SANA İHTİYACIM VAR

Bu ilk hikayem umarım beğenirsiniz:)

                              1. Bölüm

Şubat aylarından bir gündü ve ben her zamanki gibi okula gitmeye üşeniyordum. Ama gitmek zorundaydım. Oflaya puflaya hazırlandım ve otobüs durağına ilerlemeye başladım. Sonunda otobüs durağındaydım. Herşey çok sıkıcı gelmeye başladı. Okul,çevrem,ailem.. sanki boşuna yaşıyor gibiyim. Hiç bir amacım yok. Hergün yaptığım gibi çevremdeki insanları izleyerek onların hayatlarına imrenerek bakıyorum. Etrafıma bakınırken ilk defa bir insan bu kadar dikkatimi çekti. Havalı yürüyüşü,vurdumduymaz tavırları ve ukala gülüşü ile durağa doğru geliyordu. Onu izlemeye daldığımı otobüsün gelip Esranın kolumu çekiştirmesiyle farkettim. Yol boyu Esranın dedikodularını dinlermiş gibi gözüksemde gözüm onu süzmekle aklımsa onu düşünmekle meşguldü. İneceğimiz durağa yaklaşmış olsakta tek aklımda olan onun gibi birinin nereye gittiğini bilmekti. Ama bunun olmayacağı fikrine kendimi inandırıp inmek için kalktım. Kapı açıldığında son birkez görmek için arkamı döndüğümde onu yerinde görememenin üzüntüsüyle kaşlarımı çatarak ve bir hışım otobüsten indim. Esra sinirlendiğimi fark etmiş ki gözlerini fal taşı gibi açarak bana bakmaya başladı.

-Senin neyin var böyle Başak ya? Otobüse bindiğimizden beri ağzını bıçak açmıyo. Otobüste söylediğim saçma sapan cümlelere tepki falanda vermedin. Çocuğuna uçak geliyo bahanesiyle yemek yedirmeye çalışan anneler bile amacına ulaşıyo ama sende tık yok! Noluyo kızım sana?

Onu dinlermiş gibi yapıp sadece kafa sallamakla yetindim. Aklımda adını bile bilmediğim o çocuk varken hiçbişeye dikkatimi veremiyorum. Şu anda aklımı karıştıran tek şey Esranın sinir bozucu zil sesi. Telefonu açtığında yılışık konuşmalarından sevgilisi olduğunu anladım. Onların konuşmalarını duydukça adımlarımı hızlı atmaya başladım. Esra sevgilisiyle olan konuşmalarını anlayıp bana yetişmek için koşarken kendimi okula attım. O yorgunlukla ve hayallerimle kendimi bankta buldum. Güzel düşünceler aklımı sardığı sırada Kezban hocanın mikrofonu olmasına rağmen 'içeri girin' diye cırlamasıydı. Sonunda sınıftaydım. Esra bana ölümcül bakışlarını atarken Emreyse hayranlarını bana anlatıp duruyo. En sonunda dayanamadığımı hissettim..

-Hayranlarına biraz ara verde bende kafamı dinliyim.

-Sakin şampiyon dedi ve ellerini suçlu gibi havaya kaldırdı.

Bende gözlerimi devirip tüm gün gün boyu süren,beni istemsiz güldüren hayallerime daldım. Hocaların bütün ikazlarına rağmen onun dışarıda biyerde olduğunu düşünerek dışarıyı izledim. Ne kadar zor olsada geçmek bilmeyen okul zamanı bitti. Hiçkimseyle konuşmak istemediğimden koşarak okuldan çıktım. Yağan kar eşliğinde yürümeye başladım. Durağa yaklaştığımı düşünüp kafamı yerden kaldırdım ve bir baktım ki tüm gün hayalini kurduğum çocuk ordaydı.

İlk bölümüm için +10 votes istiyorum daha sonra yeni bölüm yüklicem <3