Christmas Secret (GEPUBLICEERD - SAMPLE ONLY) (+18) ✓

Hoofdstuk 1

vrijdag 1 december (24 dagen voor kerstmis)

11 jaar later...

"Peter, als je nu als de donder niet naar beneden komt, zwaait er wat!" riep Samantha naar boven.

Ze keek op de klok boven de voordeur en wist dat ze nog exact 3 minuten reserve hadden voor ze de bus zouden missen. Het luidde gestamp van een geïrriteerde tienjarige weerklonk op de trap. Bijna haalde ze opgelucht adem, maar ze wist dat twee minuten om hem de deur uit te krijgen krap ging worden. Met haar meest strenge blik, keek ze naar haar blond zoontje, het evenbeeld van Peter Mertens, haar laatste doelwit.

"Wij hadden een afspraak, jongeman. Je hebt twee minuten om je laarzen aan te doen, anders krijg je geen strips."

"Maar ik wil niet gaan," klonk het geklaag van Peter.

Met over elkaar gekruiste armen en een onwrikbare blik keek ze haar zoon aan. "Je hebt me je woord gegeven en we hebben erop geschud. Als je nu terug komt op je woord, is het vertrouwen weg. En wat is vertrouwen?"

"Vertrouwen is het enige dat we zelf onder controle hebben," klonk het gemoffeld. Hij had zijn hoofd afgewend en keek naar de grond.

"Je geeft het zelf en je kunt het ook zelf weer wegnemen," zei Samantha met een knik. "Kom doe nu je schoenen aan. Ik heb ook mijn woord gegeven dat we de voorlaatste bus terug gingen nemen. Als we deze bus missen, zullen we de latere moeten pakken en zul je waarschijnlijk je vriendjes missen."

Die realisatie was voldoende om Peter in gang te doen schieten. Nog voor zo een ander woord kon uiten had hij zijn laarzen al aan en liep de deur uit met zijn jas in zijn handen.

"Snel de bus rijd de straat al in!" riep hij.

Met een geamuseerde glimlach schudde Samantha haar hoofd. Ze nam nog snel zijn sjaal en muts van het bankje en volgde haar zoontje naar de bus die ze net op tijd haalden.

Aangekomen op het vroege kerstfeestje van de burgemeester, stevende Peter onmiddellijk op zijn vrienden af. Naar jaarlijkse gewoonte was het hele dorp uitgenodigd. Samantha keek rond op zoek naar haar eigen vrienden en glimlachte toen ze Sophie zag. Ze hing haar jas weg in de vestiaire en draaide zich om waarbij ze tegen een harde muur opbotste.

"Umpfh." Ze kon zich nog net rechthouden, maar een helpende hand lag al op haar onderrug.

"Sorry", klonk een zware stem boven haar.

Ze hief haar hoofd op en haar hele lichaam verstijfde zich. Ze keek naar het evenbeeld van haar zoon, maar dan 30 jaar ouder. Onmogelijk, dacht ze. Maar toch voelde de hand op haar onderrug heel warm en stevig. Het kon geen spook zijn, maar haar hersenen konden geen logische verklaring vinden, waarom nu opeens als een nachtmerrie de man over wie ze al 11 jaar droomde voor haar stond.

Samantha schudde haar hoofd om het klaar te krijgen en ze hoorde zijn stem. Veel dieper en ruwer dan 11 jaar geleden. Zijn ogen waren ook anders, niet blauw zoals van haar zoon, maar wel diepbruin zoals warme chocomelk. Toen hij zijn warme hand weghaalde, wankelde ze nog even. Voordat hij zijn hand weer op haar kon leggen en haar hoofd weer op dol kon brengen, zette ze een stap achteruit en bekeek ze hem grondig. Niet hetzelfde, maar wel gelijkend genoeg om geen toeval te zijn.

"Gaat het?" vroeg de reus. "Ik ben precies harder tegen je gebotst dan ik gedacht had. Kan ik je een drankje kopen?"

Samantha fronste, "De drankjes zijn gratis."

Met een joviale glimlach zei hij, "Reden te meer om je er één aan te bieden om mijn excuses te geven."

"Geen probleem," zei ze gehaast. "Ik vind zelf wel iets."