Alicja nie lubi siostry.
Kapelusznik nie szyje kapeluszy.
Kot z Cheshire się nie uśmiecha.
Biały Królik nie służy królowej.
Mysz goni kota.
Pan Gąsienica nie pali fajki.
Księżna jest niezwykle piękna.
Zając Marcowy nie pije herbaty.
Suseł nie potraf...
Nazywam się Alicja Liddell. Mieszkam w niewielkiej miejscowości, która jest otoczona przez las. Chodzę do szkoły, w której nie mam zbyt wielu przyjaciół. Jestem samotniczką, niepoprawną romantyczką i marzycielką, wierzącą w magię chwili. Mieszkam w wielkim domu wraz z siostrą i rodzicami. Mam kotkę, którą kilka lat temu nazwałam Diną, teraz zmieniłabym jej imię. Jednak mam wielki sentyment do raz nadanych nazw i uważam, że nie powinno się ich zmieniać.
Moja siostra ma na imię Lorina. Nigdy nie miałam z nią dobrych kontaktów. Jest dumna i ma w sobie coś, czego mi brakuje. Twardo stąpa po ziemi i patrzy wyłącznie na czubek własnego nosa. Odebrała mi mojego chłopaka. To długa historia, która nadal powoduje u mnie ból po lewej stronie klatki piersiowej. Niedługo wezmą ślub, a ja będę musiała patrzeć na radość zbudowaną na moim nieszczęściu. Nie lubię jej. Jest kimś, kogo nie potrzebuję w swoim życiu. Życzę jej źle, trudno jest mi to przyznać na głos, więc może uda mi się to napisać - pragnę jej śmierci.
Moi rodzice nigdy nie zwracali na mnie uwagi. Zajmowali się Loriną i pracą. Interesowali się jedynie moją szkołą. Lubili chwalić się tym, co mają. Na wystawnych przyjęciach przebierali mnie w barwne stroje i kazali śpiewać. Zawsze mówili mi, że mam piękny głos. Nienawidziłam tych wystawnych imprez, na których musiałam rozmawiać o pogodzie i herbacie. Ubrana w koronki udawałam kogoś, kim nie jestem, upodobniając się do swojej idealnej pod każdym względem siostry.
Marzę, by zasnąć i już nigdy więcej się nie obudzić.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jest piękny, wiosenny poranek. Wieje wiatr, który niesie ze sobą zapach morza. Dotykam ręką trawy. Źdźbła kąsają moje palce i czuję, jak lepka ciecz skapuje po mojej skórze. Unoszę dłoń do twarzy i patrzę na substancję. Przypomina mi rzekę, od głównego nurtu odchodzą cienkie odnogi. Słyszę trzask drzwi wejściowych. Kładę rękę na kocu. Lubię ten materiał, wzór kraty jest jednym z moich ulubionych motywów. Ktoś do mnie podchodzi. Rozpoznaję tę osobę po zdecydowanych krokach i monotonnym uderzeniach drewnianych obcasów. Lorina staje nade mną i przesłania mi słońce.
- Długo zamierzasz tu leżeć?
- Co cię to obchodzi?
- Zamierzam postawić stół w ogrodzie i - zawiesza głos i uśmiecha się nieszczerze - zjeść romantyczną kolację z Johnem pod gołym niebem.
- To musicie sobie znaleźć inny ogród.
Dziewczyna prycha z pogardą i odchodzi. Trzyma w dłoni materiał sukni i zamaszyście nim macha. Pójdzie do rodziców, by się im poskarżyć. A zapowiadało się takie piękne popołudnie przepełnione zapachem morza i zbliżającej się wiosny. Zabieram książkę z koca i unoszę przedmiot do oczu. Kładę się na ciepłym materiale i zaczynam wodzić wzrokiem po czarnych literach. To nudna opowieść bez ilustracji. Nie lubię książek, które pozbawione są obrazków. Lubię widzieć, jak autor wyobraża sobie poszczególnych bohaterów. Słyszę szelest, a z mojego gardła wydobywa się krótkie prychnięcie. To pewnie Lorina znów chce mnie przepędzić z ogrodu. Mruczę pod nosem i przekładam kartkę, manifestując szybkimi ruchami to, że nie zamierzam ruszać się z zielonej, wilgotnej trawy.
