Ανοίγοντας μια καρδία

Μετάνοια

Αίμα.
Παντού υπάρχει αίμα.
Φοβάμαι να το βλέπω.
Δεν το αντέχω!
➿
Φωνάζουν όλοι!
Κλαίνε,
μαζί τους και εγω.
Γιατί;
➿
Δεν έπρεπε να γίνει έτσι.
Όχι, δεν αντέχω.
Δεν αντέχω τόσο αίμα!
➿
Μέσα στο αίμα
Ένα πρόσωπο, ένα κενό πρόσωπο.
Κλειστά βλέφαρα,
μαύρα μαλλιά,
βρεγμένα μες στο αίμα.
➿
Πόνος.
Τόσος πολύς πόνος.
Παντού πόνος!
Φοβάμαι να το βλέπω.
Δεν το αντέχω !
➿
Παρατημένο σώμα,
πνιγμένο στο αίμα.
Δεν σαλεύει,δεν αναπνέει!
➿
Θα ήμουν καλύτερα,
αν το πρόσωπο ήταν γαλήνιο,
ήρεμο.
Δεν είναι, ακόμα πληγωμένο είναι!
Όχι, πονάει.
Πονάει πολύ!
➿
"Δεν μπορούμε να κάνουμε κατι"
Φωνές,
Κλάματα,
Ψεύτικα λυπάμαι!
Πόνος...Τόσος πόνος!
➿
Στην άκρη καθισμένη,
η Μάνα.
Δεν κλαίει, δεν μιλαει.
Απλά κοιτάει.
Δεν πιστεύει,
Δεν έχει την δύναμη να πιστέψει.
➿
Πλησιάζω...
Δεν φτάνω..
Δεν μπορώ να φτάσω.
➿
Δίπλα ο πατέρας.
Κλαίει και οδύρεται.
Σέρνεται στο πάτωμα από το πολλή κλάμα.
Ο πόνος του αβάσταχτος.
➿
Δεν τον ακούω,
Δεν έχει πια φωνή.
Μόνο Τ μάτια του μιλάνε,
Δεν το αντέχει.
➿
Ένας λυγμός, πολύ πονεμένος.
Ένα αγόρι να την αγκαλιάζει.
"Δεν έφυγες, δεν με άφησες. Όχι "
Την κουνάει,
Μα τίποτα.
Απλά, αίμα.
➿
Δεν αντέχω να τους βλέπω,
το αγόρι να φιλάει την νεκρή στα χείλη.
Την νεκρή του αγαπη.
Νομίζοντας πως θα την σώσει!
➿
Η Μάνα να μην ζει,
να θέλει να πεθάνει.
Δεν το αντέχει,
Δεν το έχει αποδεχτεί.
➿
Ο Πατέρας, πνιγμένος στο δάκρυ,
παρατημένο στη μοίρα.
Δεν το αντέχει,
Το έχει όμως αποδεχτεί.
➿
Η κόρη,
Νεκρή.
Δίχως ίχνος ζωντάνιας στο βλέμμα της.
Οι λεπίδες στο χέρι της ακόμη.
➿
Την μισώ.
Την μισώ που τους πληγώνει!
➿
Ακόμη και νεκρή,
Δεν τους αφήνει να ευτυχίσουν.
Ητε ζωντανή.
Ητε νεκρή.
Πάντα αυτό ήτανε,
Η πληγή που δεν κλείνει!
➿
Δεν ήταν ικανή για τίποτα.
Ακόμη και τώρα την μισώ.
➿
Την μισούσα στην ζωή,
Την μισώ και στον θάνατο.
➿
Όμως,
Ποτέ δεν θα λυτρωθεί.
➿
Το χειρότερο είναι πως,
Αυτό το σώμα εκεί,
εκείνο το πρόσωπο,
το ακόμη και τώρα πληγωμένο,
εκείνα τα χέρια,
τα γεμάτα πληγες,
εκείνα τα μαύρα σγουρά μαλλιά,
τα τόσο μακρυά,
Εκείνο που οι πάντες ,
αποκαλούσαν "ομορφια",
εκείνα τα χείλη,
τα πάντα χαμογελαστά,
μα τώρα αδιάφορα και στεγνά.
➿
Όλο το πακέτο της υπέρτατης Θεας,
Είναι νεκρό
Και ακόμα δυστυχισμένο
➿
Δεν εφτεγε εγώ,
Ακόμα την μισώ,
Ακόμα και τώρα που στέκομαι εδώ,
από πάνω της,
σαν μια σκιά,
σαν ένα φάντασμα,
με το ίδιο σωμα,
το ίδιο πρόσωπο,
Δεν έχω σταματήσει να την μισώ.
Να με μισώ.
➿
Τελικά ο θάνατος,
Δεν μου έκανε τίποτα.
Δεν με βοήθησε ο θανατος μου.
➿
Πάντα θα τους πληγώνω.
Αχ,
Πόσο πολυ ακόμα θα το μετανιώνω;