Karanlıkta...

     Titriyorum...  Korkuyorum...  Yalnız ve yapayalnız... Aklımda hala aynı düşünceler... Bu gece bu kadar yeter....

       Hangisi gerçek hangisi hayal... Kafam çok karışık. Bu gece olanlar, bu gece... Bugün günlerden ne ? Hatırlamıyorum. Bu sabah benden bir asır kadar uzak. Yarın sabah belki de olmayacak.

    Adım ne ? Hasan ? Hamza ? Hakan ?... Artık adımın önemi yok. Artık bir adım bile olmayacak. Artık bir ölüyüm. Ölmüş olmalıyım sonuçta... Bazı şeyler geliyor aklıma. Parça parça beliriyor imgeler... Bir patlama...  Bir çığlık....  Ölümün sesi, sessizlik yayılıyor sonra. Bir kız var. Sarı saçlı, pembe elbiseli... Boynunda yeşil mücevherli bir kolye... Ses onun olabilir mi ?. O kim ?... Bir çeşme, akan su sesi, şırıltılar...

     Sanırım bugün Salı... Salıları okuldan erken çıkarım... Çıkar mıyım ? Çıkar mıydım ?... Okul, hangi okula gidiyordum?... Okuyor muydum ? Okuyor olmalıyım sonuçta... Kaç yaşımdayım ? Bilmiyorum. Düşünüyorum.

       14. Doğum günümü hatırlıyorum. Pasta; büyük ve yuvarlak... Kırmızı kremayla adım yazıyor.Adım ve soyadım.... Adımı seviyorum... Sonra bir kadın pastayı kesiyor. Saçları kahverengi,ama ara ara beyaz olan, gözlüklü, orta boylu, bana çok yakın gelen bir kadın... Bana gülüyor,pastadan bir dilim kesiyor, bana uzatıyor...Arka fonda "İyiki doğdun" melodileri, sol tarafımda hediye yığını... "Şıp....     Şıp..."

    Soğuk... İliklerime kadar donduran beyaz sancı... Üşüyorum... Karanlık büyüyor, benliğimi kaplıyor. Algılayabildiğim tek şey karanlık... Karanlık... Uyuyorum...