1% Percent Of Something

Chapter 1

"Μαρίνα πρέπει επιτέλους να βγεις έξω να γνωρίσει κοσμο. Καταστρέψεις τον εαυτό σου . Δεν μπορώ να σε βοηθήσω αλλιώς . Ξέρω πως για εσένα είναι δύσκολο αλλά θα σε βασανίζει μια ολόκληρη ζωή εάν δεν πάρεις την απόφαση να βάλεις τα δυνατά σου"

Ξανά ξανά και ξανά . Έχω βαρεθεί να ασχολούνται όλοι με εμένα . Γνωρίζω και εκτιμώ το ότι θέλουν να με βοηθήσουν αλλά φτάνει .

"Ξέρεις καλύτερα από όλους ότι εχω δοκιμάσει τα παντα. Δεν λέει να με αφήσει . Είναι πάντα εκεί και με πνίγει . Δεν το αντέχω . Νιώθω πως αν αφησω τον εαυτό μου θα πληγωθώ, έτσι προτιμώ να κλείνομαι στον εαυτό μου για να είμαι καλά. Έτσι νιώθω ασφαλης."
"Κλείνεσαι στον εαυτό σου νομίζοντας πως έτσι τον βοηθάς, πραγματικά τι νομίζεις αυτό ;;"
"Ποτέ δεν μετανιώνω για τις αποφάσεις μου . Και αυτή είναι η απόφαση μου"
"Καλά λοιπόν νομίζω ότι τελειώσαμε για σήμερα . Μαρίνα κάτι τελευταίο , μην αφήνεις τον εαυτό σου, καταστρεφεσαι και αντί να το αλλάξεις το αφήνεις να συμβαίνει παίζοντας τον θεατή ... Σε παρακαλώ δεν αξίζει"

Δεν είπα κάτι απλά γύρισα πλάτη και πήγα προς την πόρτα . Άλλη μια συνεδρία ήρθες στο τέλος της και παλι είναι όλα ίδια και απαράλλαχτα. Είναι άδικο . Νιώθω πνιγμένη με τον ίδιο μου τον εαυτό .

Εμπιστοσύνη μια λέξη, ένα συναίσθημα που μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να χαθεί . Δύσκολα κερδίζεται εύκολα χάνεται . Στην περίπτωση μου δεν την είχα ποτέ, δεν έχω νιώσει πως είναι να εμπιστεύεσαι κάποιον παρά μόνο ,αν μπορώ να το θεωρώ αυτό εμπιστοσύνη, με την κοπέλα που μιλούσα πριν . Μόνο αυτή γνωρίζει . Ναι ίσως την εμπιστεύομαι πιο πολύ και από τον εαυτό μου . Πιστεύω πως δεν θα με πληγώσει.

Όσο να ναι χρειάζομαι και εγώ ένα στήριγμα αφού δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, νιώθω πως ότι κάνω είναι λάθος . Γι' αυτό η Αγγελίνα προσπαθεί να με βοηθησει σχετικά με αυτό . Ζω μια καθημερινή ρουτίνα και διανύω τον 27ο χρόνο της ζωής μου .

Προς το παρόν είμαι πολύ καλά και με την δουλειά μου αν εξαιρεσω την μοναδική ανάμνηση που θα έδινα και την ζωή μου για να μην υπάρχει . Με στοιχειώνει και το χειρότερο ?? Ότι και να κάνω έχει γίνει κομμάτι της ζωής μου και δεν με αφήνει να προχωρήσω παρακάτω. Και όχι δεν νιώθω ελεύθερη, είμαι παγιδευμένη σε μια ψεύτικη πραγματικότητα. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να πω για αυτή την δήθεν εμπειρία, από επιλογή και μόνο όμως δεν το κάνω . Άλλωστε δεν υπάρχει κάτι να πω ή να προσθέσω πάνω σε αυτο το θεμα.  Ναι πέρασε ο Καιρός, Ναι θα έπρεπε να βγω από το καβούκι μου αλλα ποιος μου υπόσχεται ότι δεν θα μου ξανασυμβεί κάτι το αισχρό τόσο απαίσιο;;