PİŞMANLIKLARIM

AYRILIK

   Klasik ve sıkıcı bir okul gününden sonra nihayet eve gelmiştim. Çantamı odanın bir köşesine fırlattıktan sonra bilgisayarımı açtım. Facebook hesabımı açtığımda beş mesaj geldiğini gördüm. Neden bu kadar fazla mesaj geldi ? diye düşününce günlerdir hiçbir hesabıma giriş yapmadığımı farkettim. Hızlı bir şekilde mesajlara cevap verip diğer hesaplarıma da göz attım. İnternet ortamında kendimi rahat hissediyordum. Ne kadar zaman bilgisayarda vakit geçirdiğimi bilmiyorum. Annemin "Kalk artık bilgisayardan yemek hazır sofraya gel" sözü ile irkildim. Onaylarcasına başımı salladıktan sonra annemin peşinden merdivenlerden indim.

   Babam dirseklerini masaya koymuş, elleri çenesinde bizi bekliyordu. Sofrayı hazır görünce ne kadar acıktığımı farkedip büyük bir iştahla sofraya oturdum. Elime çatalımı alıp tabaktakileri aç bir kurt gibi yemeye başladım. Babamın "Ne kadar da acıkmışsın sen öyle" demesi ile başımı kaldırdığımda annem ve babamı bana gülerken yakaladım. Onlara gülümseyip üzerimdeki bakışları umursamadan yemek yemeye devam ettim. Karnım doyduktan sonra tabağımı toparlayıp bulaşık makinesine yerleştirdim ve odama çıktım.

   Yatağa uzandığımda telefonun sesini duydum. Telefonumu elime aldığımda arayanın sevgilim Ege olduğunu gördüm. Telefonu açıp "Efendim" dediğimde sesi berbat geliyordu. Biraz konuştuktan sonra moral bozukluğunun sebebini sordum. "B-Ben ayrılmak istiyorum" dedi. Sonrasında nefes sesi dahi gelmiyordu. Ayrılmak istediğini duyduğumda aniden gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı. Konuşmaya çalışıyordum fakat hıçkırmaktan başka bir şey yapamıyordum. "Kendine gel aptal şu an telefonun diğer ucunda seni dinliyor." Ağlamayı kesip nedenini sorduğumda "Senin iyiliğin için" demişti. "Saçmalama" diyebildim sadece . Biraz daha kendimi zorladığımda "Bana iyi gelen her şeysin" dedim. O da ağlıyordu. İç çekişlerini duyabiliyordum. "Seni çok seviyorum Kumsal, nolur beni affet" "Bende. Bende seni çok seviyorum Ege." dediğimde çoktan telefonu kapattığını farkettim.

   Telefonu fırlatıp kafamı yastığa gömerek ağlamaya başladım. Ağlamaktam gözlerim şişmiş ve fazlasıyla acıyordu. Artık ağlamayı kesmeli ve bir an önce uyumalıydım. Bunları biliyordum ama elimden bir şey gelmiyordu. Gözyaşlarımı bir türlü durduramıyordum. Acıyla gözlerimi kapattığımda dahi göz kapaklarımın arasından yaşların  süzüldüğünü hissedebiliyordum.