RANZANIN İKİNCİ KATI

08.07.2005

Temmuzun sıcak bir günü yine. Bugün de konuşmadım hiç. Benle konuşmaya çalışan oldu ama bakmadım hiç birinin yüzüne.

Bazen çok düşünüyorum neden böyleyim. Neden arkadaşım yok, neden benimle konuşmaya çalışanlara fırsat vermiyorum. Babam, babam öldüğünden beri kimseyle konuşmadım. Çünkü babamın ölmesine tek etkendi arkadaşları. Ve son sözleri, kucağımda can verirken söylediği sözler; ''Arkadaşlarını seçerken dikkat et ! ''

Kararlıydım bu vasiyete karşı dikkatli olmalı, secici olmalıydım. Ama kimseye güvenemiyorum. Kime arkadaş denir hiç bir fikrim yok.

İşte günlük, o gün bu gündür yalnızım ben. Bir tek sen varsın, tek güvencem sensin, kimseye anlatmazsın sırlarımı biliyorum ve bu yüzden her gece senle buluşuyorum.

İyi ki varsın...

* * *

Nathalie'nin hiç arkadaşı yoktu. Günlüğünde de yazdığı gibi babasının ölümünden beri kimseyle konuşmaya cesaret edememiş korkmuştu.

Babasının ölümüne sebep olan arkadaşları ölümden sonra bir daha ortaya çıkmamıştı. Nathalie onların kim olduğunu bilmiyordu. Bilmediği halde onlara beddua ediyor etmedik küfür bırakmıyordu. Onlara tuttuğu kin ağzında düğümlenmiş sözler kadar çoktu.

Hergün aynaya bakıyor , onlara bunu ödeteceğine dahil bir sürü yemin ediyordu.

'' Buna pişman olacaksınız ! ''