จากตึกนิเทศไปถึงถาปัตย์ #นยอนอุน

18ㅡเธอทำฉันเป็นเลิฟซิก

#นยอนอุน

               ฮา ซองอุนเปิดประตูเข้าไปในห้องของคนตัวสูงอย่างเงียบๆ เสียงรถยนต์ของคัง ดงโฮได้ขับออกไปพร้อมกับชเว มินกิเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้บ้านทั้งหลังจึงเหลือแค่เขากับคนป่วย(กระทันหัน)เท่านั้น

คนตัวเล็กถือวิสาสะวางกระเป๋าแล็ปท็อปและแฟ้มงานของตัวเองลงบนที่ว่างบนโต๊ะทำงานของอีกคน เหลือบมองอีกฝ่ายนิดหน่อยก่อนจะเดินไปหาและนั่งลงบนขอบเตียง

"มินฮยอน" คนตัวเล็กยกมือขึ้นลูบผมของอีกคนเบาๆ
"มินฮยอน"
"ครับ" ฮวัง มินฮยอนค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมามอง เขาวางมือทาบหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิบนตัวคนร่างสูง
"กินยาหรือยัง เราลืมถามมินกิเลย"
"กินแล้ว"
"แล้วแผลล่ะ ทำแผลยัง"
"มินกิทำให้แล้วครับ" คนตัวสูงยิ้มให้ จับมือเล็กที่ไล่วัดอุณหภูมิร่างกายอยู่บริเวณหน้าผากกับคอออกมากุมไว้
"งั้นนอนพักนะ เดี๋ยวเราเอาโต๊ะญี่ปุ่นมาตั้งทำงานข้างๆ โอเคไหม"
"ครับ โต๊ะญี่ปุ่นอยู่ข้างนอกนะ"
"ดงโฮเอามาให้แล้ว"
"นอนนะ เดี๋ยวเราเฝ้า เที่ยงเดี๋ยวตื่นมากินข้าวกินยาเนาะ"
"ครับ" ฮา ซองอุนยิ้มก่อนจะกล่าวฝันดีกับอีกฝ่ายและลุกออกมาเตรียมตัวทำงานของตัวเอง

คนตัวเล็กหยิบโต๊ะญี่ปุ่นขนาดกลางมากางไว้ใกล้ๆ เตียงของอีกฝ่าย นั่งลงกับพื้นหันหลังให้อีกคน จัดการเปิดแล็ปท็อปและเตรียมทำงานไป

11.30 AM
               ฮา ซองอุนดูเวลาในโทรศัพท์ก่อนจะหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง เขาละมือจากงานและขยับตัวขึ้นไปนั่งบนเตียงปลุกฮวัง มินฮยอน

"มินฮยอน" เรียกเบาๆ อีกฝ่ายก็ลืมตาตื่นอย่างง่ายดาย ถดตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง ซองอุนยิ้มให้อีกคนก่อนจะเอ่ยถาม
"จะเที่ยงแล้ว กินไรดี กินโจ๊กมั้ย เดี๋ยวเราให้ยงกุกซื้อเข้ามาให้"
"อยากกินข้าวมันไก่อะ"
"นี่ ไม่สบายต้องกินโจ๊กนะ กินอาหารอ่อนๆ ดิ"
"ข้าวมันไก่ไม่ใส่น้ำจิ้มมันก็อ่อนแล้วนะ"
"แต่มันเป็นอาหารหนักมั้ยอะ ไม่สบายต้องกินโจ๊ก"
"เดี๋ยวดิ เราแค่ไข้ขึ้น ไม่ได้ป่วยขนาดนั้น โอ้ย อย่าหยิกดิอ้วน" คนตัวสูงเอื้อมไปจับมือเล็กที่หยิกสีข้างเขาไปเมื่อครู่
"กินโจ๊ก ไม่เอาข้าวมันไก่ อันนี้ไว้กินวันหลังเด้"
"อันนี้อยากให้กินโจ๊กหรือว่าตัวเองอยากกินเองอะ"
"โห้ย" คนตัวเล็กโอด
"เออ เรานี่แหละอยากกิน รู้แล้วก็กินด้วยกันเลย นี่! หัวเราะอะไร!" มินฮยอนหัวเราะจนตาหยี เขากลั้นขำก่อนจะเอ่ยบอกอีกคน
"อะอยากกินก็กิน นี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"อื้อ อย่าเพิ่งไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวไข้กลับ"
"โอเคครับ"
"เอ้อ เรายืมโทรศัพท์หน่อยดิ จะโทรบอกยงกุกอะ ของเราเงินหมด"
"นี่ครับ" คนตัวสูงยื่นโทรศัพท์ให้คนตัวเล็กก่อนจะลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว ฮา ซองอุนรับมาก่อนจะปลดล็อคหน้าจอ นั่งนึกเบอร์เพื่อนตัวเองไปพักหนึ่งก็จะกดเข้าไอคอนโทรศัพท์แต่มือดันพลาดไปกดเข้าคลังแกลเลอรี่เสียอย่างนั้น
"เอ๋า" อุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะกดออก แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นไฟล์อัลบั้มรูปอัลบั้มหนึ่งที่มีชื่อไฟล์เป็นชื่ออินสตาแกรมของตัวเอง คนตัวเล็กชะงัก ถ้ากดเข้าไปจะดูเสียมารยาทไหม