Alone

Part 1

derde middelbaar 1 september

Ik kom aan op school en geef mijn vriendje een zoen. Mijn beste vrienden geef ik een knuffel en kus op de wang. De nerd van onze klas loopt voorbij. "Hey nerd! Heb je je huiswerk af?" Roept Joris. "Tuurlijk gast. Het is een nerd. Geef hier dat huiswerk, ik sta op een onvoldoende bij wiskunde." Zegt Jason. Stijn, mijn vriendje, maakt aanstalten om iets te zeggen, maar ik stop hem. Ik pak het huiswerk van Bertje af van Jason en geef het terug. Je voelt het misschien al aankomen. Ik, Hazel Willems, hoor bij de populaire mensen. Maar, ik ben geen arrogante bitch, in tegendeel, ik ben de persoon die iedereen koest houdt. Ik haat pesten, en zeker als mijn beste vrienden het doen. Zoveel mensen hier op school zijn bang van ons groepje als ik er even niet bij ben of als ik ziek ben. Ik geef ze geen ongelijk, als brugpieper was ik ook bang, vooral van Joris, Jason en Stijn. Maar kijk waar ik nu sta, Stijn is mijn vriendje en Joris en Jason zijn mijn beste vrienden.

De bel gaat. Ik zit in 3ET. We gaan naar lokaal 125 waar meneer Hoefkens ons al staat op te wachten. Hij is best een chille leerkracht. De lessen gaan snel voorbij en voor ik het weet ben ik alweer op weg naar huis. Ik kom binnen en merk dat enkel mijn stiefvader thuis is. Ik mag hem absoluut niet. Hij mishandeld mij als mijn moeder niet thuis is, en als ze wel thuis is behandeld hij mij als een prinsesje. Ik heb het één keer proberen te vertellen aan mijn moeder, met als resultaat dat ik een week lang rondliep met een blauwe kaak. Ik werd die week gezien als wortel, terwijl ik normaal enkel mascara en oogpotlood draag. Voor die ene week dat ik eens kilo's foundation opdoe word ik de wortel genoemd. Ik haat wortels, ze geven me een opgezwollen keel en uitslag.

Ooit wou mijn stiefvader mij verkrachten. Gelukkig kwam mijn moeder net op tijd binnen.
Ik loop naar de keuken. Op het kookeiland ligt een briefje:
Hey schat
Als je dit leest ben ik vertrokken op zakenreis.
Ik blijf maar 1 weekje weg.
Wees een beetje vriendelijk tegen je stiefvader, wil je?
Tot binnen een weekje!
Liefs mam xx

Fijn, een hele week alleen met George thuis.
Ik zucht diep en loop naar boven. Ik groet George met een snelle knik en loop dan de zoldertrap op naar mijn kamer.
Ik zet me aan mijn bureau en maak mijn huiswerk.
Na een uurtje roept George dat het eten klaar is.
Ik ga rustig de trappen af en zet me aan tafel. We eten een soort van witte pap.
"Wat is dit?" Vraag ik als ik wat op mijn lepel neem en het weer in mijn bord laat vallen.
"Dit is een brei met veel vezels en vitaminen."
Ik neem een hap en een vreselijke smaakt overspoelt mijn mond.
Snel eet ik mijn bord leeg en ren weer naar boven. Ik merk dat het al 10 uur is en dat ik best wel moe ben. Ik neem mijn pyjama en ga naar de badkamer. Ik trek mijn T-shirt en mijn broek uit wanneer George opeens zijn handen rond mijn heupen slaat. Ik verstijf. "L-laat me los." Stotter ik. Hij grinnikt en brengt zijn hoofd naar mijn nek. Daar plaatst hij vele natte kusjes. "George, please, stop!" Hij gaat nog even door en plaats dan zijn mond tegen mijn oor. "Vandaag laat ik het hierbij, we hebben nog een hele week voor de boeg waarin we erg veel plezier gaan hebben. En waag het niet om weg te lopen want ik zal je altijd weten te vinden." Ik knik gehoorzamend en huiver. Ik trek snel mijn pyjama aan en ren als een speer naar boven. Eenmaal in mijn bed begin ik zachtjes te huilen. Dit vond ik al verschrikkelijk, wat gaat er misschien nog gebeuren?

derde middelbaar 2 september

Langzaam word ik wakker. Fifi, mijn kat ligt naast mij op mijn donsdeken. Ik kleed me aan was mezelf en vertrek naar school. Daar aangekomen wil Stijn me een kus geven op mijn mond maar ik draai mijn hoofd zo zodat hij mijn wang raakt. Hij kijkt me vreemd aan. Zeker als ik de rest geen knuffel geef maar er gewoon naast ga staan. Ik weet niet precies wat er is. Om de één of andere reden wil ik op het moment lichamelijk contact met jongens vermijden.
Waarom stel ik mezelf zo aan? Er is niet eens iets erg gebeurd. Toch is er een sinds gisteren een soort afkeer ontstaan voor jongens. Want wie weet houdt Stijn niet echt van mij en gebruikt hij me gewoon. Ik heb er gewoon geen vertrouwen meer in. Er is ook niet echt iemand die me hiermee kan helpen. Ik kan het moeilijk tegen één van mijn beste vrienden zeggen want zij zijn allemaal jongens en eigenlijk heb ik nog nooit een vriendin gehad. Ik heb nogal een moeilijk verleden achter de rug. Een verleden waar ik nog veel aan denk. Misschien zelfs iets té veel. 

