Kaldırımın altında, üstüme tuğlaları örtü gibi çekmişim. Üstümdeki tuğlalardan değil mecalimin kalmaması. Yorulmuş olmamdan. Lakin tanıdığım bir ses tonu, bu soğuk kış gecesinin fırtına geçiren evini tamir edebilir.
Çok özendiğim bir yazar gibi olduğunu düşünür, seni hep buna benzetirim. Gerçi, sen bütün yazıların ustasısın. Dilimin ucunda kendini yakan bir kelime kadar saf ve cehenneme giren bir melek gibisin. Olmuyorsun, imkansızı başarıyorsun. Ve gidiyorsun. Kendi görüşlerini yaratarak dans ettiğin bu şarkıya sıcaklığını dahi bırakmadan usulca, habersizce gidiyorsun. Ve ben sırf bu nedenle, bu şarkıdan nefret ediyorum.
''Hiç sevmediği bir müzik aleti vardı onun. Piyano. Sevmezdi çünkü karşısındaki kimsenin terleyen avuç içleri ile bir ruhsuza işlenmiş en güzel duygu gibi çalamadığını düşünürdü. Katlanamazdı bu sese. Ancak gittiği çoğu yerde piyano çalarlardı. Ona baktım. Tepki vermedi. Sonra fark ettim dediği şeyi. Ruhsuz bir bedene işlenmiş en güzel duygu. Hikayedeki görkemli ruhsuz, oydu. Ve ben sırf bu yüzden en sevdiğim şeyin piyano çalmak olmasına rağmen evdeki piyanoyu parçaladım. Lütfen, Tanrım. Gittiği yerde ona güzel bir piyano bahşet.''
