จากตึกนิเทศไปถึงถาปัตย์ #นยอนอุน

13ㅡเวลาเธอยิ้ม

#นยอนอุน

          ฮา ซองอุนออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ตนเองขนเข้าไปใส่ข้างใน สอดส่ายสายตาเพื่อหาคนตัวสูงที่บุกมาหากันถึงคอนโดแต่เช้า

ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ฮา ซองอุนต้องหนีคดีที่มันติดตัวอยู่!!

"ทำไรอะ" ร่างเล็กสะดุ้งเบาก่อนจะหันหลังไปมองคนที่นั่งอ่านนิตยสารบ้านและสวนของซองอุนอยู่บนโซฟา กระพริบตาปริบก่อนจะยิ้มแหย

"ก้อออ"
"?"
"ก็ไปแต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาให้เรียบร้อยไง คือเนี่ยต้องทาครีม ต้องเช็ดผมด้วย ยังไม่แห้งเลย" ฮวัง มินฮยอนมองคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มแห้งๆ ให้ตนเองอยู่หน้าประตูห้องนอน เขาละจากนิตยสารที่กำลังอ่านอยู่ เอ่ยเรียกให้อีกคนเดินมาหา
"มานี่เร็ว" เขาตบลงบนที่ว่างของโซฟาใกล้ๆ ตัว
"ปㅡไปทำไมอะ.."
"มาเหอะอ้วน เดี๋ยวเช็ดผมให้"
"ไม่ๆๆๆ เราเช็ดเองดีกว่านะ"
"เอ่า หนีทำไมอะ เมื่อคืนยังบอกอยากเจออยู่เลย มานี่ดิ เดี๋ยวเช็ดผมให้"
"โหยมินยอนน" คนตัวเล็กโอดครวญก่อนจะเดินไปหาคนตัวสูงเพราะทนสายตาล้อเลียนของอีกคนไม่ไหว
"อะไรครับคุณ"
"ก็เมื่อคืนเมาอะ เราไม่รู้เรื่องนะ"
"ละไหนใครบอกไม่เมา" มือเรียวหยิบผ้าเช็ดตัวมาวางแหมะบนหัวเล็กก่อนจะออกแรงซับน้ำจากเส้นไหมนุ่มเบาๆ
"ก็คนเมาอะ ใครจะบอกว่าตัวเองเมากันเล่า"
"ดื้อว่ะ" ดวงตาสวยหลับพริ้มอย่างสบาย ปล่อยให้คนตัวสูงเช็ดผมให้ ท่าทางคล้ายลูกแมวที่กำลังถูกเจ้านายปรนนิบัติด้วยการลูบหัวเกาคางให้เคลิ้ม
"ไม่ดื้อเลยเหอะ มินฮยอนมั่ว"
"ไม่ดื้อแต่อ่อยเนี่ย"
"ไม่ได้อ่อยนะ!"
"ละที่บอกให้มาฟัดนี่คือ?"
"กㅡก็.."
"ก็?"
"ก็เมาไง ฮื้อ ไม่เอาไม่แกล้ง ไม่รู้จริงๆ แง"
"จำได้ใช่มั้ยว่าพูดอะ"
"ก็ได้ มันไม่ได้เมาขนาดนั้น แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้อะฮือ ไม่ได้อยากเมาเลยนะ"
"ละกินทำไมอะ" กลิ่นกายหอมฟุ้งจากสบู่ที่อีกคนใช้ลอยแตะจมูก มันเป็นกลิ่นสบายที่มินฮยอนรู้สึกเริ่มชอบพอมันเข้าให้เสียแล้ว
"ก็กินเป็นเพื่อนแจนมันง่ะ ยังไงคือถึงมันเมามันก็ดูแลเราได้อยู่แล้ว แถมยังมีแดเนียลด้วย แดเนียลไม่กินเหล้า เราก็เลยวางใจว่ายังไงแดเนียลขับมาส่งได้ไงง"
"ละไปสนิทกับเขาแล้วเหรอเรา"
"นิดนึง5555"

