Yaşama hissi mi? O his bana hiç uğramadı. Yaşamak için doğduğum an kesmişlerdi kanatlarımı. Kanadı olmadan uçamazdı kuş. Uçmak istemezdi eksik parçasıyla. Yürümek onun için basitti. Onun görevi uçmaktı. Kendi türündekiler için acizlikti yürümek. İntihar etmek mi? O da basitti. Zor olan şey ise iyi olmaktı benim için. İliklerime kadar kötülüğü hissettim. Damarlarımda akan kan bile kirlendi. Güçlü de değildim ki savaşacak kadar. İstediğim tek şey öldürmekti. Öyle basit bir şekilde de değil. Günah işlemek istiyorum. Tuhaf. Hayatın kendisi de tuhaf değil miydi? Cehennem yeryüzünde olmayan tek mabedimdi. Bundan dolayı mutluyum. Insanlar fani hayatta birbirleri ile savaşıyor. Benim onlarla savaşmam önemli miydi? Hayır. Net cevap. Eğer herkes hak ettiğini yaşayacaksa kendime uzun ömürler diliyorum. Çünkü insanlara çok çektirdim. Bunu biliyorum, bunu unutamıyorum. Cehenneme kavuşmak için erken. Nefretim büyüdükçe cehennem ateşinin sıcaklığı da artıyor. Iyi o zaman. Mekanımı kendim hazırlıyorum. Benim için büyük bir ayrıcalık bu. Çünkü bunu bile hak etmeyecek bir şey yaptım: Tanrı'yı öldürdüm kafamda.
