15 Temmuz 2013
Merhaba salak günlük berbat haldeyim ben Elizabeth. Ben normalde konuşamıyorum sadece çığlık atıyorum ve her korktuğumda, her heycanlandığımda tir tir titremeye başlıyorum başım dönüyor kimsenin bana dokunmasını istemiyorum.
Annem bana içimdekileri yazmamı ve düzeldiğimde her sayfalarını yakcağımızı söyledi. İnsanlar benim deli olduğumu düşünüyor ailemde öyle. Ben deli değilim. Sadece bir kaç sorunum var.
Kaç kez psikolaga gittik ve dünya kadar hap içtim. 14 yaşından beri. Şu an 16 yaşındayım ve ben okumuyorum. Ben 14 yaşında bileklerimi kestim. Babamın traş bıçağıyla. İnsanlar tarafından ilgi çekmek istiyordum. Yani acı çektiğimi anlatmak istiyordum.
Rehberlik öğretmenimin kulağına gitmişti. Bu kadar yayılcağını hiç farketmemiştim. İşte o gün eve gittiğimde kıyamet kopuyordu resmen. Babam sinirle gelip bileklerimi açtı. İkimizde donmuştuk. Ben hemen kolumu çekip odama koştum. Kapıyı kitledim. Ağlıyordum ve babamın bağrışlarını duymamak için kulağımı kapıyordum.
Bir gün okula gitceklerini söylediler ve çıktılar. Ben kaç gün odamdan çıkmıyordum ve hep yatağa işiyordum kapıyı vuruyordular gidin demek istiyordum diyemiyordum. Onlar gidince tuvalete gittim. Traş bıçağı bulamayınca mutfağa gittim ve bıçakla kesmek istedim ama buna nedense cesaret edemedim. Kendimi odama kapattım.
O günden beri okula bile gitmedim. Yıllar geçtikçe bende bir kaç kelime konuşabildim. O sıralar ben sadece internetteydim. Maddi durumumuz iyi değildi. Babam beni mutlu etmek için her ay internet parasını ve bilgisayar taksidini ödüyordu.
Bugün her şeyimı topladım her kıyafetimi. Annemler önceden bana hastaneye yatmak isteyip istemediğimi sormuştu. Ben kabul etmemiştim. İnternetten uzak durabilceğimi sanmıyordum. Orda telefonları bile alıyorlardı.
Ancak kabul etme amacım başkaydı. David... Onla internetten tanıştık ve yakınlarımızda oturuyordu. İkimizde dışarı çıkamıyorduk onun başka sorunları vardı. Bir ay önce deliler hastanesine gitceğini söyledi ve çıktı. Bi dahada girmedi. Biz 7 aydır çıkıyorduk ve ben bunu sindiremedim. Şimdi bende karar verdim oraya gidicektim ve şuan burdayım.
Buraya ilk kapıdan girdiğimde tuhaf bir koku alıyordum ama sonra alıştım. Burda benim gibiler çok varmış. Mesela Jessica o konuşamıyor ve görevli bizi tanıştırdı biz sadece birbirimize gülümsüyebildik. Saat 19:00'a kadar koridorlarda dolaşabilirmişiz 22:00'da ise en geç uyuma saatimizmiş.
Bugün Davidi bulamadım çünkü Jessica ve görevli ile hastaneyi gezdik ama bu hastanede olduğunu biliyordum. Geziyi bitirdiğimizde 19:00'ı geçmişti. Zaten hastaneye 18:15 gibi gelmiştik.
Şuan saat 20:00 bu yazıyı bitirip uyuycam çünkü evde bilgisayar başında sabahlıyordum. Göz torbalarım balon gibi ve ben uykuya hasret kalmıştım.
İyi geceler salak günlük..