"แดเนียลน่ารักอะ นิสัยดีด้วย หน้าเหมือนเจ้าซามอยด์ที่เจ้าของคอนโดเราเลี้ยงอะ ใจดีอีกต่างหาก"
"แล้วอึดอัดอยู่หรือเปล่า"
"มันรู้สึกผิดอะ"  ฮา ซองอุนก้มหน้าลงให้มินฮยอนเช็ดปรอยผมส่วนท้ายทอยให้
"อือ นวดหัวให้ด้วยย"
"ครับคุณ"
"เรากลัวแดเนียลรู้อะ มันคงดูไม่ค่อยดีเนอะ ไหนจะปิดแจนมันไว้อีก"
"อย่าเพิ่งคิดมากดิ"
"เป็นใครใครก็ต้องคิดมั้ยเล่า"
"แจนต้องเข้าใจอยู่แล้ว ส่วนแดเนียล อาจจะคงต้องให้เวลาก่อน"
"งืม เสร็จยาง"
"เสร็จแล้วครับๆ" ร่างเล็กเอี้ยวตัวไปหามินฮยอนก่อนจะยิ้มให้
"ขอบคุณคับบ"
"ไปแต่งตัวไป เดี๋ยวพาไปกินโจ๊กแม่น้องซอน ไม่ได้ไปนานละนี่" ซองอุนเบิกตากว้างก่อนจะยิ้มอย่างดีใจ
"เย้ ไปปป" คนตัวสูงยิ้มตาม มือเรียวยกขึ้นขยี้ผมนุ่มของร่างเล็กเบาๆ
"ไปเร็วอ้วน"
"อื้ออ"
"เดี๋ยว" ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษา ฮวัง มินฮยอนก็จับข้อแขนเล็กไว้แล้วออกแรงดึงจนซองอุนเซกลับมานั่งใกล้อีกคนยิ่งกว่าเดิม
"ลืมอะไรหรือเปล่า" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ฮา ซองอุนกระพริบตาปริบ ก่อนจะตอบเสียงค่อย
"ลืมอะไร.."
"หึ" มินฮยอนยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะชิด คนตัวเล็กเอนตัวถอยหลังจนเกือบหงาย ยังดีที่มีแขนแกร่งยืดมาโอบแผ่นหลังไว้

จะเรียกว่าดีดีไหมเนี่ย

ท่าทางนี้ก็ไม่ต่างจากโดนกอดเลยนะ!!

ใบหน้าน่ารักเห่อร้อน ริ้วสีแดงแตะแต้มแก้มอวบที่มินฮยอนเห็นแล้วนึกถึงแก้มเต้าหนูแฮมเตอร์ ซองอุนก้มหน้าหลบสายตาที่เหมือนสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ของอีกคน
"ไหนบอกว่าจะให้ฟัดไง" ลมหายใจอุ่นร้อนรินรดชิดใบหูนิ่มที่ขึ้นสีแดงไม่ต่างจากใบหน้า
"ฮื้อ มินฮยอนลืมๆ มันไปเหอะนะ"
"อะไรอะ ก็พูดเองนะ"
"ขอร้องล่ะฮือ ฟัดเฟิดอะไรไม่มีไม่ได้พูดแล้ว อย่าแกล้งนะ" ร่างเล็กซบใบหน้าลงกับฝ่ามือก่อนจะโอดครวญงุ้งงิ้ง มินฮยอนยิ้มให้กับภาพของคนในอ้อมกอดของตัวเองเบาๆ ก่อนจะㅡ
"ขออนุญาตกอดนะครับ คุณน่ารักเกินไปแล้ว"

ฮวัง มินฮยอน

ท็อปฟอร์ม...

end of 13ㅡเวลาเธอยิ้ม