Genetisch

TWO

Het witte haarelastikjes dat Samantha's lokken zojuist bij elkaar hield zat nu strak om haar pols en ze wist vrijwel zeker dat het een afdruk zou worden. Ze vond het toepasselijke om haar lange lokken los te laten net als de prinsessen die ze als kind bewonderde. De reden dat ze zichzelf op dat moment met die prinsessen vergeleek kwam door het hoofdgebouw van het St.Antonius. Als ze nog een kind was geweest had ze waarschijnlijk gedacht dat het een prinsessenkasteel is.
Emilia was al opweg naar de intercom toen Nicole haar staande hield. Alle vier haar zussen keken haar vragend aan. Nicole glimlachte ongemakkelijk.
'Jullie weten toch hoe erg ik van Spark houd?' vroeg ze voorzichtig.
Haar zussen knikten.
'Nou, toen ik van tante Rose zelf moest kijken of huisdieren zijn toegestaan op de campus...' Nicole hoefde haar zin niet eens af te maken. Carlijn kreunde geërgerd.
'Dus je hebt Spark meegenomen ondanks dat je wist dat het verboden is,' concludeerde ze. Nicole haalde onschuldig haar schouders op.
De andere zussen keken elkaar aan, maar ze wisten allemaal hoe veel Spark voor Nicole betekende, vooral nu hun ouders er niet meer waren, dus konden ze haar niks kwalijk nemen.
'Ik weet wat,' zei Emilia. De Green zussen keken haar aan, wachtend op een idee.
Een ondeugend glimlachje gleed op Emilia's gezicht terwijl ze naar Evi's rugzak staarde en de andere zussen volgden haar blik.

Niet veel later, nadat ze via de intercom een kort gesprekje met de conciërge, Mr. Stuart hadden gehad, liepen de vijf zussen één voor één door de poort en door de campus van het St. Antonius naar het hoofdgebouw.
Evi beschaamd met Nicole's beglitterde rugzakje, en Nicole slepend met Evi's grote rugzak en de extra kilo's van de inhoud.
Met heel haar hart hoopte ze dat er zometeen geen geblaf uit de tas zou komen, wanneer ze binnen waren.

Emilia duwde tegen de houten deur van het hoofdgebouw en werd verwelkomt door de warmte.
Van binnen was het gebouw net zo verbluffend als buiten. Het plafond reikte onnatuurlijk hoog en een grote kristallen kroonluchter hing eraan. Aan beide zijden van de inkomst hal gingen krullende trappen omhoog, waar - Carlijn vermoede - de leslokalen waren. Aan de muur aan de overkant van de deur, was een andere dubbeledeur, ook van hout. Hij was groot en het gaf Carlijn een historische gevoel.
Tussen de trappen en voor de grote deuren stond een receptie met een wat oudere man achter. Hij tikte iets op de computer, toen hij hen opmerkte.
'Ik heb al een vermoeden wie jullie zijn. Ik ben Mr. Stuart, de conciërge. We hadden net met elkaar gesproken,' zei hij met een brits accent die de zussen meer opviel nu ze rechtstreeks met hem praaten.
Carlijn liep naar voren en nam het woord.
'Ik ben Carlijn Green en dit zijn mijn zussen; Sam, Emilia, Nicole en Evi,' ze sprak weer als vanouds, netjes en haar woorden zorgzaam uitkiezend.
Mr. Stuart schudde haar hand.
'Leuk jullie te ontmoeten, dames. Ik denk alleen niet dat die namen zin zullen hebben, aangezien ik alleen onderscheid kan maken tussen de bril en de andere zussen. Ik zal Miss Leversun inlichten dat jullie er zijn.'
Dat gezegd te hebben drukte Mr. Stuart op een knop aan een apparaat dat waarschijnlijk een soort telefoon was.
'Miss Leversun, de nieuwe studenten zijn aangekomen. U kunt ze nu verwelkomen.'
'Al onderweg,' was het antwoord vanuit het apparaat met een vrouwelijke stem, hoogst waarschijnlijk van Miss Leversun.
Enkel een paar minuten later hoorde de vijfling het geluid van naderende hakken oo de marmeren vloer. Met zijn allen draaien ze zich naar links waar een lange vrouw net koninklijke elegantie - Nicole begon steeds meer het idee te krijgen dat ze tóch in een kasteel waren beland - op hen af kwam lopen. Ze had knalrode haren, veel roder dan de vijgling, die ze in een ingewikkeld knotje hoog op haar hoofd had opgestoken, lange benen en nog langere hakken, die ze droeg onder de grijze brede broek met bijhorend collbertje en zwarte trui, die weer goed bij de hakken paste. Haar gezicht met smalle neus en volle lippen liet denken dat ze begin de twintig was, maar Carlijn wist wel beter, zo jong kon ze onmogelijk voor elkaar krijgen directrice te zijn van zo'n hooggeplaatste school.

