Alone

Part 2

derde middelbaar 2 september

Ik doe de deur open en hang mijn jas op. "Hazel, meisje, eindelijk ben je thuis. Ik heb heel de dag op je gewacht." Mijn stiefvader kwam uit de woonkamer en liep op me af. "Misschien moeten we afmaken waar we gisteren aan begonnen zijn." Ik schud hevig mijn hoofd. "Zo zo, Hazel wil niet? Meisje, je bent 14, de perfecte leeftijd voor je eerste keer." Ik trek grote ogen. Dit kan hij toch niet menen? Ik ril als hij dichterbij komt. En als hij helemaal tegen mij staat tril ik zo erg dat ik de tweelingzus kan zijn van een mixer.
"Meid, je hoeft geen schrik te hebben. Ik wil je alleen maar plezieren." Hij streelt mijn wang. Snel klop ik hem eraf. "Als je mij zo graag wil plezieren trap het dan af! Ga dan weg hier en kom niet meer terug." Zonder dat ik het doorheb rolt er een traan over mijn wang die ik er ruw afveeg voordat George dat kan doen. "Hazel'tje, wat wij hebben is toch speciaal, een relatie dat niet stuk kan gaan." Mijn ogen sperren wijd open. "Relatie?! Naar mijn weten komt in een relatie liefde van 2 kanten en in dit geval komt er geen liefde van mijn kant maar ook niet van uw kant. Het enige wat u wil is dat ik uw behoeftes vervul. En laat dat nu eens iets zijn dat ik niet ga doen!" Stilaan begin ik meer zelfvertrouwen te krijgen. Of ja, toch voordat hij me vol in mijn gezicht sloeg. "Wat weet jij nu over gevoelens? Je bent een kind." Ondanks die slag probeer ik nog steeds stevig in mijn schoenen te staan. "Ik weet meer van liefde dan een vieze oude pedofiel." Hij kijkt me woedend aan. Heft zijn hand op en slaat me hard in mijn gezicht. Zo hard dat het stilaan zwart wordt voor mijn ogen.

Rustig open ik mijn ogen. Ik lig op mijn bed in mijn lingerie. Ik weet niet waarom hij niet verder is gegaan. Niet dat ik het erg vind. Ik voel me al vies in mijn lingerie. Zeker omdat ik niet weet wat er is gebeurt.

