kelebek

tutsak ruh

Son günlerde böyle hissediyorum. Bedenime sıkışmış bir ruh. Ama her şey o yeni çocuk yüzünden. Beni ikileme sokan o aptal derecede güzel yeşil gözlere sahip aptal çocuk. Benim içimde başka biri varmış. Ben sanki bilmiyorum kendimi. Ukala! Tüm kızlara bu numaraları yaptığına adım gibi eminim. Güya beni de tavlayacak. Hoş, bir sürü kızın beni yerimde olmak istediğini biliyorum. Peki kim bu ukala? Selim. Acayip güzel yeşil gözlere sahip aptal. Ama sadece gözleri değil. Kızları kendine çeken başka yanları da var. Saçları güzel mesela. Sonra bir tarzı var. Diğerleri gibi gevşek değil tam tersine cool. Bizim sınıftaki onca güzel kızın yerine benimle konuşuyor. Benimle yemek yiyor. Benimle takılıyor. Ama ben bu çocuğu neden sevmiyorum, işte onu bilmiyorum.
Selim;
Yatağından gerinerek kalktım. Islık çalarak duşa doğru ilerledim. Sonra onu düşündüm. Su. Benim balığım ilk görüşte çarpıldığım kız. Balık dediğimde kızıyor bana. Ama kızına böyle gözleri alevleniyor. O bal gözleri kızınca daha çok büyüyor. İstemsizce gülümsedim. Kelebek olduğunu savunuyor bana. Ama onu ilk gördüğümde içine kısılmış balığı gördüm onda. O her kelebek olduğunu savununca içindeki balık çırpınmaya başlıyor ama o fark etmiyor bunları. Suyu kapatıp havlu sarıldım. Kapıyı açınca annemle karşı karşıya geldim. "Oğlum saatlerdir Çisem arıyor. Ne istiyorsa sabah sabah."
"Tamam anne ben konuşurum onunla." Telefonu açtım."Yine ne var Çisem?" Ne istiyordu bu kız yine? "Selim! Sana çok ihtiyacım var! Çok acil bir durum!"
"N'oldu?"
"Ev arkadaşım, evden attı beni."
"Eve git o zaman"
"Gidemem! Arabam yok."
"Taksiye falan bin ben n'apıyım?"
"Paran yok. Lütfen, lütfen yardım et Selim. En azından eve kadar bırak."
"Off Çisem of!"
"Yardım edicek misin?"
"Mesaj at adresi geliyorum"