Bu gece yine yıldızları seyrettim sevgili. Bu gece yine seni özledim, yine seni düşledim. Beraber olsak nasıl olurdu diye hayaller kurdum. Beni sevseydin, beni farketseydin nasıl mutlu olacağımı düşledim. Bize bir şans verseydin, bir kerecik olsun inansaydın, dünyanın en mutlu insanı olacağımı hatırladım. El ele tutuşup, aşka inanmayanlara inat sokaklarda nasıl dolaştığımızı tahayyül ettim.
Sonra yine uzaklara daldı gözlerim. Bir hüzün kapladı yine yüreğimi, bir kaç damla yaş geldi gözümden. Ama üzülmedim bu sefer, alıştım artık ağlamaklı geçen gecelere. Defalarca kendime yenilip hüngür hüngür ağlamaya alıştım artık.
Biliyormusun artık ağlayınca üzülmüyorum da, gülünce bir garip oluyor içim. Kendime kızıyorum. "O senden uzaktayken, nasıl gülebiliyorsun" diye kendime çıkışıyorum. Fazla sürmüyor zaten gülüşlerim, istesem de istemesem de yine seni düşünürken buluyorum kendimi. "Onu hep sevicem, hiç unutmucam, ömrümün sonuna kadar kalbim de yaşatıcam" diye söz veriyorum kendime.
Bile bile lades benim ki, bile bile yenilmek. Olmayacağını bile bile seviceğim seni.
