same mistakes » h.s.

Chapter 52.

Toen ik in Londen aan kwam maakte ik mijn weg richting mijn huis. Het was best ver lopen, maar ik had geen zin om mijn moeder op te bellen. Dan zou ik weer alles moeten uitleggen dor de telefoon, dat was wel het laatste waar in trek in had. Ik voelde mijn mobiel trillen, maar ik negeerde het. Harry had me sinds ik weg was al een stuk of elf keer gebeld. En ik negeerde hem. Ik wilde zijn stem niet horen. Ik wilde zijn woorden niet horen. Ik wilde hem niet horen. Ik wilde hem niet meer zien, niet meer horen, niet meer aan hem denken ik wilde hem vergeten. Niet dat dát mogelijk zou zijn.

Mijn mobiel trilde opnieuw en ik liet mijn hand in mijn broekzak glijden. Moest ik opnemen? Gewoon om te zeggen dat hij moest stoppen met stalken? Ja. Ik pakte mijn telefoon tevoorschijn en voelde me opgelucht toen ik zag dat het niet eens Harry was. Het was Niall. Ik drukte op het groene hoorntje en hield hem tegen mijn oor.

'Cherl.' Klonk ierse accent door de hoorn. 'Hey.' Antwoordde ik simpel. Mijn stem was nog schor van het huilen, ook al was dat al een aantal uren geleden. 'Wat is er gebeurd? Harry is helemaal overstuur.' Ik knarste mijn kiezen over elkaar en verraste mezelf door opnieuw tranen achter mijn oogleden verzamelen. Ik keek snel omhoog, terwijl ik door de mensen-massa in de straten heen bewoog. Niet huilen, niet huilen, niet huilen.

'Hij ging vreemd.' Mompelde ik stilletjes. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, op wat geritsel van ik denk een chipszakje, na. 'Dat was echt een kutstreek..' Zei hij zachtjes. Ik haalde mijn schouders op, ook al zou Niall dat niet kunnen zien.

'Jullie hadden me gewaarschuwd.' Ik hoorde hem kauwen. 'Maar dat neemt niet weg dat het een kutstreek is. Als ik nu niet Ierland zat kwam ik even langs om je te knuffelen.' Ondanks alles vrolijkte dit me een beetje op.

'Luister, ik ga geen kanten kiezen. Ik wil geen ruzie. Ik wil hier helemaal niets mee te maken hebben, want Harry is gewoon één van mijn beste vrienden, maar wat hij deed was fout. En jij moet je het je niet proberen aan te trekken..-' Ik onderbrak hem snel.

'Dankje voor de tip, maar dat gaat niet werken.' Ik beet op mijn lip. Niet huilen. Niet huilen. Niet huilen. Niall vervolgde zijn zin. '..Dat snap ik. Maar stort alsjeblieft niet in. Je bent zo veel beter dan dat.' De woorden leken op de woorden van Harry, alleen smeekte Harry mij en gaf Niall me gewoon advies.

'Ik zal het proberen.' Antwoordde ik eerlijk. Ik wilde ook echt niet in storten en ik zou mijn best doen. Ik vond het kut, en instorten zou makkelijk zijn alleen ik zou het niet doen. Ik zou voor een keer de moeilijke weg kiezen. 'All right. Harry is nu tegen me aan het schreeuwen op skype, dus ik ga op hangen.' Zei Niall. 'Oké, ik spreek je snel.'

'Hou je taai, het komt wel goed. Je mag me altijd bellen.'

'Dankje, je bent geweldig.'

'Weet ik, maar ik ga.'

'Doei!' 

Ik stopte mijn telefoon weg en liep dor richting huis. Thuis aangekomen zei ik tegen mijn ouders dat ik ruzie had gekregen en heimwee, maar dat het beter met me ging. Ze namen er genoegen mee. Ze waren volgens mij al lang blij dat ik een glimlach om mijn mond had, ook al was die glimlach op het moment geforceerd.

Ik kreeg nog sms'jes van Zayn, Louis en Liam en het deed me goed dat ze aan me dachten. Ik overtuigde mijn ouders dat ik al onderweg had gegeten, want ik had totaal geen honger. Ik weigerde misschien wel een gebroken hart te hebben, maar toch voelde ik me kut. Ik wilde het niet voelen. Ik wilde mezelf afsluiten, iets was ik op sommige moment ook deed. De momenten dat de pijn te erg werd. Alleen ik probeerde het toch te voelen. Ik moest de pijn accepteren.