Bazen insan kendinden gider
Şarkılar da gider onunla beraber
O hiç sevmediği kimi zaman rahatsız olduğu kapı ziline hasret kalır
Kül tablası hayalleriyle dolup taşmıştır
Ve hayaller de gider.
Bazen insan kendinden gider
Zamanı da gider onunla beraber
Zamanı geriye almaya kimsenin gücü yetmez
Bir gecede kaybedilir sevdikleri
Onlarla birlikte anılar da gider
Anlar kalır akılda
Sadece anlık mutluluklar yaşanır
Ama mutluluklar mutsuzluklara yenik düşer.
Bazen kendinden gider insan
Her şeyden ve her yerden uzak yerlere
Sonsuz aşkların olduğu
Ve ayrılıkların
Ve en önemlisi de acıların olmadığı yere.
Bazen insan kendinden gider
En çokta alışkanlıklarından
Varlığına alıştığı insanların
Yokluğuna alışmaktan kaçar
Hayallerinden gider bazen
Kabuslara dönüşmesinden korktuğu için
Bazen insan kendinden ve kentinden gider
Yani kendi kendini alır gider
Sofradaki tabak eksilir
Çay beklediği için soğur ve acır
"Fazla şeker atıyorsun." diye uyarmalar da gider
Ve yalnızlık Tanrı misafiri gibi sana eşlik eder.
