Dünyanın acı çığlıkları, onun kulağına çoktan ilişmişti. Ancak öte yandan ben, sağırın tekiydim. Dünyanın duymadığım fısıltıları bile bana ağır gelirken, hiç duymadığım o çığlıklar, onun canını bir hayli tüketmişti. Geri kalanını tüketemezdi, çünkü bu onun fiziksel olarak sonu olurdu. Bu yüzden ruhsal olarak, -bunu demem ne kadar doğruysa- çöküntünün ilerisindeydi. Batmıştı ve kimseyi de bulunduğu çukura düşürmemek için hayatına kabul etmezdi. Ancak ben, onun hayatına zorla girmiş ve bu çukura kendi kendimi atmıştım. Bu hayatımda yaptığım en iyi hatalardan biriydi.
Gerçekten, bazen hiçbir şey yemeden bir hayat sürdüğünü düşünürdüm. Çelimsiz bedenin vardı. Benim aklıma gelenin aksine, sen sadece gittiğinde güzel gözükmek isterdin. Bu düşünce kafamı oldukça karıştırmıştı. Yılların eşiğinde bir gün çıktın karşıma. Seni görmenin huzuruyla gözlerimi fal taşı gibi açtım. Tensel temasın en son raddesine kadar gitti bu 'merhaba.' İlk defa seni böylesine neşe dolu gördüm. Sonra yüzünün tamamını sert bir şekilde kaplayan maskeyi araladın. Yüzün, vücudun, ruhun, hepsi bir bütün ve ayrı ayrı güzel gözüküyordu. Ama ben yıllar önceki sözünü hatırlamadım. Ve gözlerin bana bakmadan gitti. soğuyan vücudunu örtü ısıtmaya yetmedi. Ama en kötüsü, sana bir elveda dahi edemedim.
''Şeytanla yaptığım anlaşmanın temelinin sen olduğunu düşünerek kabul etmiştim. Ama yanıldım. temeli günahlarla dolu ve beni sivri kulaklı bir alev yapmaya yetecek kadar şey vardı. Ben buna rağmen, sırf seni görmek için, bu ateşi afiyetle tadacağım. Bir yudumda, bütün kadeh. Çünkü sen acı çekmemi severdin. Sana siper ettiğim vücudumu umursamadan, beni sevesin diye acı çekiyorum. Ve şeytan, seni görmeme az kaldığını söylüyor.''
