Who am i exactly!?

chapter 1

I woke up at exactly at 6 in the morning,not early than I expected, oh well. Agad kung gnawa ang kailangan gawin sa umaga.Nang natapos agad akong lumabas ng kwarto at agad nagtungo sa kusina.

"Oh,ang aga ng gising mo ngayon ah!" My sister Liza gasp in a fake shock.I frown,ako dapat ang nagsasabi nyan.

As far as I know Hindi sya ang klasing taong gumigising ng maaga...I sat beside her and my mom smiled after saying morning and give my breakfast na linantakan ko agad.What? My mom is a great cook.

"May na isip ka na bang school na papasukan mo,Ann?" Tanong ng mama ko habang Hindi lumilingon at nakatutuk lang sa kanyang pag luluto...

Napatigil ako sa akmang pagsubo ng hotdog...napaisip ako habang naka kunot noo.

"Wew ate,hindi ba nakakahiya,your already 21 years old tapos senior high ka pa lang?" Liza mock and giggle afterwards that made mom hit her in the head with a spatula while I only glared at her.

"Aw! Hey I didn't say anything wrong?!" She exclaimed while clutching her head.

"Ano naman ngayon kung 21 na ang ate mo,natapos ng ate mo ang pag aaral niya sa highschool na walang hinihingi sakin habang ikaw puro barkada ang inaatupag,your already 17 Liza at ni highschool hindi mo natapos kaya tumigil ka!" Naka pameywang na sabi ni mama habang taas kilay na nakatingin kay Liza na umirap lang.

"Kasalanan ko ba yun? Sino ang biglang nawala 4 years ago? Sino ba ang nangakong pag aaralin ako tapos biglang mawawala? Its not my fault that I became like this! Ang paborito nyong anak ang may kasalanan!" Nagtitimping singhal niya.Nakatayo na ito at masamang tumingin sakin.

"I wouldn't be surprised kung bukas na bukas din aalis nanaman sya ng walang paalam" napahigpit ang hawak ko sa tinidor habang nakayuko..

Wala akong masabi.Ano bang sasabihin ko? Na umalis ako para sa pamilya?para sa kanya? Would she believe me if I say so? No,I don't think so. Sino bang maniniwala na at the age of 12,I decided to leave my family without a word to work. At ano namang klasing trabahong makukuha ng isang 12 years old na babae na sumesweldo ng 200 thousand above sa isang trabaho lang?

"Wag mo nang pansinin yang kapatid mo,nagtatampo lang yan sayo" nagaalalang turan ni mama..nang makaalis si Liza sa kusina.

Nagtatampo?I came back 4 years ago already hindi pa ba sya tapos sa pagtatampo niya?

My mom sigh at pinagpatuloy ang pagluluto nito habang tahimik lang akong nakaupo. Nawalan na ko ng gana kaya napag pasyahan Kong tumayo. I was about to walk back to my room when my mom decided to talk that made me stiff.

"Hindi ko alam kung ano ang mga pinagdaanan mo ng umalis ka at kung paano mo yun nalagpasan,your only 12 years old back then and how surprised and worried I am when someone suddenly knock on my door with a small bag full of money in his hand,ni hindi ko nga alam kung tatanggpin ko ba yun,akala ko niloloko ako ng taong yun,hanggang sa sinabing pinapabigay mo. Hindi ako naniwala not until he played a video with you in it. Maraming  tanong agad ang nabuo sa isip ko. How and where did you able to get your hands full of money." Tumigil ito at lihim na pinahid ang luha na tumulo sa kanyang pisngi. Nakatalikod parin ito habang nakatingin lang ako sa kanyang likod and my fist tightened.

"Why are we having this conversation now?I came back 4 years ago,isn't it too late for this." My mom stiffened at my monotone voice. Pinatay niya ang stove bago humarap at malungkot na ngumiti sakin.

"Dahil natatakot akong magtanong,natatakot akong malaman lahat ng pinagdaanan mo at nahihiya ako sayo anak. Dahil hindi naging sapat ang pera na meron ako para maoperahan ang kapatid mo to the point na ikaw na ang gumawa ng paraan. Napakabata mo pa no-"

"Having this kind of conversation now, won't change anything. Tapos na, kailangan ng kalimutan." Tumalikod ako at umalis para umiwas.

Alam kong nabastos ko siya. Kailangan kong umiwas dahil ayaw ko ng marinig ang paghingi niya ng tawad na alam kung hindi naman kailangan. Ginawa ko yun dahil sa kanila,pinili ko yun at walang dapat sisihin dun kundi ako.

Napabuntong hininga ako pagkasara ko sa pinto ng kwarto. Tinungo ko ang kama at umupo. Napalingon ako sa picture namin na nakasabit sa dingding. I can't stop myself for reminiscing the day that I came back to my family. Hindi nila ako nakilala and when they realized that its me,napuno ng iyakan ang buong  bahay,walang tanong puro iyakan lang except to my sister.

Ano ba talaga ang rason kung bat ako umalis?

Simpli lang ang pamilya ko,sapat lang ang salary ni papa sa araw araw naming gastusin,habang housewife naman si mama,everything was perfect hanggang sa mamatay ang papa ko dahil sa cancer sa puso,lahat ng naipon ni papa para sa pagaaral sana naming magkakapatid naigastos para sa pagpapagamot niya non. Naghanap si mama ng trabaho pero dahil highschool lang ang kanyang natapos pa rocket rocket lang ang nahahanap niya. It was ok,everything was still ok.

But,I guess,life hate us. Limang buwan Simula nong lumisan si papa we found out na ang kapatid kung si Liza ay may sakit din sa puso at malubha na to the point na kailangan ng operahan,she was only 8 years old,so young to experience something so terrifying,I don't even know if I should be thankful that she's too innocent to know her condition.

And my mom,the face that she had everytime she watched my sister sleeping soundly on the hospital bed broke my heart. The worried,frustration,and tired face she had and the fake smile she always puts everytime she looks at me,telling me its alright,everything is gonna be alright,made me realise how reality was. At the age of 12 instead going to school pinili kong maglako nang dyaryo,kandila,bulaklak at kung ano pang pwede kong ibinta,my mom tried to stop me,hindi ko daw gawain yun,its her job to do so.

But I'm stubborn enough to know na kailangan ipagpatuloy ko yun. And then one day,I witness something that I shoudnt had,the day that I left,the day that change who I am once. That made me who I am now.

Napatalon ako ng biglang tumunog ang phone ko.Kunot noo kung kinuha ito.I frown when an unknown number was shown on the caller ID.

I pressed it on my ear after pressing the answer button.

"Hello?" I questioned to the caller. I can hear his\her breathing but no words can be heard. I waited patiently. Ibaba ko na sana dahil para namang wala itong planong sumagot but then,I froze and grow cold at the word that left from the callers lips.

"We need you back"

Vote,like or comments is up to you.
By the way,sorry sa mga wrong grammar,kung icocorrect nyo ko fine by me....wag nyo lang ulit ulitin na parang sirang plaka kasi minsan nakakainis din DBA?.....I'm not perfect ^_-   @_@ .......