Hani bir sabah uyandığında ellerinin titrediğini, gözlerinin gülmediğini hatta güneşin bile daha yorgun doğduğunu görürsün ya, işte o zaman bu yolların yürümekle tükenmeyeceğini anlarsın. Bir şekilde zamanı tükettiğini anlarsın. Her sabah uyandığında duyduğun o kuş sesleri yoktur artık. Güneş daha iyi parlamıyordur ve rüzgar sana doğru esmiyordur artık. Ve zamanı tükettiğin gibi tükendiğini de anlarsın. Gitmek istersin buralardan. Başka bir yerde başka bir insan olarak uyanmak istersin. Ama nafile, kendini kandırıyorsun. Çünkü geçen zamanı geri getiremeyeceğini sen herkesden iyi biliyorsun. Karşında duruyordur aslında istediklerin lakin dokunamayacağını bilirsin. Bazen hayatında yeni bir dönüm noktası olacağını düşünürsün. Lakin kendini kandırıyorsun. Düşüncelerin ne olursa olsun ne yaparsan yap gün gelir, aslında kendin için hiç bir şey yapmadığını anlarsın. Geçmişine baktığın zaman hep başkaları için yaşadığını anlarsın. O an dünya da maada değer hiç dostunun olmadığını anlarsın. Ve işte o an başka bir insan olarak uyanırsın hayata.
