Өглөө сэрэхдээ урьдын адил хүйтэн биш хэн нэгний дудаан цээж нүүрэнд минь тулж
Хүчирхэг булчинлаг гар нь намайг хэзээ ч явуулахгүй гэсэн шиг чангаас чанга тэвэрсэн байлаа
Би гайхан өндийхдөө удаан хараагшй тэр царайг хараад балмагдаж бас догдолж байлаа
Түүнийг ингэж ширтээгүй уджээ
Өндөр хамар төгс эрүү
Цагаан арьс ямар ч өө сэвгүй
Хагас аньсан нүд
Удаан хараагүй болоод ч тэрүү би түүнийг ширтсээр л байлаа
Гэтэл тэр гэнт: еюуи чи намайг их санжээ гэх нь тэр
Би ичсэндээ: ү---ггүйээ
Х---эн т-ээгсийн гэж ээрч мууран байж хэлхэд тэр инээмхийлээд
-миний бяцхан охин их том болжээ гэхдээ яг л урьдых шигээ шигдэж унтддаг хэвээрэй байна гэв
Би: сандаг хэргүү?
-тиймээ өдөр бүр чамгүй өдрүүдэд чамайг зүүдэндээ хархын тулд яардаг байсан
Би: хүнни чи одоо ч намайг хуурж байна тиймүү гэж аяархан болов ч сонсогдхоор хэлхэд тэрний тэврэлт улам чангран: үгүйээ бяцхан охин минь харин чи л намайг хуураад байа
Би: яаж би гэж?
Сэхүн:чанеол билүү тэр хэнийн
Чамтай ямар холбоотоы болоод
Би яриаг нь таслан ууруулан дээр нь үнсээд амжив сэхүн гайхаж байсан удалгү хариу үнсэлцэж төд удалгү амьсгаа авхаар бие биенээсээ холдлоо
Сэхүн: чи яагаад ингсэн
Би: чиний уруул том гэдгийг ер нь чи мэдэхгүй байх тэ
Сэхүн: би мэднээ бас царайлаг гэдгээ ч
Би: онгирцын
Сэхүн: яаа бяцхан чөтгөр минь
Би: хүнний чанеол гэж миний анхныы бөгөөд эцсын шанлал хайр харуулсал гэхэд минь тэр дуугуй боллоо
₩
₩
₩
₩
₩
₩
🖤🐼🖤🐼🖤🐼🖤🐼🖤
🐼🖤🐼🖤🐼🖤🐼🖤🐼
