Մամ գիտես այսօր ես միամիտ չէի խփել գլուխս կարի մեքենային։ Էսօր պապան Ստյոպի (եղբորս) վրա շատ ջղայնացավ ու երբ ես մտա սենյակ սենյակի լույսը անջատած էր, այդ պատճառով էլ չտեսա, որ Ստյոպը պարկած լացում էր։ Ես մոտեցա մեր երկհարկանի մահճակալի ներքևի մասում գտնվող դարակին և, երբ դարակը բացեցի Ստյոպը գլուխը բարձրացրեց, և ջղային տոնով ասաց.
- Արագացրո՛ւ
- Մի վարկյան սպասի
- Վայ դե, արագացրո՛ւ, թե չէ կխփեմ,-տեղից վեր բարձրանալով և նստելով ասաց նա։ Ես փորձեցի կատակ ել, քանի որ համոզված էի, որ իմ սիրելի եղբայրը ինձ երբեք չի խփի, բայց նա այնպես ուժեղ խփեց, որ իմ աչքիս ներքևի դիմավոսկորը կպավ կարի մեքենային։ Ես արագ հետ թռա և գոռալով ընկա գետնին։ Եղբայրս արագ վազեց ինձ մոտ գոռալով. «Ան, ի՞նչ եղավ, Ան»։ Դու, պապան և տատիկս հյուրասենյակից արագ վացեցիք դեպի մեր սենյակ, մտածելով, որ ես մահճակալի երկրորդ հարկից եմ ընկել։ Ես ձեզ խաբեցի և ասացի, որ միամիտ եմ խփել, ետբ ցանկանում էի դարակից հագուստ վերցնել։
