Short Horror Stories (Dutch)

The Puppeteer

W A R N I N G

Er wordt in dit verhaal gesproken over zelfmoord en roken.
Read at your own risk~

~•~•~•~•~•~•~•~

Toen ik klein was had ik een pop die ik gekregen heb van mijn grootvader. Het was een meisjesachtige, porseleinen pop met gekruld blond haar en een roos kleedje. Mijn grootvader had gelijk vijftig porseleinen poppen, bijna dezelfde als hetgeen dat hij aan mij gaf. (Ik kreeg vaak porseleinen poppen als cadeau van mijn grootmoeder 🤐 ze zijn wel mooi 😍)
Ik zit nu in een universiteit en woon niet meer bij m'n ouders. Ik nam de porseleinen pop met me mee als herinnering aan m'n familie. Ik besteedde al mijn tijd aan studeren. Sinds ik psychologie studeerde heb ik veel huiswerk, en m'n vader zou me levend begraven als ik slechte cijfers krijg. (Ja Puppeteer je bent niet de enige 😅)
Stilletjes aan begon ik op een of andere manier bang te worden om gewoon buiten m'n kamer te gaan. Ik wou geen contact meer hebben met mensen, ik begon paranoia te krijgen. Of...da's tenminste wat ik voelde. Ik begon zelfs het school te skippen. En gelukkig stuurden ze niemand om te zien of alles ok is met me.
Dus ik bleef gewoon binnen. Helemaal alleen, samen met die oude pop die ik gekregen heb. Die ene pop die me de hele tijd aanstaart. Er zijn soms van die random mensen die op de deur komen kloppen om te zien of alles ok is met me, maar ik negeerde iedereen. Ik begon een tijdje geleden te roken, da's iets waar ik gewoon rust van kon krijgen op een of andere manier.

Het is nu bijna 10 uur en ik had geen sigaretten meer. Dus besloot ik om er een paar te gaan kopen. Ik keek even buiten mijn raam en zag dat de straat leeg is. Geen auto's, geen kinderen of andere mensen die rondlopen, niets. Ik ging naar buiten en zocht een plaats waar ik sigaretten van kan kopen.

-- T I M E S K I P --

Ik stapte mijn kamer binnen met een paar sigaretten en zuchtte, blij dat ik weer thuis ben. Voordat ik wou beginnen roken zag ik opeens iets gloeien vanuit een hoek van mijn kamer. Het leek op twee goudkleurige ogen die me aanstaarden vanuit de donkere hoek.

"Is daar iemand...? " fluisterde ik, onzeker of dat wat ik zie echt was of gewoon een illusie. Opeens verscheen er een glimlach, net zo goudkleurig als de ogen. Ik kreeg opeens het gevoel dat ik niet kon bewegen en toen ik naar mijn armen keek waren ze omringd door een goudkleurige draad die ervoor zorgde dat ik op m'n plaats bleef. Ik bleef toch proberen om los te geraken en de glimlach van zijn gezicht werd wijder. Ik probeerde te schreeuwen voor hulp, maar niemand hoorde me. Op dat moment was ik hopeloos. Totdat opeens de draden verdwenen en ik zag hem niet meer.
Ik keek effe rond, bang dat hij ergens anders staat, maar ik zag hem nergens meer. Op mijn bureau lag mijn porseleinen pop, nu was ze gebroken. De enige herinnering aan mijn familie is weg.
Ik bleef die ene gast met goudkleurige ogen zien in mijn kamer, elke nacht.

Ik wou dit even schrijven voordat ik zelfmoord pleeg...zodat jullie mijn verhaal weten.

Nu je dit leest, is het al te laat.

~•~•~•~•~•~•~•~
Je mag zeggen wat je wil, maar ik hou van porseleinen poppen 😏 ze zijn mooi en schattig :3

...I'm normal I swear 😂