e bukura mes bishave

kapitulli I

Jeta e saj ishte prej te bukurave,ku qdo e bukur i mesonte nje buzëqeshje të re .
Ajo ishte një vajzë fshati,por me ambicje të mëdha dhe me një afinitet femror që të bënte kureshtar qdo të dytin që e njihte.
Emri i saj ishte Roza,kishte një trup të imët dhe ishte aq e ëmbel dhe simpatike sa nuk kishte njeri që nuk i hynte në zemer buzëqeshja e pare e saj.
Ajo kishte një familje që e perkrahte gjithmone ne hapat e saj ndoshta dhe kjo e dhe gjithqka po u shkonte mirë, po thuajse mir sepse Roza bënte të pamunduren qe jeta e saj ti behej perfekte pas ta kryente shkollën si gjimnaziste.
Ajo mësonte dhe e kishte shumë për qejf në fakt orën e gjuhës letrare shqipe. Ajo i thonte gjithmon shoqes se saj se per ate shkak ishte ambientuar me të sepse kishte emrin e saj,ishte shakaja e tyre kur flitej për të.

Roza ishte e zgjuar dhe nuk i bëhej vonë për fjalët e tjerëve,ajo mundohej të shkonte mirë me secilin por ndonjëherë kishte dhe njerëz idiot qe mundoheshin ti thyenin endrrat e saj te pathyeshme.

Kur ajo edhe Kamila ishin bashkë le të bëhej qfarë të bëhej e gjithë lumturia ishte e tyre.
Dhe ato ditët e tyre bashkë ishin të vequara dita ditës për to. Kamila kishte një vend të rendsishëm tek ajo,një vend që ajo nuk ia besonte askujt tjeter përveq saj.

Keshtu koha kalonte dhe vitet po ecnin me shpejtësin e tyre.Edhe ajo kohë që e priste Roza erdhi, por jo di ajo e kishte pritur edhe pak më ndryshe,më e vështirë dhe jo me gjithë ato të bukura qe ajo e priste.
Kështu erdhi koha e studimit dhe ajo kishte aplikuar në fakultetin e Drejtesise ne Londer atëherë kur e gjithë ngjarja që i frikësohej Roza ndodhi.
Ishte fjala për burrin e saj të ardhshëm që do ta donte më shumë se frymen e saj që e frymonte.
Por në fillimet e kësaj dashurie ajo nuk e mendonte kurrë se ai do të bëhej e gjithe bota e saj, sepse ajo e konsideronte vetem me te zgjuar se te tjerat dhe nuk mendonte ta leshonte veten sakaq ne duart e tij.Por dashuria nuk njeh zgjuarsi pransaj te gjithe qe dashurojn njihen si te qmendur.
Ajo i frikesohej atyre kohrave qe qe tash e njezet e tre vite..

Ndoshta per vet ate arsyje qe e ndjente veten pavarur e mos tanime,frikesohej se mos thyhej kur te arrinte fundi.!  Ndoshta pse ishte edhe aq e ndjeshme njekohesisht aq sa ishte e forte..  Ndoshta edhe pse ai njeri qe do ti behej arsyeje e jetes mund ti behej dikur vet shkatrrimi i saj.