"Eindelijk, je bent wakker." Pas nu zie ik hem staan in de hoek van de kamer. Ik sta snel op en trek mijn broek aan. "Ho-ho, niet zo snel men meisje, we hebben nog iets om af te maken." Ik stap achteruit. Als hij mij wil kussen geef ik hem een slag. Zijn ogen spuwen vuur en hij grijpt me bij mijn keel. Als hij me omhoog duwt zie ik mijn kans en trap ik in zijn ballen. Hij valt op de grond vlak naast mijn raam. Hij grijpt naar mijn gitaar die naast hem staat en slaat daarmee het raam in. Mijn gitaar gooit hij uit het raam. Ik kruip naar achter als ik zie dat hij dichtbij komt. Hij neemt mijn arm en duwt me naar het raam. Hij geeft me nog één laatste duw en daarmee val ik uit het raam. Ik kan me nog net vastgrijpen aan het raam. Daar hang ik dan, te bengelen aan mijn raam, op de tweede verdieping. Ik kijk naar beneden, onder mij bevinden zich stenen op een afstand van ongeveer 15 meter, springen is dus geen optie. Als ik weer naar boven kijk zie ik George aankomen. Ik schrik en hou me nog steviger vast dan ik al deed. Pas nu voel ik dat het glas in mijn handen heel erg snijdt en er glijdt een traan vanuit mijn ooghoek naar beneden. "Wat hang je daar nu? Ofwel laat je je vallen en ben je dood ofwel laat je je door me optrekken en kan ik doen wat ik wil." Ik kijk hem bang aan wanneer hij tegen me brult. Me laten vallen gaat er voor kunnen zorgen dat mijn moeder mij gelooft natuurlijk. De kans is zeer klein dat ik dood ben door een val van 15 meter. Ik besluit om mijn handen los te laten en mezelf naar beneden te laten vallen. Als ik bijna bij de grond ben strek ik mijn arm uit, in de hoop dat dat mijn val zal breken, maar ik denk dat ik zo enkel mijn pols heb gebroken. De klap is hard, zo hard dat ik mezelf voel wegvallen.
Ik hoor George vloeken en dan voel ik stof rond mijn lichaam. Een beetje daarna hoor ik het toetsen van een gsm. "Goedendag, u spreekt met George Vanzande, mijn dochter was aan het dansen en ze is uit het raam gevallen, ze krijgt haar ogen niet meer open." Nadat gezegd te hebben volgt er een stilte. "Lelielaan nummer 165." Dit kan hij toch niet menen. Ik was aan het dansen? Excuseer! Ik zal ze eens vertellen wat er echt gebeurd is.
Na een tijdje hoor ik sirenes dichterbij komen. "U bent George Vanzande?" Hoor ik iemand zeggen, vast een ambulancier. Ik voel dat ik op een brancard gelegd wordt en zo de ziekenwagen in wordt gereden. "Hazel, kan je me horen?" Ik wil antwoorden, of toch al zeker knikken, maar tevergeefs, ik vind geen fut. Nu ik er zo aan denk voel ik ook mijn hoofd kloppen. Mijn ogen worden één voor één opengedaan voor er met een lampje in te schijnen. Voordat ik het weet hoor ik deuren opengaan en word ik weer uit de ziekenwagen gereden. Nadat ze een aantal dingen hebben getest bij mij hoor ik weer iemand anders praten: " Gebroken pols, gekneusde ribben, een gebroken been en mogelijk een lichte hersenschudding, maar dat kan enkel worden bevestigd wanneer ze weer wakker wordt." Wanneer ik wakker word? Laat dat snel zijn alstublieft. "Is haar moeder al verwittigd?" "Ja, maar die kon niet weg, ze is op zakenreis en dat was zeer belangrijk." Ja hoor, laat me maar weer stikken, zoals altijd. Op dit moment ben ik echt pist op mijn moeder. Ik lig in het ziekenhuis en ze komt me niet eens bezoeken?

Ik weet het niet zeker maar ik denk dat ik hier al 2 uur lig en mijn ogen willen nog steeds niet opengaan. Ik hoor een deur opengaan en voel dat iemand mijn hand vastneemt. "Hazel, meisje, wat is er toch gebeurd." Het is Stijn, mijn vriendje. Op de moment dat ik zijn lippen op de mijne voel sperren mijn open en trek ik bang terug. "Hey, hey, rustig, ik ben het maar." Toch stellen zijn woorden me niet gerust en krabbel ik achteruit. "Hazel, is alles oké?" Stijn kijkt me bezorgd aan maar ik kijk weg. "Kan je weggaan alsjeblieft? Ik voel me niet zo goed." Hij kijkt me verdwaasd aan. "Moet ik iemand gaan halen, een verpleegster of een dokter?" Hij kijkt me liefdevol aan. "Nee, ik moet gewoon even alleen zijn, het gaat zo wel over." Hij kijkt me aan en knikt. Na nog even te staren leunt hij naar voor en geeft hij een kus op mijn wang. Er gaat een koude rilling door me heen en ik verstijf. Pas nadat hij de kamer verlaat kan ik me weer een beetje ontspannen.