'Leuk jullie te ontmoeten dames, ik ben Miss Leversun, Dr. Leversun of Miss. Geen misses of Leversun of Heather,' zei ze terwijl ze de zussen een voor een de hand schudde terwijl zij ook hun namen opzeiden. In tegenstelling tot de conciërge en bijna ieder ander leek zij hen wel uit elkaar te kunnen halen. De zussen hadden dan wel hetzelfde sproetenpatroon op en rond hun wipneus, dezelfde ogen met niet te lange en niet te korte wimpers, turquoise irissen met vlekken bruin die bijna al het turquoise verborg, dezelfde bouw, hoofdvorm, bolle wangetjes, volle lippen en lange kastanjerode haren die tot hun onderrug kwam, er waren toch die kleine verschillen die alleen een goed observerend iemand kon zien.
Zo golvde Samantha's haar een beetje aan de onderkant. Evi's haar leunde meer naar de bruine kant toe terwijl de anderen er meer een rode tint hadden. Emilia's borsten waren iets groter - waar Samantha stinkend jaloers op was - Nicole kreeg zomersproetjes en haar haar kleurde deels blond wanneer ze te lang in de zin stond en natuurlijk Carlijns bril, die ze te danken had aan het urenlang onder de dekens lezen toen ze klein was.
'Loop maar mee naar mijn kantoor dan kunnen we daar verder praten. Daarna zal ik jullie je kamers aanwijzen en zal ik een rondleiding geven.' Ze sprak rustig maar gezaghebbend en respect afdwingend. Hun koffers achter zich aan slepend volgden de zussen haar naar een gang die verstopt zat achter de linker trap, net zoals er een achter de rechter trap was, zag Evi. Voorbij de gang was een redelijk grote ruimte met vier deuren en tussen elke twee deuren stonden twee stoelen met blauwe bekleding.
Miss leversun liep naar de middelste deur en liet de zussen naar binnen.
Nicole voelde Sparks gewicht op haar rug en ze hoopte met heel haar hart dat hij rustig bleef.
Emilia en Evi namen plaats op de twee stoelen voor het bureau en de andere zussen op de bank in het hoekje van de kamer. Miss Leversun ging op de zwarte leren stoel achter het bureau zitten.
'Zo meiden, goeie reis gehad?' De zussen knikten, al begonnen ze wel steeds meer de beroemde jetlag op te merken.
Miss leversun glimlacht te vreden.
'Laat ik dan maar gauw beginnen. Om te beginnen de school regelementen en jullie schoolpasjes.'
Uit haar bureau haalt ze vijfmaal pasjes en boekjes die te dik lijken voor schoolregels.
Ze geeft de boeken door en leest dan een voor een de namen van de pasjes voor.
'Evelyn?' Evi neemt het pasje door, gevolgd door de rest van haar zussen.
'Goed, deze pasjes moeten jullie bij de receptie laten scannen elke keer als jullie schoolterein verlaten, bij de poort kunnen jullie ze naast de intercom scannen zodat hij opengaat, zo word ook gelijk geregistreerd dat jullie terug zijn.' Ze kijkt de zussen aan om zich te verzekeren dat ze het begrijpen voor ze verder gaat.
'Alle regels en wat jullie verder moeten weten staat in het boekje. Ik zal de belangrijkste regels met jullie doornemen. Ten eerste; mobieltjes. Wij proberen leerlingen te stimuleren om meer van de buitenwereld te zien en minder bezig te zijn met de media en het internet. Daarom zijn mobieltjes alleen in het weekend toegestaan. Je levert ze in op zondag avond en kunt ze aan het eind van je lessen ophalen op vrijdag. Dat kun je bij Mr. Stuart doen. We bergen alle telefoons in een kluis op, in de opslag in de kamer hiernaast. Verboden toegang voor leerlingen. Laptops en andere electronica zijn wel toegestaan om huiswerk op te maken en toch nog een beetje vontact te kunnen houden met je familie zonder perse de schooltelefoons te gebruiken. Die staan trouwens in de hal, aan weerzijde van de inkomstdeur en in de slaapgebouwen. De wifi word doordeweeks om tien uur uitgezet en om elf uur moeten de lichten uit. Op weekenden blijft de wifi aan staan en moeten de lichten om twaalven uit. Wanneer je van het schoolterein vertrekt moet je doordeweeks om acht uur weer binnen zijn, in de weekenden is dat tien uur. Zesenzestig procent van de schoolbezittingen is behoorlijk duur. Nou weet ik dat jullie oudtante in het bestuur zit en dat is waarom jullie alle vijf een gratis beurs hebben gekregen, maar wanneer je iets breekt moet je zelf de schade vergoeden. Daarom moeten jullie voorzichtig zijn. Als er iets is wat jullie dwarszit moeten jullie dat melden bij je jaartoezichter, die zit in de kamer aan de andere kant hiernaast. Voor jullie is dat Misses Sams. Wil je toch liever met iemand anders praten kun je natuurlijk altijd bij mij terecht. Ruilen van kamergenootjes gaat via mij, en ik moet zeggen, je zou met goede redens moeten komen om me zo ver te krijgen. Meiden mogen niet in de jongensslaapkamers komen en andersom. Wel in de recreatieruimtes in de slaapgebouwen. Nog vragen?'
Miss Leversun keek de zussen één voor één aan die allemaal stil bleven.
'Ik neem aan dat, dat een nee is. Jullie schoolpasjes zijn trouwens ook de sleutels van jullie kamers. Zullen we maar aan de tour beginnen?'