"Kim Nayeon, saya dah datang" Namjoon meletakkan bunga yg dibawanya di atas kubur mendiang Nayeon
"Maafkan saya sebab tak datang bulan lepas. Saya sibuk dengan kerja kat hospital. Pengarah hospital diserang sawan sebab kucing kesayangan dia mati" kata Namjoon lagi sambil ketawa
"Nasib baik saya tak jadi macam tu masa awak tinggalkan saya" Namjoon hanya tersenyum
"Kehidupan saya selama ketiadaan awak ni macam biasa je. Cuma kadang-kadang rindukan awak sebab takde siapa nak temankan saya tidur" Namjoon tersengih sambil menggosok rambutnya
"Saya rindukan awak, Nayeon" akhirnya air mata Namjoon mula jatuh membasahi pipinya
"Saya pun rindukan awak"
Suara Nayeon yg menyapa di telinga Namjoon membuatkan Namjoon terkejut besar
"Haih. Ni imaginasi aku je. Lagipun sini kan kubur" gumam Namjoon perlahan
"Ini bukan imaginasi awak. Cuba pandang belakang awak"
Namjoon menoleh ke belakang dan kelihatan Nayeon yg berpakaian serba putih senyum memandangnya
"Nayeon? Awak ke tu?" Namjoon menghampiri Nayeon lalu memeluknya dengan erat
"Ya. Ini saya, Namjoon" Nayeon membalas pelukannya
"Jangan menangis. Awak kata awak reda kalau saya takde" Nayeon mengesat air mata pada pipi Namjoon
"Saya tak boleh lama. Saya pergi dulu ye. Jangan lupa datang melawat saya bulan depan"
Dengan sekelip mata, bayangan roh Nayeon hilang dari pandangannya
Namjoon memandang kubur mendiang Nayeon yg berada di hadapannya kemudian tersenyum sebelum melangkah pergi meninggalkan kawasan perkuburan itu
"Saya akan bawak lebih banyak bunga bulan depan" katanya perlahan sambil tersenyum
YOU ARE READING
Kanser
Short StoryChoi Nayeon telah disahkan menghidap kanser otak dan hanya mempunyai 3 bulan sahaja lagi untuk hidup Ketika itu, datangnya seorang lelaki yang ikhlas membantu, menyayangi dan mencintainya dengan sepenuh hati He is my first and last, Kim Namjoon