Ik schrik wakker van muziek. Trust me pet, mother knows best. Mother knows best listen to your moth "Ja mam?" Mijn stem kraakt super erg. "Hey lieverd, hoe gaat het? Ik heb je toch niet wakker gebeld hé?" Haar bezorgde stem klinkt door mijn telefoon. "Eigenlijk wel, maar maakt niet uit. Het zou wel goed met me gaan mocht mijn moeder mij zo belangrijk vinden om terug te komen omdat zij met zware verwondingen in het ziekenhuis ligt maar ja." Mijn stem is kil en hard. "Lieverd, je weet dat ik niet zomaar weg kan van mijn werk. Het kan enkel mij ernstige gevallen." Nu word ik echt boos. "Een dochter die seksueel wordt misbruikt en daarna uit het raam wordt gesmeten is geen ernstig geval?!" "Hazel alstublieft, stop met je stiefvader altijd zo te beschuldigen. Zonder hem was je nu dood geweest." "Zonder hem lag ik niet eens uit het raam! Maar ja, dat zie jij allemaal niet natuurlijk, want ja, George is belangrijker dan je eigen fucking dochter. Ik ben zo klaar met jou! Zoek het uit!" "Hazel, let op je taal. Dit gedrag accepteer ik niet. Als ik terug ben heb je 2 weken huisarrest! Tot maandag."

Als mijn eigen moeder me al niet gelooft, gelooft niemand me waarschijnlijk. Ik zucht en laat me achterover. Maar de rust wordt al gauw weer verstoord. "Hazel, je mag naar huis, ik heb gezorgd dat we thuisverpleging kunnen krijgen." George staat in de deuropening. "Ik ga helemaal nergens heen met jou. Ik wacht totdat mama terug is van haar zakenreis." Ik kijk hem koud aan. "Ach meisje, dan heb je huisarrest en kunnen we nog steeds doorgaan met wat we aan het doen waren. Alleen jij en ik, met elkaar. Gezellig is het niet?" Walgend kijk ik in zijn ogen die vol met lust staan. "jij bent ziek George, heel ziek." Hij neemt hardhandig mijn arm en trekt me uit het ziekenhuisbed. Hij pakt mijn spullen en gooit ze over zijn schouder. Uit het ziekenhuis sleurt hij me mee naar zijn auto. "Wij gaan vandaag nog veel plezier hebben met elkaar." Hij kijkt me aan met een grijns en stapt dan in de auto. Het liefst wil ik nu weglopen maar daar ben ik fysiek nog niet sterk genoeg voor. Met tegenzin stap ik ook in de auto.

Ik zit al een uurtje Netflix te kijken totdat ik de deur hoor opengaan. Daar staat George. "De verpleging kan pas vanaf volgende week komen, maar ze hebben me uitgelegd wat er moet gebeuren. Ga maar al op bed liggen, ik kom zo bij je." Ik schud mijn hoofd, maar hij komt dichterbij en tilt me op bed. "Blijf," sist hij. Ik lig verlamd op bed wanneer hij weer mijn kamer binnenloopt. "Dus Hazel, ik heb hier je pyjama bij me. Deze moeten we even aandoen. Je kan moeilijk in je kleren blijven slapen hé?" Ik huiver maar kan me niet meer bewegen. Ik raak in paniek en wil spartelen maar er gebeurd niets. "Ohja, ik heb een verdovend middel in je water gedaan, de dokter zei dat het zou helpen tegen de pijn." Mijn ogen worden groot en ik kijk hem bang aan. Hij komt dichterbij en grijpt naar de zoom van mijn shirt waarna hij die zachtjes naar boven schuift. Hij neemt een borst vast en begint erin te kneden. "Laat. Me. Los." Ik probeer het met zoveel mogelijk kracht te zeggen, maar dat is maar heel miniem. "Ik heb gehoord van je moeder dat meisjes en vrouwen niet graag in BH slapen dus misschien moet ik die ook maar uitdoen." Hij reikt naar de sluiting en maakt hem vlot open. Dan gaat hij naar de band van mijn broek.

Hiii, hier is Part 2. Vinden jullie George ook zo'n zak?