e bukura mes bishave

Kapitulli II

Ajo kohe te perbinte nga te sharat dhe urrejtjet e bishave te quajtur njerez.Ndonjehere te dukej vetja tek ndriqoje si nje rreze aq e fort drite nga pafajsia jote ne mesin e erresires e thelle se tyre qe i kishte kapluar.Tani me nuk kishte mbetur asgje nga ajo qe quhej dikur dashuri,nuk kishte mbetur as edhe nje minute kohe me per dike qe kishte falur te gjithe kohen dikur.

Ishte nje kohe perbindeshi...

Roza sa kishte kryer te gjitha ato qe duhet te kryente para se te nisej per studime,kishte vetem edhe shtate minuta qe te kapte autobusin per tek ku mbaronte Big Bengu, por ajo nuk mundi edhe kesaj here te linte edhe pak ato rroba ashtu ne dyshemen e dhomes se saj keshtu qe mori ato pal pantollona dhe ate kemishe ngjyre hiri ashtu te vjetruar dhe e futi ne larsen e rrobave te saj qe tash e disa dite si dukej nuk mund ti gjente problemin se perse e kishte zvogeluar kohezgjatjen e larjes.

-Si duket ka arritur ne fund dhe e therret vendi i mbeturinave- foli roza me veten ashtu e pershpejtuar .Pasi u sigurua qe te gjitha ato qe kishte menduar ti rregullonte ishin ne vend,mori qanten e saj te lezetshme me dy apo tre libra plot nene dhe norma ligjore qe i dukej sikur i rendonin dhe krahun tek sa vraponte per te arritur me kohe ne stacion. Pak para se te arrinte te vendi ku pret gjithmon per vendin e saj ne autobusin e qytetit Rozes i shkoi mendja qe kishte per te marr diqka te bukur per te dashurin e saj te jetes Noanin por as qe e kishte iden se qfare do te bente apo se ku do te gjente diqka te pershtatshme me shijet e tij.Noanit i pelqente te suprizohej nga Roza qofte edhe me nje perqafim prandaj edhe nuk u brengoste shume se qfare do te bente deri ne fund te dites per te sepse padyshim qfaredo te ishte mjaftonte te ishte nga Roza dhe atij do ti pelqente. Duke u menduar ashtu i ndaluan syte tek semafori i kuq qe kishte kohe qe nuk nderrohej shikoi oren dhe pa qe autobusi ishte pese minuta me vonese kesaj here dhe jo si herat e kaluara qe vinte fiks ne nente e pesembedhjete.-Dikush duhet te mbaj pergjegjsi per kete- foli ne vete me inat.Dhe ashtu e hutuar tek hynte ne deren e autobusit te kuq dikush nga mbrapa si pa mendje i pengoi ne krahe dhe seq i erdhi nga mbrenda te shfrynte ate inatin e voneses se autobusit por me zor u durua dhe thjeshte kaloi duke e shikuar ashper ate qe kaloi.

Vendosi të ulej kësaj here vetëm dhe sado ti kishte mbetur kohë ta shfletonte librin qe kishte per ta lënë sot në biblotekën e qytetit por si dukej fati nuk ishte në anën e saj kësaj here, bile bile vedosi ta ndêshkonte duke qëndruar nê këmbë.
Do ta kisha përfunduar deri atëherë- murmuriste në mendje Roza e mllefosur.
Roza  e kishte bezdi ti pengonte dikujt teksa e shihte se bënte diqka por kur pa atë plakun tek sa vizatonte ashtu në karrigen ku ajo mbahej mbeti e habitur dhe pa e ditur se u shpreh me zë tha - Sa gjë e përsosur. Plakut sikur i erdhi mirë që i bëri pështypje vizatimi i tij dhe e falenderoi. Deshi ta pyeste më shumë për atë vizatim po ja që u gjend në stacionin e saj ku duhej të zbriste.
E di qfarë? Do ta lexoj se sbën atë pjesën e fundit të Xha Gorios! - fliste me vete deri sa u ulë në ulësen e parë në parkun të universitetit.
Sikur mbushej jetë. Sikur i ipej pjesë jete tek i vinte në fund librit. Habitej me njerëzit që nuk mbaj libra me vete, në shtëpi,në kafene apo edhe në shkollë, nuk i pëlqenin njerëzit që nuk flasin për librin apo për filmat sipas saj ata nuk e njohin bukurin e thjeshtë e kësaj jete qê të qetson e të lë të ëndërrosh atë që ty të duket më e bukura.