeld dat mijn kinderen moeten volgen, ik liep naar de vrouw toe en zag dat ze een bloedneus had doordat ze hard viel tegen de stoeprand.

Inmiddels waren de politieagenten allang weg met Naoufal anders namen ze mij zeker ook mee. Ik pakte vlug een zakdoek uit mijn jaszak en hield het voorzichtig tegen haar neus. "Geen zorgen ik zal niks zeggen. Ik snap uw woede, mijn excuses voor hoe mijn collega's uw zoon zojuist behandelden." Zei de agente en maakte van haar lange haren een hoge knot en hield de zakdoek vast. "Ik moet ook mijn excuses aanbieden, dit is niet hoe ik me hoorde te gedragen." Zei ik met een glimlach, waarna ze ook glimlachte.

Ik gaf haar een hand zodat ze kon opstaan, die ze aannam. "U kunt meegaan naar het politiebureau voor uw zoon." Zei de agente waarna ik haar volgde naar de politiewagen.

Ondertussen keek ik om me heen en zag gaan Adam of Soufiane, die zijn waarschijnlijk mee met Naoufal, godzijdank. Ik wou Naoufal niet alleen laten. Gelukkig waren er geen mensen op straat, terwijl het al bijna avond was. Meestal zouden er mensen van het centrum vandaan komen, nu hoef ik me geen zorgen te maken over geroddel van al die mensen.

Na een rit van een half uur kwamen we aan bij het politiebureau, even bleef ik stilstaan en keek naar het gebouw. Ik kreeg allemaal herinneringen van toen ik hierheen kwam om Amine op te halen nadat hij met Hamza vocht.

Zo vader zo zoon, hè.

Samen met de agente liepen we naar de balie, de agente sprak wat met de man achter de balie. "Volgt u me maar." Zei ze na een aantal minuten. Ik wou rennen naar mijn zoon toe, maar ik bleef rustig achter de agente lopen. "Hij is in het kamertje hiernaast, momenteel is er geen agent bij hem dus kunt u gerust naar hem toe." Zei ze en haalde de deur van het slot.

Daar zat mijn jongen, met handboeien om naar de grond te staren. Zijn krullen vielen voor zijn ogen en hij keek bloedserieus naar de vloer. "Nog even en je eet de vloer op." Zei ik lachend en ging tegenover hem zitten. "Sorry a mama, ik moest je daar niet alleen laten en al helemaal niet vechten. Ik we.." ik onderbrak hem abrupt en zei "Maak je geen zorgen, ik ben boos of iets. Alleen teleurgesteld, we hebben met Mo ook al gehad over het vechten buiten wedstrijden en trainingen. Het is de bedoeling dat je jezelf kunt verdedigingen als jij zelf word aangevallen, niet zodat jij kunt aanvallen. Je had gewond kunnen raken, doe me dat niet aan Naoufal."

Hij keek me aan met een blik dat genoeg vertelde, spijt. Naoufal doet me zoveel aan de jongere versie van Amine denken. Dezelfde grote bruine ogen met een tintje goud, zijn opgeschoren krullen, zijn innerlijk al helemaal.

"Mama het komt goed. Ook met papa komt het goed." Zei hij met een kleine glimlach waardoor je zijn kuiltjes zag tevoorschijn komen, die heeft hij van mij geërfd. "In Shaa Allah ,mon fils (mijn zoon). In Shaa Allah" antwoordde ik. Nog geen seconde later viel de deur open, het was de agent van toenstraks die Naoufal hardhandig aanpakte. "Je mag gaan, dit is een waarschuwing. Volgende keer heb je grote problemen jongeman." Zei de agent nors en maakte de handboeien voor Naoufal los. Samen met Naoufal liepen we naar buiten waar we Adam en Soufiane tegenkwamen.
-
"Mama! Mama! Kijk wat ik kan op de trampoline!" Riep Farah blij en voordat ik zelfs mijn jas of schoenen kon ophangen trok ze me bij mijn hand mee naar de tuin. "Laat maar zien, habiba" zei ik lachend, waarna Farah goedkeurend knikte en op de trampoline sprong. Ze maakte een paar salto's en nog wat kleine trucjes. "Klaar Farah is de nieuwe prof in huis jongens!" Riep ik hardop en liep naar haar toe. Ik trok mijn schoenen uit en ging ook op de trampoline. Farah probeerde te springen om mij omhoog te veren terwijl ik zat "Ik ook wacht!" Hoorde ik Reda roepen waarna hij kwam aanrennen. Lachend ging ik een beetje naar achter schuiven.

Gelukkig hebben we een grote trampoline, het was vooral voor Amine en de kinderen. Dan kon Amine erin liggen of zitten en de kinderen met hem spelen.

"HAHA papa kijk mama dan!" Hoorde ik Naoufal roepen vanaf de keukendeur. Hij zat met zijn telefoon te filmen terwijl Amine kwam aanrollen in zijn rolstoel. Hij keek mij aan met een van zijn mooiste glimlachen, hij glimlachte oprechte wat een hele explosie in mijn buik veroorzaakte.

-
Hee dames, ik heb nieuws. Eigenlijk was ik van plan om van het vorige hoofdstuk het einde te maken. Ik had totaal geen inspiratie of wat dan ook, tot ik gewoon opeens inspiratie kreeg. Zoals jullie hebben gelezen zijn we een hele eind verder. 16 jaar maar ik ben geloof ik nog niet toe aan het einde van deze boek. Voornamelijk dankzij jullie motivatie, afgelopen weken heb ik niks geplaatst doordat vorige week een examenweek was. Dit weekend heb ik tijd om delen te plaatsen, maar helaas na het weekend kan ik niets beloven. Wel hoop ik 1 á 2 delen elke week te plaatsen maar over 7 weken zijn de eindexamens er al en daar ligt mijn focus vooral op. Nogmaals bedankt voor jullie reacties en berichten!
X❤️