Uzun bir aradan sonra...
İyi okumalar✨
Gözlerimi açtığımda odamda olmadığımı fark ettim. Burası oturma odası. Kafamı yukarı doğru kaldırdığımda Jimin'i gördüm. Ah doğru ya dün onunla film izliyorduk ve ben en son uyuya kalmıştım. Ama şuanki pozumuz biraz fazla saçmaydı. Burada kalmaya alıştı sanırım. Üstünden kalkıp tuvalete doğru yol aldım. Elimi yüzümü yıkadım ve sonrasında saçımı düzelttim. Odama çıkıp dolabımın önüne geçtim. Bir kaç bir şey seçtikten sonra onları giydim. Jimin hala uyanmadı mı? Ah cidden saate baktım 8:34 okula geç kalmamam için şuan evden çıkmam gerekiyor. Merdivenlerden aşağıya doğru inmeye başladım içeriden sesler geliyordu. Sonunda uyanmış. İçeriye girmeden kapıya yöneldim."Ben gidiyorum" diye seslendim ve ve evden çıktım. Cidden işler daha ne kadar boka sarabilirdi ki. Bu gün okula yürüyerek gitme kararı aldım. Ama karşıdan gelen Namjoon'u görünce ne kadar yanlış karar verdiğimi anladım. Onu görmemezlikten gelerek yanında geçmeye çalıştım ama adı üstünde sadece çalıştım. Beni yine kolumdan tuttu ve kendine çekti. "Bana dün yaptığını unutmadın bebeğim. Ama yinede sana kıyamıyorum."
dediğine gülmeden edememedim. Elimi kurtarıp yanından uzaklaştım. Artık beni sinir bile etmiyordu. Okula gitme kararımı değiştirdim ve okulu asmaya karar verdim. Boş boş yürüyordum nereye gideceğimi bilmiyordum. Yere bakarak yürüyordum. Kafamı bir anlık kaldırdım ve Han Nehrine geldiğimin farkına vardım. Bir banka oturdum. Burası benim küçüklüğümden beri en sevdiğim yerdir beni her zaman rahatlatır. Küçükken annem babam ve ben buraya gelir piknik yapardık. Biz babamla hep oyun oynardık sonra babamla bir plan kurup anneme saldırırdık annem de hep bize kızardı ama sonra dayanamaz hep birlikte gülerdik. Bunları düşünürken ağladığımı fark ettim. Annemi özlüyordum. Onu çok özlüyordum. Annem öldükten sonra daha katı oldum. Babam ve Namjoon gittikten sonra da insanlara olmayan güvenim daha da azaldı. Belki annem hayatta olsaydı bunların hiç biri olmayacaktı. Uzun zaman sonra ilk defa ağlıyordum. İlk defa annemi özlediğimi itiraf ettim kendime. Bunları düşündükçe ağlamam daha şiddetlendi. Lanet olsun ağlamak istemiyorum elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim fakat hiç bir yararı olmadı. Ben sildikçe tekrar gözlerimden kendini serbest bırakıyorlardı. Arkamda duyduğum sesle irkildim beni nerden bulmuştu ki
"Sana ağlamak yakışmıyor. Lütfen artık ağlama!"
Bölüm Sonu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TEHLİKELİ OYUN|P.J|
Fanfiction"Benimle oyun mu oynuyorsun?" diye sordu. Elini kavrayıp arkasına döndürdüm ve kulağına fısıldayarak "sanırım evet". Smut vardır. Rahatsız olanlar okumasın. Park Jimin ile ilgili kitaptır. Sizi Seviyorum.