Toen ik 3 was is mijn vader doodgegaan. Hij werkte bij de politie
en tijdens een schietpartij is hij geraakt. Eerst in zijn schouder en dan recht door zijn hart. Als 3-jarig kind heb ik al erg diep gezeten. Een soort depressie. Misschien klinkt het wat vreemd, want ja, hoe kan een kind van 3 nu in een depressie zitten? Het is mogelijk. Mijn vader was mijn held, mijn beste vriend. Kinderen in het peuterklasje vonden me vreemd en niemand wou met me spelen, al drong de leerkracht zo erg aan. Ik werd buitengesloten. Op 3 jarige leeftijd maakte me dat nog niet super veel uit. Ik ging daardoor wel minder graag naar school, maar dat was het ook wel. Pas toen ik 6 was begon alles echt door te wegen. Ik had geen vrienden, werd nooit uitgenodigd op feestjes, kon zelf ook geen feestjes geven. Het is zelfs zover gekomen dat ik weigerde naar school te gaan. Een jaar lang heeft het geduurd totdat mijn moeder besefte dat het zo niet langer ging en dat het tijd werd om te verhuizen. Misschien was ik niet de enige reden. Ze had een nieuwe vriend gevonden, George. De man die ik nu nog steeds als stiefvader moet zien. Op mijn nieuwe school vonden mensen me ook wel vreemd, maar ik werd wel uitgenodigd op feestjes, en zij op mijn feestjes. Toch had ik door dat ik nog steeds geen echte vrienden had. Ik zat nog steeds wel diep maar tegen dat ik 8 was, was het al flink gebeterd. Nu ja, totdat Elias bij ons in de klas kwam. Elias was gewoon door en door slecht en natuurlijk had hij het gemunt op mij. Ik werd zijn slachtoffer. Hij sloeg me, schopte me, schold me uit en nog veel meer. Je zou denken dat kinderen van 8 of 9 aardig doen, maar ik denk dat zij de ergste, meest kwaadaardige kinderen zijn. Gewoon omdat ze nog geen liefde kennen en dus ook nog niet erg veel spijt. Na een jaar had ik de moed gevonden om alles wat Elias deed tegen me te zeggen tegen mijn moeder. Maar desondanks alles deed ze niets. Ze was verblind door de liefde. Niets kon haar nog schelen. Ik was verlegen dus durfde niet voor me op te komen, ook niet bij mijn moeder. Tot ik 11 werd. Ik zat in mijn laatste jaar van de basisschool. Het pesten duurde al zeker 3 jaar en ik was het beu. Ik was het vooral beu dat mijn moeder er niets tegen deed. Al was het maar praten tegen de directeur. Op een dag kwam ik van school en zei weer alles tegen mijn moeder. Zij zei telkens dat het vanzelf weer over ging. Dat hoopte ze misschien, zodat zij niet telkens moest omkijken naar haar dochter. Zodat ze zich volledig kon focussen op George. Wel dat moest gedaan zijn. Ik ben beginnen roepen tegen haar, beginnen roepen dat het niet zomaar overging, dat het verdomme al 3 jaar aan de gang was. Het was erg stil van haar kant, maar dat kon me niets schelen. Ze moest mij ook maar eens op de voorgrond plaatsen in plaats van George. Ik ben doorgegaan tot ze is beginnen huilen, totdat ze besefte dat ik gelijk had, dat ze er meer moest zijn voor mij.
We zijn niet opzoek gegaan naar een andere school omdat ik in mijn laatste jaar zit. Maar we zijn wel gaan praten met mijn leerkracht en de directeur. Zij zeiden dat dat gedrag niet kon en Elias is van school gestuurd. Al vind ik het uitermate vreemd dat ze het in die 3 jaar nog nooit hadden gezien. Hij gebruikte fysiek geweld en ze zagen het gewoon niet?

"Hazel? Is alles oké?" Stijn staat bezorgd naar me te kijken. "Ja hoor, tuurlijk, waarom?"
"Wel, de bel is al zeker 10 minuten geleden gegaan, en je zat heel erg diep in gedachten. Het is toch niet opnieuw begonnen?" Ik schrik en schud mijn hoofd. "Nee, wees gerust, ik was gewoon even aan het denken aan vroeger. Maar kom, dan gaan we naar de les." Ik sta op en neem Stijn zijn arm. "Ach, Hazel, we zijn toch al te laat, laten we gewoon naar de stad gaan, wat gaan drinken in ons vast cafeetje." Hij geeft me een warme glimlach. Normaal zou ik meteen instemmen en met hem meegaan maar nu, nu is het anders. Ik voel me minder op mijn gemak in zijn bijzijn. Ik schud mijn hoofd. "We gaan nu enkel Frans missen, maar daarna gaan we gewoon weer naar de les." Hij kijkt me vreemd aan, wat ik ook wel snap. Ik heb een hekel aan school en ben steeds één van de eerste die mee zal gaan om te spijbelen. Als de bel gaat gaan we naar het juiste lokaal. We hebben wiskunde. Een vak dat me best wel goed ligt. Ik kan het goed en moet er niet teveel voor doen. Na nog enkele uren school ben ik weer op weg naar huis. Iets waar ik niet echt veel zin in heb...

Hiiii
Dit is mijn eerste echt 'serieus' boek . So, hope you like it :-)
X beht__