İlk tanıştığımız günü hatırlıyorum gereksiz bi kız diye hiç umursamamıştım bile, zaman geçti o umursamadığım kız bi anda hayatım oldu, nefesim oldu, herşeyim oldu. Tüm herşeyimi ona bağlamıştım tamamiyle o kadar güvenmiştim ki bırakmayacağına, üzmeyeceğine ama hata etmişim, bırakmayacağım diyen kız şimdi benden çok uzakta.. Düşünüyorumda ilk sarıldığımız gün geldi aklıma ilk defa kalp atışını hissedişim, seni seviyorum diyişi, diyişim.. Dahada bi sevmiştim, bağlanmıştım.. Çıkmaya başladıktan sonra mutlu olmuştum, hayata tekrar bağlamıştı beni sırf o var diye, o yanımda diye hayata tutunmuştum, ama tam bir saçmalık! Seni seviyomuş gibi yapması, bırakmayacağım diyip bırakması sadece bir yalandan ibaretmiş. Sen ben değil biz varız artık demişti, biz'den sen ve bene geri düştük. Şimdi ne mi oldu? O Huzurlu ve mutlu, ben ise herşeyi saçmalık bulan, ona karşı kullandığım kelimeleri hafızamdan silmeye çalışan, kalpsiz, duygusuz ben oldum.. Değiştim, en azından değişmek istiyorum.. Adının her geçtiği yerde gözlerimin dolmasından, onunla gezdiğimiz her yerden, sarılmaktan nefret ediyorum, bazen görüyorumda yine boş boş bakmaya başlıyorum etrafa, sadece yanımda olan müzikler oluyor ama onun dinlemediği müzikler, sonra gözlerim doluyor ardından ağlamaya başlıyorum dakikalarca, saatlerce.. Sonuç ne mi? Tam olarak bir 'hiç'.
Beraber kurduğumuz hayalleri düşünüyorum, aynanın karşısına geçiyorum kendi kendime konuşuyorum ' Ne yaptım ben ona?, Neden bıraktı beni? Seviyorum demişti seviyorum diyen bırakırmıydı hiç?' tekrar ağlamaya başlıyorum.Hıçkıra hıçkıra ama sadece kendimi üzdüğümle kalıyorum, elime geçen hiç bir şey yok.. Eskisi gibi yanında olmak elini tutmak, gözlerinden öpmek, şebeklikler yapmak, sıkı sıkı sarılmak, kokusunu içime çekmek istiyorum, yapamıyorum ve bir daha yapamayacağım diye üzülüyorum. Günlerim düşünmekle geçiyor, benden başkası dokunursa benimde gururuma dokunmaz mı bu? Ne yaparım o zaman? Hatunum dediğim bi kıza başka bir erkeğin dokunması koymaz mı bana?. .
