The Art of Pag-Ibig

2 // Successful

 I cried all night knowing my kuya's not breathing anymore. Damn it! Why does it have to be like this? Siguro mas dodoble pa ang sakit kapag nakita ko lang ang kuya kong duguan sa kalsada kanina. 

"Six, everything's going to be alright. We'll leave pagkatapos ng operation mo okay?", mom is trying to make me calm.

Papunta na din si Daddy dito, he booked a flight to Manila earlier nang mabalitaan ang nangyari.

What is happening to my family? What is happening to my life?

Hindi ko maiwasang maisip na ako ang sanhi ng kaguluhang ito sa kanila. Na ako ang malas sa pamilyang ito. Wala akong ibang naidudulot sa kanila kung hindi kamasalan!

I wanted to end my life because of these happenings pero mas hindi ko yata kakayanin na kapag nawala ako, siguradong devastated ang aking ina. 

I cried into my mother's mom. Pain was making me numb for the past years. Si kuya ang nag-aalaga sa akin while I was in pain and now.. He's gone. 

Kung sino man ang hayop na pumatay sa kuya, I'll make him pay! Someday.. I'm going to be a lawyer. I will make justice to it's right place.

I'm just seventeen and I'm suffering all of this. Am I not a good daughter? Was I a brat? I don't know.. 

"Cheers for success, Chen!" I raised my shot glass up in the air at nilagok ang kabuuang alak na laman nito. "I am so proud of you! You've just passed the lawyer's examination board! And look at you know, you'll be a lawyer." I smiled with pain.

At twenty-four years old. I've finally reached my dream. I gritted my teeth. "I'll make those assholes pay for killing my brother." Nilapag ko ang baso. "I've investigated those guys, isa sila sa gangster na nakasama ng kuya ko sa isang Casino. Sila ang may utang sa kuya ko pero sila pa ang may balak pumatay sa kaniya! They are so mean!" My hot tears dropped again. 

Agad akong dinaluhan ng kaibigan kong si Lia. "You're at it again. Please stop it, Chen. Just make them pay.. Lawyer ka na. You can win this case." I looked at my bestfriend. I smiled, "Thanks."

I booked a flight papuntang Manila bukas. Six years, namuhay ako ng payapa sa New York. Hindi ako sinundan ng kamalasan sa lugar na ito. Pinilit kong makarecover sa trahedya sa tuwing nasa Pilipinas ako.

After ng operation ng mata ko sa Pilipinas, umalis din agad kami. Baka manggulo nanaman ang mga lalaking bumaril sa aking kuya sa amin. Baka kung sino naman ang sumunod sa amin, kinabahan ako.

Umuuwi-uwi naman ako paminsan-minsan sa Pilipinas upang bumisita sa Ama kong abala sa kaniyang mga trabaho sa Pilipinas. Madami-dami din siyang deals sa Pilipinas pero may mga offer din naman siya dito sa NY. Knowing Pinoys, gusto nila ng Pinoy na sumisikat sa ibang bansa kaya marami ang kumuha sa daddy ko bilang Architect. 

"I'm a woman now, Mom. I swear, I can handle myself.." I made my mom mind's satisfied na okay ako kapag umuwi ako sa Pilipinas. "I'll handle a case.. and you know what case is that.. Babalik ako dito sa New York when everything's okay.. I promise. Walang galos akong uuwi dito." 

My mom finally let me go. I kissed her goodbye bago kinaladkad ang aking maleta papunta sa aking taxi. Matagal inabot ang biyaheng panghimpapawid. 

Pagmulat ng mata ko ay nakalanding na ang aming eroplano sa Pilipinas. I looked up and saw the dark sky. I hate this place. 

The place hates me so much, pati pag-uwi ko ay hindi maganda. I immediately called my dad pagkalabas ko ng airport. Pagkalingon ko ay nandoon lamang siya, hinihintay ako. 

I kissed his cheeks and smiled. "Welcome back, hija." He welcomed me with a hug. 

He put my baggages sa compartment and started driving his black tinted car. I looked at my wrist watch, 7:34 in the morning. I am hungry and I want to eat breakfast. I asked my dad na magdrive-thru sa jollibee and ordered a burger and my favorite hot chocolate drink.

"How were you here dad?", I talked since mahaba-haba pa ang biyahe.

"I am fine, Hija. Wala namang threats hanggang ngayon.. I am working fine. You don't have to worry." Nabasa agad niya ang aking isip. It's good to know na wala na ang mga delikadong lalaking iyon.

"How about Read? Wala na akong balita sa kaniya magmula nung nag-college ako." 

Sandaling tumahimik ang paligid. Hindi ko alam kung bakit hindi agad nagsalita ang aking ama. "What's wrong?" I asked once more. 

"Six, I assure you. Pinahahanap ko na siya sa mga tauhan ko. The-" pinutol ko agad ang aking Ama. "What?! Anong nangyari kay Read?" My heart hurts a lot. Knowing the person who saved me is missing! What is happening again?!

"Please chill, anak! Hindi ko alam.. basta nabalitaan ko na lang sa hospital na iyon na umalis siya at ang kaniyang pamilya magmula nung magising siya. I was about to say that to you pero bumungad din sa akin ang malungkot na balita. Ayoko sabihin sa'yo dahil gusto kong matapos mo ang iyong pag-aaral ng walang kahit na anong lungkot. Anak.. I don't want you to be miserable again.."

I gasp. 

He just escaped right? Nagising siya.. Nagising siya! Buhay siya! Natakot lang siguro siya kaya niya ginawa 'yun. 

My dad held my hand to make me calm. "Nahanap na ng tauhan ko ang pamilya niya at si Read. They are safe.." Nawala ang kaba at takot ko sa sinabi ni daddy. 

Pinikit ko ang aking mata. Thank God! I want to thank him personally at hinding hindi ko makakalimutan ang utang na loob ko sa kaniya. I won't..

"Where is he?" I asked. My dad chuckled. Bakit? 

"He's successful now, anak. He finished Architecture like me." My dad's investigators are so great! I am happy he's working.

"Since when?"

"After your brother died.."

I cursed after hearing the answer. Ang tagal na pala! Bakit hindi ko alam?