"The Angel turn to Evil one." Editing

Chapter 5

Faith P.O.vs

Nagising ako dahil sa sinag ng araw kinusot ko ang mata ko at unti unti kong iminulat ang mga mata ko.

Tumingin ako sa relo at
9:06 na, hmpft bakit kaya di pa ko sinisigawan ni mama at ate.

Himala atang walang sumisigaw sakin.
Hmpft.. cguro naiisip nila wala naman pasok kasi sabado naman, bumaba na ako at pumunta sa kusena pero malinis wala man lang tasa at walang nalutong pagkain or pinagkainan.

" Hmpft..

"Ma..
"Ate..

Tawag ko pero walang sumagut.
Pumunta ako sa kuwarto ni ate pero wala siya at malinis ang kama parang walang natolog. Lalabas na sana ako ng may mapansin ako.

Tumingin ako sa paligid ko at napaisip bigla, bakit wala ang ibang gamit ni ate.
Lumapit ako sa cabinet niya at binuksan ito.

O_o walang laman.

Lumabas ako at patakbong ng punta sa room ni mama.

"Ma!!

Sigaw ko ng malakas at kumatok ng sobrang lakas sa pay pinto.

Tok! Tok! Took!!

"Ma!

Muling tawag ko sakanya pero napansin kung bukas ang pinto kaya di ako nagdalawang isip pa.

Dahan dahan ko na binuksan at ng mabuksan ko na talaga kagaya ng kuwarto ni ate wala din ang ibang gamit ni mama malinis ang kama at wala ding laman ang cabinet niya.

Nanghihina at nanlulumo akong napa upo sa gilid ng kama.

Iniwan nila ako.
Iniwan na ako ni mama.

Lumoha na naman ang mata ko, sa di mabilang na ilang ulit na pagkakataon.

Tumayo ako at lalabas na sana ng may mapansin ako sa mesa ni mama.

Isang sobre na maliit at isang sobre na malaki.

Nanginginig man ako ay binuksan ko ang sobre na maliit. Agad namang bumungad sakin ang isang liham na alam kung sulat kamay ito ni mama.

"Hindi ko ugali ang bumati. Kaya naman deretso nalang. Nagtataka ka siguro kung bakit wala kami ng ate mo, well matagal na naming plano na iwan ka pero ngayon lang namin ginawa wag mo na kaming hanapin dahil wala kami jan sa pinas. Pero wag kang mag-alala samin maganda ang magiging buhay namin ng wala ka. Iyo na ang bahay at ang isa nating business ay iyo na. Siguro mabubuhay ka na nun. Di ko na patatagalin at pahahabain pa. Magpakasaya ka nalang sa buhay mo.

Jessa p. Mendoza

Napahagulgul  ako ng tuloyan sa nabasa ko, bakit nagawa nila akong iwan?
ni minsan ba di ako minahal ng mama ko! Bakit bakit!! Ba nila nagawa to sakin!!

Aaaaaahhhhhh!!!!!!!!!!! Gusto ko ng mamatay!!!!!!! Huhuhuhu!!!

Pumunta ako sa loob ng kuwarto ko, at binuhos ko lahat ng galit ko!

Aahhhhhh!!
Baghszz!
Praaakk!
Booohhhzssggsz!!!

Huhuhu!! Bakit!! Bakit!!? Anong kasalanan ko sayo! Ano! Bakit hinayaan mo akong mag isa!! Sabi nila basta magdasal ako sayo kumapit ako sayo! Wala akong dapat ikatakot!!
pero bakit hinayaan mo akong maiwang mag isa!! Bakit!!
Aaahhhhhh!!!!!!!!!

Boooooghhhzz!

Puno ng dugo ang kamay ko, ng kalat ang pirairasong salamin at mga libro mga damit ang kung ano ano sa kuwarto ko, unti unti kong tinignan ang muka ko sa salamin na basag at may bahid Pa ng dugo ko,

Nakita ko ang isang babae na, na kawawa basa ang muka niya ng luha at mugto ang mata.

Kawawa kapa, pinabayaan ka na nila, wala kanang kasama sa buhay mo.

At tumalikod na ako at nahiga sa kama. Lumoluha padin ang mata ko, at dumodugo ang kamay ko, masakit nadin ang ulo ko.

Pero maya maya ay Unti unti din akong kinain ng antok at tuloyang nakatulog.