Karanlıkta...

...

"Şıp..."Bara yaklaşıyorum. Meyve kokteyli alacağım."O" da orada. Selam veriyorum. Konuşmaya başlıyoruz. Bana kendini anlatıyor. Ben de kendimi...  Aramız ısınıyor. Arkadaş oluyoruz. Telefonlarımızı alıyoruz. "Şıp..." Ayrılıyoruz. Tanıdıkça onu sevmeye başlıyorum. Çok farklı bir şekilde seviyorum . Bir sevgiliden çok bir kardeş sevgisi hissediyorum içimde.

      "Şıp... Şıp..." Su sesi devam ediyor. Artık ona da alışıyorum. Yine sesler duymaya başlıyorum. Bir patlama... Bir çığlık... Bir kapı gıcırtısı.... Patinaj yapan bir lastik sesi...Bir adam görüyorum. Top sakallı,mavi küpeleri olan, bir adam... Konuşmalar duyuyorum. Adamın aksanı çok değişik geliyor. Sonra sessizlik...

      Balonlar... Rengarenk balonlar... Parktayız; ben ve annem. Koşuyorum, koşuyorum, koşuyorum... Derken balonları görüyorum. Güzel balonlar... Bir palyaçonun elindeler. Çok güzeller. Arkama dönüyorum. Annemi arıyorum. Yok. Bulamıyorum. Her tarafa bakıyorum, yok. Ağlamaya başlıyorum. Sanırsam 4 ya da 5 yaşındayım.

      Üşüyorum... Donuyorum... Artık sadece anılar var. Gerçek sadece soğuk ve karanlık... "Şıp...     Şıp..." Düşünüyorum.

      Bir gün "O"nunla buluşuyoruz. Bisiklet sürüyoruz beraber. Bir tepede duruyoruz. Güneş ufukta, yavaş yavaş kayboluyor. "Getirdin mi ?" diyorum. Cebinden bıçağı çıkartıyor. "Yapmalıyız " diyorum. Başıyla onaylıyor.

      Arkama bakıyorum.Ağlamaya devam ediyorum. Annemi bulamıyorum. Palyaço yaklaşıyor. Elini uzatıyor. Korkuyorum. Arkamdan bir çift el beni kavrıyor. Annem...

      Güzel anıları düşünmeye çalışıyorum. Yoksa karanlık beni yutacak. Korkuyorum. Ağlamak istiyorum. Ağlamıyorum. Kendimden geçmeye başlıyorum. Karanlık geri geliyor. "Şıp...      Şıp... " Uyuyorum...