Çiçek pembe elbisesini giydikten sonra saçını da fırçaladı. Güzelce taradığı saçına pembe çiçeklerle kaplı tacını taktı ve annesinin yanına koştu.
"Anneciğim ben hazırım." Diye sevinçle bağırdı.
"Aferin kızıma." Diyen annesi de çömelip kızının kıyafetine saçına baktı.
Küçük kızının hazır olduğunu görünce kendisi de kol çantasını eline aldı. "Hadi bakalım." Diyerek evin kapısına yöneldi.
Çiçek annesi ile market alışverişine gidiyordu ama önce azcık parkta oyun oynama hakkı vardı. Bu yüzden çok sevinçliydi.
Marketten sonra eve dönerlerken Çiçek bir yavru kedi sesi duydu. Hayvancık sesiyle sokağı çınlatıyordu.
"Anne ne oluyor?"
"Bilmiyorum ki canım. Belki annesini kaybetmiştir."
"Anne şuradan geliyor ses, bakalım mı?"
"Tamam, bakalım."
Annesi ile sokağın karşısındaki araya giren Çiçek yerde minicik sarı bir sokak kedisi yavrusu bulur. Tek başına olan yavru bağırıyordur. Bir yandan da etrafında aranıyordu.
"Ne olacak şimdi anne?"
"Bakalım, annesi sesini duyar gelir belki şimdi. Bizde bekleyelim bir köpek veya kötü çocuklardan biri ona zarar vermesin."
"O çok tatlı anne. Neden ona zarar versinler ki?"
"Bazı çocuklar hayvan sevmez canım, bazıları da korkar ya da ailesi hayvanlara karşı biriyse öyle yetişmiş olabilir."
"Biz hayvanları seviyoruz değil mi anne?"
"Tabi seviyoruz canım. Baksana ne kadar tatlı ve küçük, savunmasız. Biz elimizden geldiğince hayvanlara yardım etmeliyiz."
Böylece Çiçek'in annesi yavrunun annesi gelir belki diye pisi pisi diye etrafa seslenmeye başladı. Çiçek de annesinin yaptığını yaptı. Bir yandan da yavruyu korkutmamak için ona yaklaşmamaya çalıştılar. Ve bir süre sonra minik yavrunun ona benzeyen sapsarı tüylü annesi geldi ve yavrusunu boynunun üstünden ısırdığı gibi kaçıp gitti.
Çiçek yavru annesine kavuştuğu için mutluydu. Ama "Anne yavrusunu ısırdı. Nasıl öyle alıp gitti?"
"Onların da öyle özellikleri var canım. Bebeklerini onlara zarar vermeyecek şekilde ağızlarıyla tutar ve her yere o şekilde taşırlar."
"Köpeklerde mi?"
"Evet."
Eve doğru yürürlerken Çiçek annesine sordu. "Onlar sokakta mı yaşıyorlar anne?"
"Maalesef öyle canım. Bazı hayvanlar evde bazıları da sokaklarda yaşıyor."
"Ama dışarısı soğuk. Yağmur yağıyor, kar yağıyor. Hem nasıl yemek yiyorlar?"
"Etrafta dolaşarak kendilerine sığınacak yerler buluyorlar. Mesela bahçeler, kömürlükler gibi. Yemekleri de bazı iyi insanlar evlerinin önüne yemek bırakıyor oradan alıyorlar ya da çöpe atılan artıkları karıştırıp yiyebilecekleri bir şeyler buluyorlar."
Çiçek düşündü. Peki annesi kalan yemekleri ne yapıyordu. "Anne bizim kalan yemeklerimiz ne oluyor."
"Ertesi gün yenilebilecekleri buzdolabında saklıyorum canım, bazılarını da çöpe giderken temiz bir poşete koyup hayvanlar rahat ve temiz bulsun diye çöpe yakın bir köşeye bırakıyorum."
Annesinin bu yaptığına çok sevinen çiçek gülerek "Ben de onlara yemek bırakacağım artık." Dedi.
