BİR YALNIZLIK SENFONiSİ

Ufak ufak yalnızlığın temelini atıyorum

İçimdeki sıkıntı bir süre devam etti derin derin nefes aldım olmadı derdimi birilerine anlatmak istedim oda olmadı tek çarem günlüğüme yazmaktı eve gelince çantamı alıp odaya koştum çünkü anlatsamda beni anlayacak kimse yoktu...

23 Aralık Perşembe
Bugün kursum vardı bu yüzden eve biraz geç geldim servisle gelen bir öğrenci olmama rağmen annem yine meraklanmıştı,nihayet odama girdim ve günlüğün başına geçtim evet eğer sorunumu çözdüğümü bilmiyorsanız söyleyeyim yine yalnız kaldım..

Günlüğü kapattıktan sonra anneme seslendim
Ben:Anne çok acıktım hala birşey yapmadın mı?
Ben:Anne ben burada kime sesleniyorum acaba annnneee!!(kızgınlıkla odasına gittim fakat annem yoktu)
Biraz daha ilerledim ve bana yazılmış bir not Vardı içini açtım ve mektubu annem yazmıştı
Benim canım kızım belki sana bunu yapmamam lazımdı fakat zorundaydım seni terkedip gidiyorum ama seni hiç unutmayacağım ve  sende beni asla unutma seni seviyorum...
Yıkılmıştım o anda yere yığıldım sanki ev bana doğru geliyor gibiydi ve bir süre sonra hastanede buldum kendimi , babam söyledi. Evet şu anki durumum annem de yoktu arkadaşlarım da dünya bomboş gibi hissediyordum okulun ve çevrenin hiçbir önemi yoktu artık. Eskiden akşamları annemin yaptığı yemekler  ,annemin sesi , annemin kokusu şimdiden çok özlemiştim ve kocaman bir gün daha bitmişti yatağıma yattım ve günlüğümün son sayfasını yazacaktımki yarın yazacağıma karar verdim.

12 OCAK SALI
  Evet merhaba günlüğüm bugün okula gitmedim cünkü kendimi halsiz hissediyorum ama asıl nedeni de taşınacak olmamız İstanbuldan memleketimize yani babaannemlerin yanına gidiyorduk kimseye haber vermedim nedeni zaten ben siz daha mutlulardı beni hiç sevmiyor olmalarıydı evin önüne bir tır geldi çok merak etmiştim acaba neden geldi?diye.Meğer üst komşumuzda taşınıyormuş uzun bir yolculuktan sonra babaannemlere geldik artık yeni evimiz burasıydı İstanbuldan kopmak hiç istemiyordum orası daha iç açıcı geliyordu bana evet fazla uzatmak istemiyorum sevgili günlüğüm galiba köyden ev tutacakmışız yalnızlığımında ilk adımı buydu zaten...