MAVİNİN ELLİ TONU

~BENİMSİN~

Hayat hiç benle kardeşimin yüzüne gülmemişti.daha küçük yaşta annem bababımın eziyetlerine katlanamadığı için intihar ettmişti. Bizi düşünmeden öylece bizi bırakıp gittmişti. Annem öldükten sonra babam yeni kadın bulup evlendi ve yeni karısın alıp bizi terk ettmişti. O da bizi istememiştti. Hayatın zorluklarıyla küçük yaşta başetmeyi tek başıma öğrenmişttim. Hiç kimsenin yardımına muhtaç olmamak ve kardeşimi bakıp ,okutmak için sabahtan akşama kadar çalışıyordum.

Bizi bırakıp giden annem ve bizi terk eden babamızdan kalan gece konduda yaşıyorduk kardeşimle, istanbulada yaşıyorduk kardeşim bu sene yedinci sınıfa geçtti. 12 yaşında annemi ve babamı kaybettiğimde o daha alttı yaşındaydı ona hep onların yokluğunu hatırlatmamaya çalışıyordum ama pek beceremiyordum yeterince kardeşime yetemiyordum.

Ben ise ezra arslanlı 18 yaşındayım. Bu sene son senem hem okuyup hemde çalışıyordum. Sabah okula gidiyor, öğleden sonra dersim olmadığı için bir pizzacıda kuriyelik ve garsonluk yapıyordum.akşamlarıda barda iş çıkttığında ordada geç saatlere kadar garsoluk yapıyordum. Hiç güvenip sırttımı verebileceğim ya da kardeşim diyebileceğim bir arkadaşım yoktu hep tek takılıyordum. Okuldada hiç kimseyle konuşmazdım.

Kardeşimden başka hiç kimsem yoktu onun için dik durmaya çalışıyorum zaten,efe olmasaydı belki ben şimdi çökük halde olabilirdim ama o vardı onun için yıkılmamaya ve hayatla baş etmeye çalışıyordum. İşte benim hayatım bu küçük yaşta hayata mahkum olmuş ve kardeşine bakmaya çalışan biriydim.

Kahvaltıyı hazırladıktan sonra mutfaktan çıkıp tekrar efenin odasının önüne geldim.tam kapıyı açacaken kapı açıldı efeye baktığımda gözlerini ovalayıp esniyordu beliki yeni uyanmıştı beni görünce yüzünde kocaman bir gülümseme belirdi " günaydın ablaların en güzeli " neşeli sesi yüzümde kocaman bir gülümseme bırakırken bende onun gibi sesimi neşeli tutup " günaydın yakışıklı kahvaltı hazır elini yüzünü yıkayıp hemen gel" kafasını hızlıca sallayıp " tamam abla" diyip banyoya koşturdu.