Pamiętnik dziwaka

Rozdział 1

Może na początek trochę o mnie. Pewnie tak by wypadało. No to tak mam niespełna 18 lat, długie blond włosy i niebiesko-szare oczy. Takie klasyczne informacje.
Co do charakteru to trochę trudno stwierdzić. Są momenty, że jestem żywa i otwarta na wszystko, a nieraz boję się spróbować czegoś nowego. Zazwyczaj staram się poznać najpierw drugą osobę zanim ją ocenie. Choć wiem, że dużo ludzi prawdziwy charakter ma gdzieś i liczą się dla nich to jak ktoś się ubiera, czego słucha albo jak bardzo zamożny jest dany człowiek. Nie warto tak robić, bo co z tego, że ktoś ma dużo kasy jak jest zapatrzonym w siebie dupkiem? (Co nie znaczy że myślę tak o wszystkoch osobach z bogatszych rodzin.)

Może zacznę też trochę nawiązywać do tytułu.
Czemu "Pamiętnik dziwaka"?
Po prostu z powodu moich niektórych cech czy upodobań wiele razy słyszałam takie określenia.
Już od małego wolałam zadawać się z chłopakami niż dziewczynami, nie żebym wgl nie rozmawiała z nimi albo nie miała koleżanek. Zazwyczaj wolałam iść "pokopać w piłkę" z ciotecznym bratem niż bawić się lalkami, a moją ulubioną zabawką były plastikowe miecze z tarczą i samochodziki. Miałam też lalki typu Barbie czy takie bobasy, ale nimi bawiłam się sporadycznie. Jednak najbardzie kochałam, kocham i kochać pewnie będę maskotki.
Dziewczynki w wieku 4 lata w zwysz lubią oglądać bajki z Barbie albo Winx, ja natomiast lubiłam w tym czasie oglądać Naruto, Power Rangers czy Króla Szamanów. Zawsze też czekałam razem z moim tatą na filmy z Jacki Chanem ( nwm jak sie to odmienia). Bardzo często bywało tak że mówiłam
" No kiedy oni wreszcie będą się bić?" z taką typową obrażoną miną dziecka.

Na dziś to tyle. Niektóre "rozdziały" będą krótsze, a niektóre dłuższe.

__________________________________

Tak, więc zostawię to już wam, jeśli ktoś oczywiście to czyta.