I am given 50 days to enjoy my life. Bakit 50 days pa? Hindi ba pwedeng ngayon na?!
*tok tok*
"Mae. Kain na. Iinom ka pa ng gamot mo."
I smiled bitterly.
Sabay sigaw ng "mamatay naman na ako diba?! No need to take medicines."
Tinignan ko kwarto ko ilang araw nalang ay mamamatay na ako. Siguro matutuwa na ngayon tatay ko. Pabigat lang naman ako sakanila eh.
Nagbihis ako at pumuntang bar. Syempre tumakas ako. Alam ko naman bubugbugin ako ng tatay ko kahit pa may brain tumor ako. Funny life, isn't it?
To tell you the truth awang awa ako sa sarili ko. Bakit? Una, ampon lang ako. Pangalawa, pabigat lang ako. Pangatlo, 17 palang ako. And for Pete's sake! MAMAMATAY KA NA NGA HINDI MO PA RIN ALAM KUNG NASAN ANG MGA TUNAY NA MAGULANG MO.
I hate myself. I wish I am strong enough to fight for my life. 2nd yr. college palang ako. at taena. Mamatay na ako. God. Bakit? :'(
Habang naglalakad ako sa bar nakita ako ng mga former classmates ko. Syempre alam nila na mamamatay na ako. Pagod na akong kaawaan ng iba. Pagod na akong mabuhay.
"One tequilla please." I said to the waiter.
"Ma'am. Bawal po kami magserve ng mga hard drinks sa mga minor."
"Oh Sige ganito nalang. Punta ka sa mercury. IHANAP MO NGA AKO NG GAMOT NA MAGPAPAHABA NG BUHAY KO!"
Humahagulgol na ako. Dmn. Self pity. Binuhat na ako nung bouncer palabas ng bar. Halos lahat ng tao sa bar at natigilan dahil sakin.
May garden pala likod ng bar? Dahil nga iyak ako ng iyak at parang tangang singot ng singot ng sipon. Ay umupo muna ako sa swing. Yung swing ay parang nakasabit UNDER THE TREE.
At may tree house din ito sa taas nito.
Umuwi ako sa bahay ng LASING. Baka nagtataka kayo kung bakit ako lasing.
FLASHBACK
May mga beer pala sa tree house nato. Ayos.
May red horse. May sanmig. May Tanduay.
Lahat yun ininom ko. Kahit mapait tiniis ko. Para kahit minsan lang eh matakasan ko yung thought na mamamatay na ako.
End of Flashback
